11:11 A Minute to remember

Chapter 2: Have we met before?

{Chapter 2}

"And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything feels like the movies
Yeah you bleed just to know you're alive"

- Goo Goo Dolls
[Iris]

Weeks and months passed by, yet I still don't know about the whole truth. I learned so many new things about myself and my "family" but there's a big hole in my heart no one could ever fill. I'm like a stranger in my own parents and in this world. I'm sick of pretending that I'm fine, that I am the one who forgot the truth.

Sino nga bang pagkakatiwalaan ko sa lugar na ito kung hindi ang sarili ko. Talaga bang imahinasyon ko lang ang lahat o nasa ibang mundo ako? But isn't this what I really want? For me to live happy, and not to be alone.

"Anak, sa susunod na buwan 2nd year college ka na ah. Na enrolled ka na namin ng Mama mo" sabi ni Papa while we're eating dinner. Oh diba? Magalang na ko ngayon kasi wala akong choice. Char, it's for my own self improvement. Nag aadjust na lang ako sa buhay na di ko naman nakasanayan.

"Yes, and I'm looking forward to it" tinatanong niyo ba kung bakit lagi akong nag eenglish sa kanila? Kasi way ko yon para manahimik sila agad at hindi na magsalita pa hoho.

Pilit na napangiti si Papa sa sinabi ko, halatang hindi niya naintindihan. Hala may nakalimutan nga pala akong itanong sa kanila.

"Btw, about my amnesia. Who else knows about it?" Alangan namang pumasok ako sa school na parang walang nangyari. Ano yon parang nakalog lang yung utak ko tapos ok na? Tsaka yung mga kaibigan kong di ko naman kilala, kung meron man.

"I'm 45 y/o nak" sagot naman niya. Putaragis kalma self wag kang tatawa. Omg tatay mo yan pigilin mo yung tawa mo! Pero wala na, talagang binigo na ako ng bibig ko.

"Pfffftt....YOU SERIOUSLY DON'T KNOW WHAT I SAID? BWAHAHA" kinginang tawa yan nakacapslock lahat. Witch mode ako ngayon.

"Ehem, pasensya na. I couldn't help my self but to laugh." napigilan ko naman na yung napaka pangit kong tawa parang yung ex mo lang.

"Selene, saan mo ba natutunang mag english ng ganyan? Juice ko" sambit naman ni Mama, and the Most Polite award goes to...Me!

"English speaking ang pamilya KO, so it's normal for me to speak like that too." Nawala ang ngiti sa labi ko nang sinabi ko iyon. I'm not gonna lie to them. Ganon naman talaga ang naaalala ko kaya di nila ako masisisi.

"Napag usapan na natin ito diba? Yung mga natatandaan mo ay hindi totoo. False memory lang silang lahat naintindihan mo?" nakatingin siya ng seryoso sa akin habang nagsasalita. Tumikhim naman si Papa at umubo ng kunwari.

"Bakit ano bang totoo?" tanong ko na ikinatigil nila. Sumakit na naman ang dibdib ko, tingin ko nagsisinungaling silang lahat sa akin. Sino bang dapat kong paniwalaan?

"I'm sorry for being rude, I'll excuse my self" saad ko bago tumayo at umakyat patungo sa kwarto ko. Kung nakikita niyo naman ay magaling na ako pero yung puso niyo hindi aww.

Btw, mamaya magho-hometour tayo tsaka kukwentuhan ko kayo tungkol sa mga nalaman ko sa aking aksidente. As of now, mag-eemote muna ako saglit sa kwarto. Pabebe mode on.

Nang makapasok na ako ay agad akong humiga sa kama. Nakabukas ang bintana ko kaya pumapasok ang malamig na simoy ng hangin. Umuulan kasi ngayon skl. Napatitig naman ako sa bintana ng kabilang bahay, kailan ka magbubukas aber?

Nakakainis naman, simula nung gabing yon di ko na ulit nakita si yummy pogi. Isa siyang pakening teyp. Lagi ko siyang inaabangan gabi-gabi dahil baka sakaling buksan niya ulit yung bintana niya pero wala e, ginhost ka ng chinachat mo. Ano connect? Wala diba? Kami kasi ni Kuyang Maattitude meron hihi AnG hArOwT.