Sınıfı buldum ve kapıyı çalmadan içeriye girdim sınıftaki herkesin gözü bana döndü bende sınıfa göz gezdirdim tanıdık bir gözde takılı kaldım.
o bana ben ona bakıyordum ama o kadar sinirli bakıyordu ki.ben onu sinirlendirecek hiçbir şey yapmadım hatta tanımıyorum bile bu sinir çok yersizdi.hocanın boğaz temizleme sesiyle o tarafa döndüm.bu hocayı daha önce de görmüştüm çünkü okula arada sırada babamla beraber geliyorduk.aslında okul annemindi ama o bizi terk ettikten sonra annemin çoğu evleri arabaları okulları bana devredilmişti.aslında abimle ikimize ortaktı ama doruk istemedi.bu yüzden her şey benim üzerime geçti neyse bu hocayı okula geldiğimde çoğu kez görmüştüm.yanlış hatırlamıyorsam adı pınardı.çok sevecen anlayışlı birine benziyordu.dıştan ama içini bilemem.
"hoşgeldin afracım ben zaten seni tanıyorum ama arkadaşların tanımıyor o yüzden kendini tanıtır mısın?
"merhaba ben afra 17 yaşındayım.bu kadar."dedim ve pınar hocaya döndüm.
"neyse afracım sen boş olan bir yere geç hadi dersimize kaldığımız yerden devam edelim"dedi sadece bir tane kızın yanı ve kahverengi gözlerin sahibinin yanı boştu.ben hiç düşünmeden kızın yanına doğru ilerledim. sıraya çantamı bıraktım,ve oturdum.adını bilmediğim kız bana döndü ve"merhaba ben ada sınıfa yeni bir kızın geleceğini duymuştum ama bu kadar güzel olabileceğini düşmemiştim.beklediğimden daha güzelsin.bu arada adını söylemedin" dedi adaya kanım ısınmıştı üstüne üstlük ada çok güzeldi.hemen sorusunu bekletmeyip cevap verdim"merhaba ben afra teşekkür ederim sende çok güzelsin bu arada sana bir şey sorabilir miyim?"
"tabiiki sorabilirsin seni dinliyorum afracım"
"şu en arkada oturan çocuk varya "
"kim,deniz mi?"
"adını bilmiyorum galiba "
"Eeee ne olmuş denize anlatsana kızım meraktan çatlıyacam şimdi"
"sabah okula geldiğimde bahçede biraz göz gezdirdim oda orda oturuyor ve bana sinirli bir şekilde bakıyordu.Görsen sen bile korkardın sınıfa girdiğimde de aynı şekilde bana bakıyordu ama ben neden bana bu şekil de baktığını anlamadım ben onu sinirlendirecek bir şey yapmadım hatta onu tanımıyorum bile "ada beni pür dikkat dinliyordu ben lafımı bitirince konuşmaya başladı.
"valla ben bile bir anlam veremedim senin verememen normal bebek"
"yani onu tanıyan biri olarak "
"ada bana biraz denizden bahsetsene hani tanıyorum dedin ya"
"peki kuşum anlatim 'bu okulun popisi ama kimseye kolay kolay yüz vermez aşkada inanmaz denizin gerçek anlamda hiç sevgilisi olmadı ama cidden çok yakışıklı hani şu çaprazımızda oturan kızda azra okulun popisi bu aslında denizi seviyor ama deniz buna pas vermiyor sülük gibi tam anlamıyla kaşar bu kadar bebek aklında başka soruların varsa okulun dediodu sitesi var ordan cevabını alabilirsin"
"teşekkür ederim bana bunları anlattığın için sana güvenebilir miyim tam anlamıyla?"
"tabii ki çok mutlu olurum bana biraz kendinden bahsetsene ama baştan başla yeni tanışıyormuş gibi tamam mı en ince ayrıntısına kadar senin hakkında her şeyi bilmeliyim.
"ben afra keskin 17 yaşındayım bir tane abişim var adı doruk,oda bu okulda belki tanışırsınız,kendimi övmek gibi olmasın dövüş sanatlarında ustayımdır.şarkı söylemeyi dans etmeyi çok severim böyle işte senin sormak istediğin bir şey var mı?"
"evet biraz annenden ve babandan bahseder misin acaba?"
boğazıma bir yumru oturdu resmen
"babam ünlü iş adamlarından caner keskin"
"ne yani şu ünlü keskin holding sizin mi?"
"evet"
"Eee hadi birazda annenden bahset "
"şeey benim annem yok "
"nasıl yok"
"öf yok işte intihar etti "
"çok özür dilerim böyle olduğunu bilmiyordum ama anlatmak istersen dinlerim bana güven"
"sana güvendiğim için anlatıcam biliyor musun ben annem öldükten sonra kolay kolay kimseye güvenmedim bir tek ailem ve benim zor zamanlarımda yanımda olan arkadaşım ece dışında ve şimdide sen,annem çok iyi anlayışlı bir kadındı.ama son zamanlarda değişmeye başlamıştı. sonra bir gün annem odasına çıktı yaklaşık iki saat boyunca gelmedi bende merak edip yukarıya çıktım kapısını tıklattım ama ses gelmedi bende belki uyumuştur diye yavaşça kapıyı açtım bir de ne göreyim annem kendini asmış kesin ölmek istediği için de bileklerini kesmiş işte bize de sadece bir mektup yazıp bırakmış işte kendini ölmek zorunda hissediyormuş.yoksa bize zarar verebilirmiş işte bu yüzden de ölmeyi çözüm olarak görmüş.o bizi bıraktıktan sonra abimle biz paramparça olduk babamda çok dağıldı ama bize belli etmemeye çalıştı her gün ağlamaktan ruh gibi geziyordum yemek yemiyordum babamda çareyi beni bi kliniğe yatırmakta buldu işte uzun bir süre klinikte kaldım.Çıktığım gün çok zor durumda olmadığım sürece ağlamamaya yemin ettim.sonra kendimi spora verdim teknik dövüş dersleri aldım sonra eceyle tanıştım nasıl tanıştın dersen ece benim gittiğim spor salonunun sahibiymiş.ilk başta çok zıt düştük ama sonra çok yakın arkadaşım oldu bir de bu okulun sahibi benim aslında annemindi de bana bıraktı.
anlatmayı bitirdiğimde ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum sonra adaya döndüm o ağlıyordu.
"bebeğim sen nasıl dayandın bunlara ben olsam halimi bile düşünemiyorum"
bölüm sonu umarım beğenmişsinizdir.
beğenmeyi ve yorum yazmayı unutmayın hepinizi kocaman öpüyorum
