3 yıl önce
'anne,anneciğim,neredesin'diye seslenerek merdivenlerden yukarıya doğru çıktım annemlerin odasının önüne gelince durdum ve kapıyı tıkladım biraz bekledim ses gelmeyince kapıyı yavaşça araladım.gördüğüm manzara karşısında şok oldum hareket dahi edemedim.karşımda bembeyaz elbisesi kan gölüne dönmüş tavanda asılı annemi gördüm.yerlerde cam parçaları vardı.kendime gelince bağırarak annemin yanına koştum. ayaklarıma cam parçaları batıyordu.ama acısını dahi hissetmiyordum.arkamdan sesler gelmeye başladı.babam ve abim-
'prensesim neredesin neden bağır-'konuşmasını tamamlayamadan tavanda asılı annemi gördü.arkasından abimde geldi o da benim gibi anlık şoka girdi.babam hemen annemin yanına gelip asılı olduğu yerden indirdi ve yatağına yatırdı ve annemi sarsmaya başladı ama uyanmıyordu yüzü kireç gibi olmuştu.abim kapının ağzında bize bakarken gözü bir yere odaklamıştı.onun baktığı yere bende baktım bir mektup vardı.Hemen mektubu alıp okumaya başladım.
"canımdan çok sevdiğim biricik ailem büyük bir çıkmazın içerisindeyim.ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.kafamdan sesler duyuyorum.bunun için psikolojik tedavi alıyorum.hani afra sen bana neden kendi kendine konuşuyorsun demiştin ya işte bu yüzden gün geçtikçe kendimi kötü hissetmeye başladım size zarar vermekten korktum başka çarem yoktu belki bana kızıcaksınız belki de hak vericeksiniz bu size kalmış bir şey ama şunu bilin ki sizleri çok sevdim gerçeğini hiçbir şey değiştirmez hepinizi kocaman öpüyorum anneniz nehir"
mektubu okuduktan sonra hepimiz ağlamaya başladık abim dayanamayıp gitti nereye gittiğini bilmiyorum.ama kafa dağıtması gerektiiğinin farkındayım.Bundan sonra babam ve abim dışında kolay kolay güvenmicem.
