Madem | Berkcan Güven

1

Eylül 2019

Bilge

Şirketten çıkıp arabama doğru yürüdüm. Yoruldum amk. Hayır kim dedi ki sana üniversiteyi 2 senede bitirip çalışmaya başla diye? Otur oturduğun yerde annenin parasını yiyip oku işte niye rahat batmış olabilir ki? Arabayı nereye park etmiştim ben?

Kendi kendine konuşmayı bırakman lazım

Biliyorum knk hatırlattığın için sağol. Arabaya binip çantamdan telefonu çıkarttım. Arabayı çalıştırdığımda aynı zamanda son aramalarda Aybük'ü bulup aradım.

"Efendim aşk"
"Yavrum işim başımdan aşkındı arayınca cevap veremedim özür dilerim."
"Yok yok önemli değil tabii ki. Şey soracaktım."
"Hee yavrum sor."
"Kadir festivalimsi bir şeyden bahsetti. Hafta sonuymuş. Gelirsin mi?"
"Kim kim gidiyoruz?"
"Kadir, ben, Bell galiba Evren de geliyor. Biz bizeyiz yani."
"Ne festivaliymiş?"
"Ya djler falan çıkacakmış, öyle alkollü falan açık havada bir festival. Biletler sınırlıymış ama davet edilen kişiler varmış. Ortamı da iyi yani."
"Olum Kadir ne zaman böyle şeylere davet edilir oldu ya? Daha dün okulun konferans salonunda konser vermiyor muydu bu?"
"Ne sandın yapraam sevgilim koskaca müzik yapımcısı oldu. Tabii davet edilecek."
"Ay aman sevgilini eşekler kovalasın. Neyse gelirim ben de."
"He iyi güzel. Yarın yemek yer miyiz yahu? Bir sen bir ben bir de Bell."
"Yeriz yeriz. Gelirsiniz bana ben size yaparım bir şeyler."
"Tamam aşk konuşuruz. Öptüm."

Suratıma kapanan telefona alışkın olduğum için garipsemeden yoluma devam ettim. Bu İstanbul trafiği öldürcek beni valla. Kim dedi ya sana Ankara'yı bırak İstanbul'a gel diye. Kafana sıçayım kızım sen salaksın ya valla.

E Ankara acıların şehriydi hani o yüzden bırakmadın mı orayı sen niye döneklik yapıyon ki şimdi

Doğru amk. Hatırlatma için tenks iç sesim.

><><><><><><><><><><><><

Annemle olan 1 saatlik konuşmamı sonlandırıp kendimi tekrar koltuğa bıraktım. FIFA oynayacak biri olsa keşke be. Tek başına yaşamak zor zanaat. Aklımdan milyonlarca düşünce geçerken uzun zamandır sigara içmediğimi fark ettim ve koltukta doğruldum. Pakete doğru uzandığım anda fikrimi değiştirip odama gittim ve babamın hırkasını üstüme geçirdim. Her şeyi yanıma aldıktan emin olunca evden çıktım ve sitenin bahçesine indim. Büyük bir sitede yaşamanın faydaları 1: yürüyecek yer bol. En sevdiğim mevsimin en sevdiğim havalarıydı. Sonbaharın serin havası, hafif esen geceleri... Havanın bu kadar karanlık olduğunu düşünmemiştim evden çıkarken. Sigaramı yakarken etrafı neden bu kadar bulanık gördüğümü sorguladım. Gözlüğümü evde unutmuşum. Avare avare yürümeye devam ederken hiçbir şey düşünmüyordum fakat aynı zamanda aklımdan bir sürü şey geçiyordu. Sanki düşünebileceğim şeyler beynimde akıyordu ama ben düşünmek için hiçbirini seçmiyordum.

Üniversiteden ilk mezun olduğumda hayatımın bu kadar zorlaşacağını düşünmemiştim. Bütün arkadaşlarım okuyordu ve ben çalışıyordum. Evet, Kadir müzik yapımcısı ama bir yandan da üniversite okuyor. Ailemi Bursa'da bırakmış asla sevmeyeceğimi düşündüğüm İstanbul'a taşınmıştım. Alışmıştım ama bir türlü sevemiyordum. Bu şehrin bana olan tek artısı en yakın arkadaşlarımın çoğunun bu şehirde olmasıydı. Dudağımdaki ufak yanma hissiyle artık sigaramın bittiğini anladım ve izmariti en yakın çöpe attım.

Eve mi dönsem yoksa yürümeye devam mı etsem karar veremiyorum. Hava çok güzel ve yürümek gerçekten iyi geliyor ama uykum da geldi. Adımlarımı oturduğum apartmana doğru çevirdim. Başımdaki yersiz ağrının sebebini düşünürken ilerideki çardakta oturan gruptan gelen gülme sesleriyle refleks olarak başımı kaldırdım. O sırada önümdeki çimenlikte duran köpeği gördüm. Sevsem bir şey yapar mı diye düşünürken onun da bana baktığını fark edip yanına çömeldim. Elimi ona doğru uzattığımda önce elimi kokladı sonra onu sevmeme izin veriyormuşçasına kafasını uzattı. Yüzümdeki tebessümle kafasını okşarken derin bir nefes aldım. O sırada telefonum çaldığı için köpeğe el salladım ve buna karşılık havlamasına gülerek yanından uzaklaştım. Telefonumu açıp alo dediğimde aşırı kısa olacağını bildiğim konuşma başlamış oldu.