HAYATIN GERÇEKLERİ

O ATA OLAMAZDI

  Eve geldiğimde kardeşim Ata okuldan gelmişti. Ata benden üç yaş küçüktü , lise ikinci sınıfa gidiyordu. Ata ile biraz konuştuktan sonra odama gittim. Gözüm yine o fotoğrafa takıldı. Annem , babam ve ben. O zamanlar Ata doğmamıştı. Normaldi bu karede olmaması.

  Annem ben dört yaşındayken bi hastalığa kapılmış ve ölmüş. O zamanlar Ankara'da oturuyormuşuz.  Annem öldükten sonra Istanbul'a taşınmışız.  Annemi hiç ama hiç hatırlamıyorum , ama en azından ufak bir şey de olsa hatırlamayı çok isterdim . Sadece fotoğrafta görmüştüm annemi. Bembeyaz tenli , masmavi gözlü , uzun saçları varmış annemin . Içimde hep anne sevgisinden yoksun bir çocuk vardı. Babamın hakkını da yememek lazım . Bize hem annelik hem babalık yaptı . Bizi mutlu etmek için elinden geleni yaptı ve yapmaya da devam ediyordu . Bu yüzden hep babamı örnek almak istemişimdir bu yaşıma kadar.

   Fotoğrafa o kadar çok dalmışım ki telefonumun çaldığını son anda farketmiştim.  Arayan babamdı. Hemen açtım telefonu , akşama yemek hazırlamamamı kendisinin getireceğini söylemişti babam. Tam içimden yemek yapmaktan kurtuldum diye sevinirken Ata geldi odama. Bu bakışları nerede görsem tanırdım. Benden bir şey isteyecekti belliydi:
- Ablam benim . Ablaların en güzeli...
-Uzatma da söyle bakalım ne istiyorsun Ata .
- Aşk olsun abla ya bir şey isteyeceğimi nereden çıkarttın? 
-Bakışların ele veriyor Atacım. 
- Tamam abla ya . Bu akşam seninle birlikte sinemaya gidelim mi ? Belki Sinem de gelir.
Sinem Ata nın hoşlandığı , çok tatlı bi kızdı. Ama ben çok yorgundum bugün hiç gitmek istemiyordum. Ata'yı kırmak da istemiyordum .
- Ata yarın gitsek olmaz mı kuzum? dedim. Yüzü hemen düşmüştü .
-Neden abla ya ha bugün gitmişiz ha yarın, ne farkı var ki ? dedi birden. Çok yorgun olduğumu söylesem de fayda etmiyordu . Israr edip duruyordu . Ben de gitmemek için direniyordum. 
- Off abla ya . Tamam bari bi pasta yap da yiyelim . Bunu bari yap , dedi .
- Bak bunu yaparım  işte, dedim . Yerimden kalktım , mutfağa gittim.  Pasta malzemelerini yavaş yavaş hazırlarken , evde süt kalmadığını farkettim. Markete ben mi gitsem Ata'yı mı göndersem diye düşünmeye başladım . En sonunda Ata'yı göndermeye karar verdim .
- Ata! Marketten süt alıp gelirmisin ablacım , dedim . Önce ofladı ama sonradan "tamam " dedi . Ata evden çıktı . Market hemen yukarı yoldaki caddedeydi.  Aradan iki dakika bile geçmemişti.  Ani bir fren sesi korna sesi ile karışmıştı.  Kaza mı olmuştu acaba ? Pencereden kafamı çıkarıp aşağıya baktım ama Hayır ya ben yanlış görüyorum galiba . Olamaz ya olmamalı . Lütfen bu bi rüya olsun . Olamaz ya o Ata olamaz.