မောင့်ကြင်ယာတော်/ေမာင့္ၾကင္ယာေတာ္(Completed)

၁၇

Unicode

ရိပေါ်ရဲ့နူးညံ့မှုအပြည့်နဲ့အကြည့်တွေကိုရှောင်းကျန့်ရှောင်လွှဲလိုက်မိသည်။ရှောင်းကျန့်ရဲ့အကြည့်တွေကဗျပ်စောင်းဆီကိုရောက်သွားပေမယ့် ရိပေါ်ရဲ့အကြည့်တွေကတော့ရှောင်းကျန့်ရဲ့မျက်နှာလေးကနေမခွာသေးပေ။ရိပေါ်စိတ်ထင်လို့လားတော့မသိပါ။ရှောင်းကျန့်ရဲ့ပါးနုနုလေးတွေရဲနေခဲ့ပါသည်။

"ဇောက်ထိုးကြီးနဲ့ဘာအဆန်းတွေလုပ်ပြန်ပြီလဲ"

ခြေထောက်နဲ့ချိတ်ထားတဲ့သစ်ကိုင်းပေါ်ကနေမြေကြီးပေါ်ကိုရိပေါ်ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီးသူ့နတ်သားလေးရဲ့ဘေးကိုကပ်ကာမေးလိုက်သည်။

"ကိုယ်ပျောက်သွားတော့လန့်သွားတယ်မလား"

"မလန့်ဘူး..."

ရှောင်းကျန့်ရဲ့အဖြေကိုကြားတော့ဝမ်ရိပေါ်ကရယ်သည်။

"ဝေ့....မင်းသင်ပေးတာကို ခနလေးနဲ့တတ်တာကိုယ်တော်တယ်မလား"

"အရင်တည်းက ဓားကိုကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်သုံးတတ်တဲ့လူတစ်ယောက်က အခုလိုအချိန်လေးအတွင်းမှာငါသင်တာကိုတတ်သွားတာမထူးဆန်းပါဘူး။မတတ်မှသာထူးဆန်းနေမှာ"

"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကိုယ်တော်တယ်မလား..."

ရိပေါ်ရဲ့အမေးကိုရှောင်းကျန့်ကဘာမှပြန်မဖြေပေ။လက်ထဲကဗျပ်စောင်းကိုသာအာရုံစိုက်လို့နေသည်။ရိပေါ်အခုမှသတိထားမိပြီးသူ့နတ်သားလေးရဲ့မျက်နှာကပုဝါလေးကိုလိုက်ရှာမိသည်။သစ်ပင်ရဲ့တခြားတစ်ဖက်မှာကျနေတဲ့ပုဝါလေးကိုကောက်ယူလိုက်သည်။ဗျပ်စောင်းကိုအာရုံစိုက်နေတဲ့သူ့နတ်သားလေးရဲ့မျက်နှာလှလှလေးကိုပုဝါလေးနဲ့ပြန်အုပ်ပေးလိုက်သည်။ထိုအခိုက်အတန့်မှာ သူ့ရဲ့လက်နဲ့ထိုပါးနုနုလေးတို့ခနတာမျှထိတွေ့သွားရသည်။တကယ်ကိုနူးညံ့လွန်းတယ်။အံ့ဩသလိုလေးကြည့်လာတဲ့သူ့နတ်သားလေးကိုရိပေါ်ပြုံးပြလိုက်သည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုယ်သေချာခါပေးပြီးပါပြီ။ဖုန်မရှိတော့ဘူး"

ရိပေါ်ဆီကအကြည့်လွှဲသွားပြီးသွယ်လျလျလက်ချောင်းလေးတွေကသံစဉ်တစ်ခုကိုဖန်တီးလိုက်တယ်။လရောင်ဖြာနေတဲ့ကောင်းကင်အောက်မှာဗျပ်စောင်းကိုကျက်သရေရှိစွာတီးခတ်နေတဲ့ကောင်လေးနဲ့ထိုကောင်လေးကိုမျက်တောင်မခတ်ဘဲထိုင်ကြည့်နေတဲ့လူငယ်လေးတစ်ဦးရှိခဲ့ဖူးသည်။