icecicle- reagen pavlikosky

BÖLÜM 1 - NEFRET

merhaba, ben astrid.
ailem ile rusyaya bir hataya yaklaşık bir süre içinde taşındık.
ve bugün, size lanetli okulumun öyküsünü anlatacağım.

sailorhigh.

-

beni karşılayan kişi, ilk ve şu anlık tek arkadaşım petasha'ydı.
diğer öğrencilere öz bir nefret besliyordu, gerçi bu nefretin karşılıklı olduğunu söylemek doğru bir yaklaşım olur gibime geliyor.

saplantılı dominic, yalancı rigel, sosyopat nasty, aptal lukas, ağlak lia, şıpsevdi rachelle, yavşak james, suçlu reagen ve çok daha fazlası..

gayet mutlu görünse de özünde petty'nin yanlızlık çektiğini anlamak zor değil.
bu cinayet romanlarına aşırı ilgisi olan kız, özünde sevimli ve cesur bir yürekti.

ne kadar kendisini çok sevsemde diğerlerine bir şans vermeden onları hayatta yargılamam.
çıkışta reagen ile konuşacağım.

-

"hey rigel, her zamanki yere gelmek ister misin?" konuşan reagen'dı.

"bilirsin çok isterdim fakat ertelemek zorundayım," rigel'in bana kaçamak bir bakış attığını farkettim, onları dinlediğimi anlamış mıydı?

"ailemle bir planım var reagen." sesi samimi gelmişti, yalan söylemediği belli oluyordu.

"boo, bu berbat!" reagen kafasını eğip rigel'e üzgünce baktı, pofuduk atkısı ağzını kapatırken soğuktan kızarmış burnu göze batıyor ve siyaha yakın gözleriyle rigel'i ikna etmeye çalışıyordu.

"bu gün birlikte takılırız diye düşünmüştüm.." sesinin tonu o kadar etkileyiciydi ki, gidip ben seninle takılırım diye bağırmak istedim.

"bu seferlik pas geçeceğim sanırım, biliyorsun, aile işleri, yoksa kesinlikle gelmek isterdim."
rigel veda edip reagen'ı bırkatığında, reagen'ı yanına geldim.

"...yalan." reagen, rigel'in arkasından bakıyordu rigel uzaklaşırken, bir şey mırıldandı fakat ne dediğini duyamadım.

reagen ile tanıştım, beni evime bırakmayı teklif etti.
yolda konuşurken beni güldürmeye çalışan şakası tüylerimi diken diken etti.
sanki bir alay değildi, bir tehditti.

"yere sert basma, ayak izin çok belli olursa okuldan birileri seni öldürmeye gelebilir."

olduğum yerde duraksadım.
ölüm, okul, katil, sert, ayak izi.

"oh üzgünüm, bilmiyor muydun?" reagen'a baktım, endişeli görünüyordu.

"aptal ben, tabii ki bilmiyorsun, bilsen bu nefret okula gelmezdin."

nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret okul, nefret oku-

"iyi misin?"

reagen beni omuzlarımdan tutarak düşüncelerimden uzaklaştırdı.

"istersen her şeyi sana evinde anlatabilirim."

sakinleştiren sonraki ilk sözü bu oldu bana, kafamı salladım.

"evime değil, şuralarda bir yerde küçük ıssız bir ev var. orada anlat."

bana her şeyi anlatmaya başladı..