icecicle- reagen pavlikosky

BÖLÜM 2: ZORBALIK

"bu okula ilk geldiğimde zorbalığa uğruyordum,"

tam bu çok kötü diyecekken-

"ama bu hiçbir şey."

ona meraklıca baktım.

"ben okula geldikten tam 6 gün sonra, bana zorbalık eden kişi öldürüldü."

"oh olmuş."

nedense reagen'ın suratının katılaştığını görmeyi beklememe rağmen tüylerimi diken diken etti.

"hiç kimse ölmeyi haketmez."

haklısın dercesine kafamı salladım.

"peki.. katil.. bulundu mu?"

bunu sorduğum için hâlâ pişmanlık duyuyorum, reagen'ın gözlerindeki korku.. arkadaşlarından birinin katıl olabilecek olma korkusu.

"hayır," kısa ve net, soğuk ve ürkünç. "ama herkes petasha olduğunu söylüyorlar."

sanki bir şey söylemek istiyor ama-

"o yapmadı!" dedi yumruklarını sıkarak, gözlerini başka yere kaçırarak. "bence petasha değildi."

"peki, o zaman sence kim?"

düşünmeden sormuştum, onun için bunun ne kadar zor olduğunu umursamadan.
gözlerini tekrar gözlerimle buluşturduğunda içinde sonsuz boşluk vardı. duygu içirmiyordu.
insanlıktan mahrum kalmış gibiydi.

"artık gitsek iyi olur."

bu, evden çıkmadan önceki son sözüydü.
öylece kaldım.
beni böyle bir yere getirdiği için içimden annem ve babama küfürler ederken ıssız evde derin bir uykuya daldım.