Goodbye, Hello (ENHYPEN SERIES 1)

Prologue

This book is a work of fiction. Names, characters, places and incidents are products of the author's imagination or are used fictiously. Any resemblance to actual persons, living or dead and events is entirely coincidental.

No part of this book may be reproduced in any form without permission from the author. The only exception is by a reviewer, who may qoute short excerpts in a review.

"Do  you still remember kung paano tayo nagkakilala?" tanong ni Daniel sa akin.

Narito kami ngayon sa malawak nilang bakuran, maraming halaman at ibat ibang kulay ng mga bulaklak.

Tinignan ko muna sya at nginitian bago sagutin ang tanong nya.

"Paano nga ba? hmmm 5 years ago, bagong lipat kayo galing Canada, wala kang friends ni isa.

Nalungkot ako dahil alam ko yung pakiramdam ng walang kaibigan.

So, nilapitan kita at inalok nang ice cream. And you said "I don't eat dirty ice cream." naartehan ako sayo nun.

Nung dapat aalis na ako nagsalita ka, you said "But, there is a first time for everything, right?" so inabot ko sayo yung dirty ice cream at sabay tayong kumain at nagkwentuhan.

"At nahihirapan pa akong intindihin ka kasi kaonti palang yung tagalog na alam ko. Kaya nagpa-tutor pa ako bago pumasok sa public school at makasama ka." dugtong pa nya habang tumatawa dahil naalala nya nanaman kung gaano sya ka-clueless sa sinabi ko noon.

I smiled, a genuine smile.

"Pero Daniel, bakit mo pala ako pinapunta ngayon? hindi ba't bukas pa dapat tayo magkikita?" nagtatakang tanong ko.

Iniwasan nya muna ako ng tingin bago nagsalita.

"Diba sabi ko sayo, gusto kita. At kapag 18 ka na, liligawan na kita. Pero Lucii, need kasi naming bumalik sa Canada. Walang sinabi si mommy kung bakit. Pero, kapag maayos na raw ulit babalik na kami rito." pagku-kwento nya at saka hinawakan ang kamay ko.

Inaamin ko masyado pa kaming bata para pag usapan ito. We're just 15, but one thing for sure, I like him... a lot.

"Lucii, I don't know kung kailan kami makakabalik. But I want you to know that I really really like you, sana mahintay mo ako." he said in a lower tone, I can feel na nasasaktan din sya sa nangyayare.

But, we don't have a choice, mga teenager lang kami na kailangan sumunod sa magulang.

Nginitian ko sya para mapanatag ang kalooban nya.

"Daniel, don't worry. I feel the same way. Please take care of yourself and always do your best, masaya na ako ron. Mami-miss kita inaamin ko pero, naiintindihan ko. Hihintayin kita ah? huwag mo akong bibiguin." I said in a teary eye.

"I will miss you too Lucci." and he hugged me.

Kumalas na sya sa pagkakayakap at may kinuha sa bulsa.

Binuksan nya ang maliit na kahon at may laman itong dalawang kwintas. Parehas lamang ang design pero magkaiba ang initial. Simpleng pa-heart shape ito at sa loob ay may titik na D at sa kabila ay L, ito ay kumikinang rin dahil sa mali-liit na bato. Simple pero mukhang mamahalin.

Kinuha nya ang kwintas na may initial na D at bahagyang sinuot saakin ang kwintas.

"Ako ang nag isip ng design na iyan, I want you to remember na si Daniel ang nagmamay ari sa puso mo. Alam kong napakaselfish pakinggan, but, I'm scared na mawala ka sakin."

Hinawakan ko ang kamay nya, at hinawakan ko rin ang kwintas na sinuot nya.

"No, I really appreciate it. It's beautiful, thank you Dee." pagpapasalamat ko.

Kinuha ko rin ang isang kwintas at sinuot iyon sa kanya.

Buti nalang nadala ko yung camera namin, huwag sana ako mabatukan ni mama pag nalaman nya.

We took some pictures, and we look so cute together.

"Sir. Daniel, pinapatawag na po kayo ni Madam." pagtawag sa kanya ng isa sa mga kasambahay nila.

Niyakap nya muli ako, napakahigpit na yakap. I can't help not to feel sad, maaaring buwan o mga taon bago ulit kami magkita.

"I will miss you, Lucii." he said in a sad voice.

"I will miss you too, Dee..."

Hinalikan nya muna ako sa noo bago tuluyang lumisan.

xoxo