I miss your hugs (1D) {voltooid}

14 ~Laatste hoofdstuk!~(epiloog dus)

Hoi! Dit is het laatste hoofdstuk, maar het wordt wel een enorm lang hoofdstuk! Met veel verschillende p.o.v’s dus raak niet in de war :)

Ook komen er veel sterretjes (*), dat is een tijdsprong, die zullen er ook veel zijn.

(Niall p.o.v.)

Mijn mobiel ging over, maar ik negeerde het. Ik staarde naar de tv in de etalage, waar een aantal reclames op af spelen. In de winkel waren nog maar twee klanten, en het bordje met openingstijden gaf aan dat de winkel over een kwartier sloot.

Opnieuw ging mijn mobiel over. Weer probeerde ik het te negeren, wat niet lukte, en nam daarna op.

‘Niall Horan,’ zei ik.

‘Ni, met Louis. Je moet naar het ziekenhuis komen,’ klonk de angstige stem van Louis. 

‘Lou, wat is er?’ Ik begon zenuwachtig te worden. ‘Iets met Rosie? Of met de jongens?’

‘Het is Rosie. Kom nu naar het ziekenhuis, ik wacht bij de ingang op je.’

‘Is goed.’ Ik hing om en begon te rennen. Rosie lag in het ziekenhuis!

Pas toen mijn voeten pijn begonnen te doen, stopte ik. Waarom had ik dan ook geen auto meegenomen?

Ik stopte een poosje, en rende daarna verder. Het ziekenhuis was een flink eind verderop, maar ik moest erheen. Het ging om Rosie!

*

‘Lou!’ riep ik. Nog een paar meter, dan was ik er. Louis stond leunend tegen de muur. ‘Lou!’ riep ik opnieuw. Nu keek hij op. 

‘Nialler!’ Hij kwam op me aflopen en sloeg zijn armen om me heen. Ik voelde tranen opkomen en kneep mijn ogen dicht. Louis trok zich terug en keek me aan. ‘Alles oké?’ fluisterde hij. Ik knikte en hij pakte mijn hand. ‘Kom, we gaan naar Rose.’ Nog steeds fluisterde hij. ‘Hoe is het met haar?’ vroeg ik. Ik ging naast Louis lopen en hij sloeg zijn arm om mijn schouder.

‘Niet zo best,’ mompelde hij. ‘De dokters hebben ontdekt dat ze…’ Hij stopte. ‘Nee, dat kan Liam beter vertellen.’

Ik fronste, en knikte toen. ‘Oké.’

*

‘Niall,’ begon Liam zacht. ‘Louis kwam Rosie tegen op straat, toen ze jou samen zochten. Ze was flauw gevallen en buiten bewust zijn. Lou belde ons en we zijn naar het ziekenhuis gegaan. Lou ging met de ambulance mee. In het ziekenhuis hebben ze Rose onderzocht en ze hebben ontdekt hoe het kwam dat ze het bewust zijn verloor.’

Hij stopte en slikte. Ik maakte een gebaar dat hij verder moest vertellen. Liam beet op zijn onderlip. ‘Ze heeft schildklierkanker, en dat was wat ze voor ons verborgen hield. Ze kreeg de kanker op haar zestiende, op haar negentiende kreeg ze een medicijn dat haar leven voor onbepaalde tijd rekte. Maar door dat medicijn kreeg ze wel aanvallen. Door één van die aanvallen viel ze flauw en verloor het bewustzijn.’

Hij zweeg. ‘En nu?’ vroeg ik. ‘Coma,’ zei Zayn.  

Ik sperde mijn ogen wijd open en schudde mijn hoofd. ‘Nee, nee. Zeg dat het niet waar is!’

Ik zakte op de grond en kneep mijn ogen dicht. Tranen druppelden op de grond. ‘Niall.’ Louis zakte naast mij op de grond. ‘Niall,’ zei hij opnieuw. Hij gaf me een knuffel, en hield me vast.

‘Niall,’ zei hij weer. ‘Het komt goed.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee! Nee, het komt niet goed!’

Ik hield mijn ogen nog steeds dicht en staarde naar de grond.

‘Ik wil alleen zijn,’ mompelde ik. Louis gaf me nog een knuffel en verliet daarna met de andere jongens de kamer.