I miss your hugs (1D) {voltooid}

11

‘Zelf gemaakt, Rose?’ vroeg Louis. Ik knikte en keek naar het laatste puntje pizza op mijn bord. Het plakje salami was eraf gevallen. ‘Wil je hem nog?’ vroeg Niall. Ik lachte. ‘Nog steeds een vreetzak?’ vroeg ik.

‘Hé Rosie, eens een vreetzak, altijd een vreetzak,’ zei Zayn. Ik schoot in de lach, terwijl Niall het laatste puntje van mijn bord griste. 

‘Wat heb je als toetje?’ vroeg Harry. Hij stapelde de borden op en zette ze voor me neer. ‘Dank je,’ glimlachte ik. ‘Ik heb een tiramisu taart gekocht. Lust iedereen dat?’

De jongens knikten. Niall stak het laatste stukje pizza in zijn mond en schraapte met zijn hand een aantal kruimels van de snijplank waar de pizza’s oplagen. 

Ik pakte de borden op, liep naar de keuken, zette de borden neer en trok de koelkast open. De witte doos met de taart glimlachte me toe.

Ik voelde me opgelaten, al de hele avond. Moest ik het de jongens vertellen? Van mijn kanker, de operatie waar de dokter het over had? 

‘Moet ik helpen Rose?’ vroeg Niall. ‘Ja, als je wil,’ antwoordde ik. Ik hoorde Niall zijn stoel naar achter schuiven, opstaan en algauw voelde ik zijn armen om mijn middel. Ik glimlachte en draaide me om. ‘HI,’ zei Niall lachend. Ik drukte lachend mijn lippen op de zijne. ‘Hè!’ hoorde we Louis roepen. ‘Floezen (sorry, zegt mijn moeder altijd als mijn zus en haar vriendje lopen te kleffen), doe je maar in je eigen tijd! Wij willen taart!’

Ik trok me terug en lachte. ‘Komt goed Lou, even geduld.’ Ik draaide me om naar de taart en sneed er zes stukken uit. ‘Dan heb ik voor morgen avond nog lekker een stukje,’ zei ik, meer tegen mezelf.

‘Niks daarvan!’ zei Zayn. ‘Jij komt morgen bij ons eten!’

Ik zuchtte. ‘Ook goed,’ zei ik lachend.

(Niall p.o.v.)

Ik wist het. Er is iets met Rosie. Ik legde mijn vork op mijn dessert bordje en leunde achterover. ‘Het was echt heerlijk Rose,’ zei ik. ‘Maar ik wil graag even met je praten.’

De jongens keken even verbaasd, maar knikten dan. ‘Oh, en de afwas dan?’ was Rosie’s reactie. ‘Daar zijn de jongens voor.’ Ik stond op en trok Rosie overeind.

‘Jaja Horan, jij wil gewoon niet afwassen!’ roept Liam. Ik stak mijn tong uit. ‘Kop dicht Payne!’ zei ik lachend. Rosie pakte mijn hand stevig vast. ‘Kom, naar de tuin,’ zei ze.

(in het tuinhuisje)

‘Waar wil je over praten?’ Rosie zakt op een oude stoel neer. Ik zuchtte. ‘Rose, ik weet dat er iets met je is. Waarom wil je er niet over praten?’ viel ik met de deur in huis. (haha leuke zin.)

‘Waarom wil jij niet begrijpen dat ik er niet over wíl praten?’ kaatste Rosie terug.  ‘Waarom wil je er niet over praten? Is het zo erg!’ riep ik. Dat het ruzie zou worden wist ik toch al.

‘Niall, laat het rusten. Ik wil het niet!’ Rosie slaat haar armen over elkaar.

Ik kreunde. ‘Rosie, praat erover! Doe het dan niet voor jezelf, maar voor mij!’

Rosie keek verontwaardigd. ‘Voor jou?’

‘Ik ben je vriendje, en ik maak me zorgen om je!’ riep ik boos. ‘Waarom? Waarom maak je je zorgen om mij? Er is niks!’ Ook Rosie begon boos te worden.

Ik zuchtte, kneep in de zoom van mijn witte shirt en haalde diep adem. ‘Weet je wat? Als je het niet wilt vertellen, is het beter om het uit te maken.’

HIERNAAST NIALL. BEELD JE EVEN IN DAT HIJ BOOS IS :)