İLDA

GİRİŞ

31/05/2020 Başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz.

'Bugün yaşamaktan vazgeçiyorum.'

Siz her yeni güne bu telkinle başlamak ne demek biliyor musunuz?

Her sabah uyandığınızda 'Neden halâ yaşıyorum?' diye sormanın yükünü asla tahmin edemezsiniz.

Ben her nefes aldığım an neden yaşadığımı sorguluyordum.

Öylesine yorulmuş hissediyordum ki intihar düşüncesi zihnimin bulduğu tek mantıklı çıkış yoluydu.

Ama şu da bir gerçekti ki intihar cesur olanların işiydi.

Ve ben çok korkaktım.

Bunu düşünecek kadar korkusuz fakat gerçekleştiremeyecek kadar cesaretsiz.

Her şeyden önce, ben yaşamayı çok seviyordum; hayâl kurmayı, o hayallerin gerçek olma ihtimali olmadığını bilmeme rağmen her an yeni bir hayalin içerisinde buluyordum kendimi. Annem her zaman 'Hayal kurmak güzeldir fakat hayallerinin bir sınırı olsun kızım, yoksa hayat çelmesini taktığında çok acı çekersin.' derdi. O zamanlar onu dinlemeyip yine en uç hayalleri kurmaya devam etsem de sonunda annemin dediğine gelmiştim. Fakat hayat bana çelme takmakla kalmamış beni en kuytu köşelere itip karanlığa hapsetmişti. Bu öyle bir karanlıktı ki parlak görünen tek yol intihar düşüncesiydi.

Ne kadar da acizce değil mi?

Bu yola başvuracak kadar cesaretsizdim ve sonuç olarak da karanlığın en dibinde yaşamaya mahkûmdum. Dedim ya ben yaşamayı seviyorum yalnızca artık nasıl yaşanır onu bilmiyordum.Yaşamaya değer hiçbir şey kalmamıştı ki elimde. Tutunduğum son umut parçacığı da yok olduğunda artık cesur bir kız olma vaktim gelmişti. Bu defa sözde kalmayacaktı. Zaten söyleyecek sözüm de kalmamıştı. Kendim gibi sözlerim de tükenmişti.

Tam yapabilirim artık dediğim anda yaşamaya dair bir umut verdiler onlar bana.

'Yaşayacaksın.'

'Bunu başarabilirsin.'

'Pes etme.'

Bunlar bana söyledikleri umut kırıntılarıydı. Öyle hevesle söylüyorlardı ki buna inandım. Hatta inanmakla da kalmadım yaşamaya çalıştım. Yaşamaya değer bir şeyler bulmuştum, neden yaşamayacaktım ki?

Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğüm bir anda hayat yine takmıştı çelmesini.

En nihayetinde başardım.

Cesur bir kız oldum.

Tabi onları da kaybettim.

Beni hayata bağlayan umut kırıntılarımı.

Kendimi ise çoktan kaybetmiştim zaten.

💦

Oy verip düşüncelerinizi benimle paylaşırsanız çooook mutlu olurum.
(Yaptığınız yorumlar çok kıymetli, o yüzden lütfen yorum yapmaktan çekinmeyin🙈)

Hikâyemi beğenmeniz dileğiyle..
Sevgiyle kalın❤