23 Mart 2010
Oturuyoruz Aysu ablalarla televizyon izliyoruz annemler gideli 3 gün oldu işte Bartu odasına gitti dayanamazmış bizle oturmaya aniden kapı çalıyor gökhan amca kalkıyor kapıya bakıyor kapıda yengem ve amcam şaşıyorum ikisininde gözleri kan çanağı gibi içeri giriyorlar düşünüyorum Londra'dan buraya kadar neden geldiler diye amcam gelip bana sarılıyor omuzumda ağlamaya başlıyor şaşırıyorum koskoca adam niye ağlıyor diye Aysu abla Bartuyu çağırıyor Bartu salona geldiğinde gördüğü manzara karşısında şaşırıyor yengem perişan halde koltukta oturuyor amcam bana sarılmış ağlıyor yavaş bi şekilde geri çekiliyorum bakıyorum amcamın yüzüne "hayırdır amca ne getirdi seni buralara?" diyip gülüyorum ortalıkta ölüm sessizliği... "annen ve baban..." diyor zar zor bi sesle "gittiler amca onlar Bodrum'a noldu size ya?!?" diyip kaşlarımı çatıyorum "başın sağolsun küçüğüm" diyor... Kalıyorum öyle Aysu abla ağlamaya başlıyor Gökhan amca Aysu ablaya sarılıyor Bartu bana bakıyor göz göze geliyoruz ellerini ensesinde birleştirmiş gözleri dolu bir şekilde bana bakıyor amcamlar zaten per perişan kalıyorum öyle duruyorum sadece ortalık sessiz bi şekilde herkes bana bakıyor 13 yaşındaki bi kız ailesinin öldüğünü öğrenince napar ki diye düşünüyorum beraber yaptığımız şeyler geliyor gözlerimin önüne göz yaşlarım beyaz bayrak sallıyor ve gözlerimden akmaya başlıyor "Tamam..." diyorum yavaş bi şekilde bütün herkes bana bakıyor "Tamam! Öldülerse öldüler gittiler işte bıraktılar beni daha fazla uzatmayın" diyorum sakince ardından artık söylediklerim çığlıklara dönüşüyor " Gittiler lan bıraktılar beni harbi harbi bıraktılar Baba.. Babam yok benim, annem yok.. Onlar gelirler dimi.. Şaka yapıyorsun dimi Amca! Söylesene şaka desene bana! 1 nisan geldi de onun şakasını önceden yaptım de amca söylesene bana... Lütfen amca yalvarırım" sesim sonlara doğru alçalmıştı hızla dışarı attım kendimi, deli gibi koşuyordum... Nereye gidiyorum bilmiyorum ama koşuyordum insanların sesleri yavaş yavaş boğulaşıyordu ayağım takılınca yere düşüp takla attım dizlerimin üstüne oturdum "Lanet Olsun! Bıraktılar beni..." diye bağırdım acı vardı içimde tam şu kalbimin orda birazda boşluk... Bartu'nun sesi geldi uzaktan çok uzaklardan biri adımı söyliyip beni sarsıyordu çok ağırdı herşey taşıyamıyordum zaten Bartu iyice kırmıştı beni üstüne ailem.. Son noktaydı işte içimdeki acı sınırları aşmıştı çok ağırdı herşey gözümün hep ailem vardı beraber yaptıklarımız uzaklarda bi yerlerde bartunun sesi kafamı ellerimin arasına almışım çığlık çığlığa ağlıyorum.. Birden karanlık geliveriyor ve herşeyi götürüyor gerisi zaten boş...
