Across The Ocean (Published On PSICOM APP)

Simula

Simula 

Ocean 

My body keeps on swaying. I saw a bit of light and felt the hard thing where I'm laying. Where am I? 

"She's still breathing. Captain.'' A man said. 

Pilit kong minulat ang mata ngunit hinihila lamang ako ng pagod. Maraming kaluskos at tunog ng isang makina ang naririnig.  

"I know her." a different man said in a low voice. 

Gusto ko mang mag salita ay tila hangin lamang ang aking boses. Gusto ko mang tanawin ang mga taong ito ay tinatalo naman ako ng pagod at pag kahilo. Hindi nag tagal ay patuloy na nga akong nilamon ng dilim…

White walls and small windows greeted me as soon as I opened my eyes. Fear consumed me when I remember the voices of men before I lost my consciousness. 

Saan nila ako dinala? 

Nahanap ba nila ako? 

Mabilis akong tumayo at napansin na iba na ang aking damit. Lalong lumakas ang kalabog sa aking dibdib sa takot.

Inilibot ko ang aking paningin at nakita ang bintana. Sa akalang iyon na ang daan patungo sa aking kalayaan pero malawak na karagatan ang nakita ko.

"You're awake." A low voice of a man filled my ears.

I turned my head only to see a handsome man wearing his uniform. He looks like he's the captain of this ship. 

He gave me a mocking look while he walked near me. Is he one of them? 

"Shocked? Never expect you'll meet me again?"

I looked at him confusingly. I don't know what he was saying. I don't remember meeting him. How can I meet someone when I was locked up in a dark room for so many years? Maybe... he's one of them. 

"I-I don't know what you're saying, Mister."

Takot at pangamba ang namuo sa aking dibdib. Sa tingin palang nito ay parang galit ito sa akin.

Bakit naman siya magagalit? hindi ko naman siya kilala? Siguro dahil nandito ako ngayon sa kanilang barko? Pero sila ang nag dala sa akin dito.

Nasisilaw ang aking mata sa liwanag ng araw. Marahil ngayon na lamang ako ulit Naka silay nito. Hindi ko alam kung ilang taon akong nakakulong sa madilim na kwartong iyon.

Biglang nag taasan ang aking balahibo ng maalala ang mga taong nag kulong sa akin doon. Si Peter na siyang nag kulong sa akin doon at ang kanyang pinsan na babae. Hindi ko alam ang itsura nito naririnig ko lang ang boses niya ngunit kahit kailan ay hindi ko nakita ang mukha. 

Sa totoo lang ay hindi ko sila kilala. Kahit pa sabihin ni peter na siya ang asawa ko ay hindi ko magawang maniwala.

Pakiramdam ko ay pinag sasamantalahan nila ang aking naburang alaala.

"Playing innocent now?"

Tumingin akong muli sa mata niyang nag aakusa. Imbes na bigyang pansin ang sinabi niya ay nag lakbay ang mata ko sa buong cabin. Puno ng pangamba at pagkabalisa ang nararamdaman. 

"H-How long did I sleep?" I asked

"Don't change the--"

"W-Who changed my c-clothes?"

That's my concern. I am bothered by the fact that someone changed my clothes! And I'm in a stranger's ship, they might kill me here! 

Huminga siya ng malalim, parang pinipigil ang ano mang emosyon na lalabas sa kanya.