Across The Ocean (Published On PSICOM APP)

Kabanata 12

Someone

They said, time is fast when you're happy and enjoying. Time flies so quickly. It's been a month since I got here in the ship.

I love everything here, I enjoyed every one I've got to know. Mas lalo akong nakampanteng nakalaya na nga takaga ako. Na pwede na pala akong sumaya. Kasama ang mga taong nakilala ko.

"Mamaya may party ulit, punta tayo!" ani Lyn.

Naka upo kami ngayong apat sa tapat ng railing at ineenjoy ang malamig na hangin, hindi namin kasama si Sally dahil may gagawin daw ito. Hapon na ngunit malamig parin ang hangin.

"Bawal ka roon! Wild ka masyado!" ani Aki.

Nag tawanan kami. Sumimangot naman si Lyn.

"Kill joy ka kasi!" ani Lyn.

"Ilang buwan ba ang bago tayo makarating ng US?" I asked suddenly. Napag isip isip ko lang, isang buwan narin kasi ang Lumipas at naglalayag parin kami.

"Two months, bali isang buwan pa o higit, depende kasi. Dahil minsan maalon." ani Aki.

Tumango lang ako at binaling ang tingin sa dagat. May binabalak kasi akong gawin pag dating doon. Yoon ay ang hanapin ang mga magulang ko.

Ayoko ko na kasing lumipas pa ang taon at wala parin akong alam tungkol sa sarili ko. Gusto ko ng malaman ang lahat.

"Ang tahimik mo naman pare?" ani Aki kay Owen. Tahimik nga ito sa tabi ko.

Malokong ngumiti si Lyn. "Miss mo na bestfriend ko?" sabay halakhak.

Napailing iling nalang si Owen. "Shut up you two." aniya.

"Napaka torpe mo naman kasi Owen!" malakas na sabi Lyn.

"We're still young. She has a priorities, I have mine too." ani Owen.

I look at him in awe, he sounds so mature. Well totoo nga naman. Bata pa sila at marami pang pwedeng mang yari, pero wala namang masama kung sabihin mo kung ano talaga ang nararamdaman mo.

"Confessing isn't asking for marriage. You can tell her what you feel about her." I said.

"But... What if, she doesn't feel the same?" he asked.

"Sinubukan mo na ba? Sinabi mo na ba? "

He shook his head.

"Cross the bridge when you get there. Sa ngayon, sabihin mo muna sa kaniya." I said.

"Correct ka diyan Ate!" ani Lyn.

Nanatili akong nakatingin kay Owen. I sighed. Some people are scared of telling what they feel about something or someone. Because there's a possibility of unmatched feelings or opinions. I understand Owen. But here I am urging him to tell Sally his feelings while I can't even apply it to myself.

I sighed. Napalingon ako ng makita si Leon na nag lalakad papalapit sa amin. Nakapirmi ang mga mata nito sa akin. Naramdaman ko ang pag ayos ng upo ng tatlo.

"Kanina pa kita hinahanap." ani Leon at tumingin sa tatlong kasama ko.

"Pwede ko bang hiramin yung ate niyo?" sabi niya.

I frowned. Tinaasan niya lang ako ng kilay.

"Ako Cap! Pwede niyo akong hiramin!" volunteer ni Lyn.

Tumawa ako ganoon din si Leon at Owen ngunit hindi si Aki. Ang sama ng mukha nito.

"Lyndale!" Aki hissed.

"Sige lang Cap." sabi naman ni Owen.

Tumayo ako at kaagad namang hinawakan ni Leon ang kamay ko. At hinila na ako palayo.

"Where are we going?" I asked.

"Cabin..." aniya.

Paakyat nga kaming cabin.

"What are we going to do, then?"

"We cuddle..."

My face heated big time. This man likes to cuddle so much. Minsan nga iniisip ko kung nagagawa niya pa ba ang trabaho niya.

Napasimangot ako. Ang lakas mag yaya ng cuddle wala namang label!

Pag pasok na pasok sa cabin ay agad niya akong siniil ng halik. I kissed him back. Iginaya niya ako sa couch ng hindi pinuputol ang halik.

"Akala ko ba cuddle?" I asked between our kisses.

He chuckled sexily. "I can't resist you."

Marahan niya akong inihiga sa couch at kinubabawan. His kisses dropped to my neck and nipped a skin there.

His hands starts to touch me. He chuckled. Napansin niya kasing nakikiliti ako.

He smirked and tickled me. I laughed and melted more in his arms. He continued kissing me.

"So silent..." Aki said. Nakatuon ang mga mata kay Owen at Sally.

Kanina ko parin iyon napapansin. Tahimik lang iyong dalawa. Though tahimik namab talaga sila pero hindi katulad ngayon na hindi talaga sila nag uusap o tumingin man lang sa isa't isa. Nag tapat na kaya si Owen?

Hinayaan nalang muna namin ang dalawa, para kasing hindi sila ayos.

Inilibot ko ang mata sa upper deck. Tulad nga ng gusto ni Lyn ay nandirito kami ngayon pinapanood ang mga taong nasa dancefloor.

Matagal na nanatili ang mata ko sa dancefloor. nakakailang sila na panoorin. Minsan kasi ay dikit na dikit na talaga ang katawan ng isa't isa. Pakiramdam ko ay hindi ko dapat pinapanood ang mga personal na bagay nila.

Nag paalam ako kila Owen at naisipang pumunta sa port. Pag dating ko roon ay sumadal ako sa railing at dinama ang yakap ng malamig na hangin. Hindi na rinig pa rito ang malakas na tugtugin sa party. Ingay ng alon nalang ang maririnig.

Matagal kong pinag masdan ang madilim ng dagat. Nakakabilib, na makaramdam ng kapayapaan kahit sa dilim. Sa tagal na nakakulong ako sa madilim na lugar na iyon, ay puro takot lang ang naramdaman ko. Pero ngayon. Payapa na ang puso ko. Hindi dahil wala na ako sa lugar na iyon. Kundi dahil rin sa kaalaman kong sa lugar na ito ako sumaya.

"Aren't you cold?" a deep voice of Leon caught my attention.

Sumandal rin siya railing at tinuon ang mata sa dagat. Kahit na malamig ang hangin ay ramdam ko parin ang init ng katawan niya.

"Hinahanap kaya ako? O hindi kasi ako siguro yung umalis."

Ramdam ko ang paglingon niya sa akin ngunit patuloy ko paring pinanood ang dagat. Nag tataka siguro siya kung bakit ko sinasabi ito pero iyon kasi ang paulit ulit na tanong na nasa isip ko. Alam kong masasagot lang iyon kung bumalik ang ala ala ko.

I sighed. If I my memories come back. Am I ready? The pain, the reality of my life, I don't know if I'm ready for all of it. Maybe there's something I'm scared to be awared. I'm scared of some truth.

"Help yourself remember. If you want an answer." aniya.

I mentally laugh at that. Parehas lang pala na paraan ang iniisip namin. Naisip ko agad na bakit ko ba sinasabi ang tungkol sa ala ala ko e hindi naman siya naniniwala kung nakalimot ba talaga ako.

I chuckled. "Why did I even asked you. You don't even believe me." I did my best not to make it sound so bitter.

I felt his gaze.

"I believe you."

I look at him. His eyes says sincerity and seriousness that makes my heart pumped harshly.

"W-Why?" I croaked. I wanted to cry because of the sudden emotion but I stop myself.

"Because it's you. I believe you."

A tear escaped my eyes. And I'm sure it's not because of sadness.

Looking at him. I didn't know that as simple as that can makes me feel so happy.

This happiness I feel isn't because someone believes me. It's because that. That someone is him. It's Leon who believes me.