Η αρχή του τέλους

Τα ψέμματα και οι αλήθειες

Μια μερα που μιλούσα με την φίλη μου με ειπε
"Ρε συ Ζωή πήγαινε να τον δεις έχουν περάσει 2 μήνες. Η καραντίνα τελείωσε τα πράγματα ηρέμησαν μπορεί όλα να είναι καλά και απλά να μην σε ενημέρωσε η ξινή."
Δεν συμπαθούσε την αδερφή του Άκη και με το δίκιο της. Μας είχε κάνει πολλά κατά την διάρκεια των σπουδών μας και γι αυτο δεν αναπτύξαμε περισσοτερη επαφή.
"Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος η Δέσποινα. Ότι και να περάσαμε στο παρελθόν αυτό είναι πολύ σοβαρό για να μου το κρύψει. Κάτι δεν πάει καλά και όλους αυτούς τους μήνες η καρδιά μου πάει να σπάσει."
"Τότε φυγε" είπε η Αλίκη "πριν είναι αργά και ρθει το δεύτερο κύμα όπως λενε"
"Έχεις δίκιο θα κλείσω σήμερα εισιτήριο"
Ταξίδεψα για τον Έβρο την επόμενη κι όλας μέρα και όταν έφτασα δεν περίμενα τα νέα που έμαθα. Ο Άκης ευτυχώς ήταν καλά. Είχε φύγει ο ιός από πάνω του αλλά παρόλα αυτά βρισκόταν σε απομόνωση. Συνάντησα τους γονείς του μια μέρα και μου τα είπαν ολα.
"Όλα καλά κορίτσι μου ευτυχώς δεν είχαμε πολλά κρούσματα εδώ πάνω. Ο Άκης έχει δυνατό οργανισμό κι το πέρασε εύκολα. Η Δέσποινα όμως δεν τα κατάφερε. Είχανε αγριο καυγα τα δύο αδερφια μόλις ήρθε ο Άκης στο χωριό αλλά δεν ξέρω τον λόγο. Από ότι κατάλαβα από τον τροπο που κόλλησαν τον ιό. Ο Άκης στο ταξίδι του πρέπει να κόλλησε και μετα μετάδωσέ τον ιό και στην Δέσποινα. Αυτη ενώ μάλωναν πήρε το κινητό του και το έσπασε. Γι αυτό δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις μαζί του. Ότι επαφές και ότι αρχεία είχε μέσα χάθηκαν μαζί με εσένα. Ο Άκης έβαζε την αδερφή του ν στέλνει μηνύματα αλλά εκείνη δεν ήθελε. Μόνο σπάνιες φορές δεχόταν. Μετά από ένα σημείο είχε παραδοθεί στον θάνατο. Βλέπεις είχε άσθμα και ο οργανισμός της ήταν πολύ αδύναμος ούτως ή άλλως. Πέρασαν δύο μήνες και ο Άκης ακόμα το ξεπεράσει. Έχει βάρος πάνω του και συνέχεια λέει ότι αυτός την σκότωσε. Μπορείς να πας να τον δεις. Είναι μόνος του σε ένα σπιτάκι λιγο πιο έξω από το χωριό θα χαρεί που θα σε δει. Θα του κανεις καλό."
"Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Πέτρο θα κάνω ότι μπορώ και συλλυπητήρια για την κόρη σας."
"Μην με λες κύριο, κόρη μου. Σκέτο Πέτρο μόνο με το όνομα μου δεν είμαστε ξένοι εμείς."
Με πήγε μέχρι το σπίτι του Άκη και μετα έφυγε. Αυτός ήταν έξω και διάβαζε ένα βιβλίο. Μόλις με είδε έτρεξε μέχρι τα σκαλιά. Καθώς πλησίασα και τον χαιρέτησα από μακριά αυτός πανικόβλητος λες και τον τσιμπησε μέλισσα ετρεξε μέσα στο σπίτι και κλείδωσε. Τον φώναζα να ανοίξει αλλά δεν με άκουγε. Ίσα που τον άκουγα να ψιθυρίζει
"Συγνωμη έτσι πρέπει να κάνω. Σ αγαπώ. Φύγε. Μου έλειψες. Δεν πρέπει να ανοίξω. "
Μπερδεμένα τα λόγια του και μπερδεμένες οι σκέψεις του . Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω ώσπου τον άκουσα να κλαίει.