Η αρχή του τέλους

Ο θεος ηταν κοντα μου

Έφυγα απο την πόρτα και πήγα σιγα σιγα γύρω από το σπίτι για να βρω κάποιο παράθυρο ανοιχτό η αμα έχει κάποια άλλη πόρτα. Πίσω από το σπίτι είχε μια πόρτα μισάνοιχτη. Μόλις την είδα έτρεξα μπήκα στο σπίτι και τον πήρα αγκαλιά. Στην αρχη τρόμαξε αλλά με άρπαξε και έκλαψε στον ώμο μου με ελιγμούς. Τον άφησα να βγάλει ότι είχε μέσα του και όταν ηρέμησε τον είπα να μου πει τα πάντα όσα έγιναν αυτές τις μέρες που δεν ήμουν δίπλα του.
"Ο θεός ήταν κοντά μου" με είπε και ξαφνιάστηκα. Πότε δεν εχουμε μιλήσει για την θρησκεία τι πιστεύει ο καθένας. Γιατί να το πει τώρα αυτο;
"Πιστεύεις στον θεο;" συνέχισε
"Δεν είναι ότι δεν πιστεύω απλά έχω πολλές απορίες που δεν μπορούν να λυθούν και αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει. "
"Δηλαδη;"
"Δηλαδή γιατί δημιουργηθηκαμε; Πώς δημιουργήθηκε το πιο μικρό σωματίδιο; Πώς ξέρω ότι όντως έζησε ο Χριστός και δεν είναι απλά μια ιστορία όπως οι παραβολές του;"
"Κάποτε αναρωτιόμουν κι εγώ αυτά αλλά όλα άλλαξαν Αφού πέθανε η αδερφή μου. Ξέρεις στο λεωφορείο στο γυρισμό ήταν ένα κρούσμα κοροναϊού και το μάθαμε όταν φτάσαμε. Είχα πει στην αδερφή μου να έρθει να με πάρει με το αμαξι γιατί είχα και τις βαλίτσες και δεν την είχα πει οτι ήταν ένας άρρωστος στο λεωφορείο."
"Γι αυτό μαλωσατε;"
"Ναι που το ξέρεις;"
"Μου το είπε ο πατέρας σου"
"Ούτε σε αυτόν έχω μιλήσει καθόλου. Είναι μεγάλος σε ηλικία μπορεί να τον κολλήσω κι αυτόν."
"Άκη σε παρακαλώ άκου με. Έχει περάσει η καραντίνα είμαστε ελεύθεροι δεν υπάρχει φόβος πια όλα καλα ειναι."
"Πόσα λίγα ξέρεις Ζωη μου. Μπορεί να είμαστε ελεύθεροι αλλά και ο ιός ακόμα ελεύθερος είναι. Θα γίνει πάλι ότι έγινε και πριν. Τα κρούσματα μέρα με την μέρα θα αυξάνονται και θα ξανά μπούμε σε καραντίνα. Τέλος πάντων συνεχίζω. Με έλεγε ότι εγώ φταίω και ότι θα κολλούσε σιγουρα εκείνη γιατί είχε άσθμα. Μετά από λίγες μέρες ανεβασα πυρετό και κατευθείαν πήγα στο νοσοκομείο. Εκεί την επόμενη μέρα με είπαν ότι είναι θετικός. Προειδοποίησα την αδερφή μου και έκανε κι εκείνη εξετάσεις και βρέθηκε κι εκείνη θετικη. Δόξα το θεό που δεν κολλησα τον πατέρα μου αν τους σκοτωνα ολους δεν θα άντεχα άλλο ζωντανός. Την μέρα που πήγα στο νοσοκομείο δεν πήρα το κινητό μου και όταν ήρθε η αδερφό μου είμασταν στο ίδιο δωμάτιο και έλεγα να σε στείλει εκείνη. Δεν σε ξέχασα καμία μέρα. Κάθε μέρα προσευχομουν για εσένα. Μετά από μέρες η κατάσταση μου γινόταν όλο και πιο άγρια ενώ η κατάσταση της αδερφής μου ήταν σταθερή. Δεν μπορούσα σχεδόν να αναπνεύσω και με έβαλαν σε ένα ειδικό μηχάνημα. Άκουσα μια μέρα την Δέσποινα να κλαίει στο πλευρό μου και να παραμιλάει. Έλεγε "Σε παρακαλώ θεε μου συγχώρεσε με δεν ήθελα να τον πληγωσω. Βοήθησε τον. Πάρε την δικιά μου ψυχή αντί αυτουνού. Σε παρακαλώ βοήθησέ τον το χρειάζεται πάρε εμένα εγώ δεν αξίζω να ζήσω. Αυτός έχει την Ζωή είναι μαζί θα κάνουν παιδιά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά. Σωσε τον." Ξέρεις η Δέσποινα είχε από μικρή διαφορά προβλήματα και δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα οι γιατροί με ενημέρωσαν ότι η αδερφή μου πέθανε στον υπνο της. Εγώ ήμουν μια χαρά. Μετά από λίγες μέρες με έκαναν τεστ και βγήκα αρνητικός στον ιό. Με άφησαν ελεύθερο αλλά με περιορισμούς. Δεν ήθελα να δω κανένα δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν δεν ήθελα να πληγωσω κανένα όσο την αδερφή μου. Την σκότωσα και τώρα της χρωστάω την ζωή μου. Την προδωσα αλλά παρόλα αυτά με έδωσε την ζωή της. Το μόνο που θέλω είναι να την έχει καλα ο Θεός."
Άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί και δεν ήθελα να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση. Τον πήρα αγκαλιά και του είπα ότι εγώ θα είμαι δίπλα του για πάντα δεν θα φύγω ποτέ από ο πλάι του. Τον είπα να έρθει μαζί μου στην Θεσσαλονίκη και να μείνουμε μαζί έτσι ώστε να είμαστε και κι δύο έτοιμοι για την δεύτερη καραντίνα. Συμφώνησε με δυσκολία όμως και φύγαμε μετά από λίγο να δει τον πατέρα του.