EMPATİME

* Vaveyla'nın Hayatı *

Öncelikle hepinize merhaba. Ben Vaveyla.. Şimdi sizlere güzel şeyler anlatmak isterdim fakat pek güzel olduğunu söyleyemem. Her neyse işte başlıyorum.

Babam... Öyle beni, kardeşlerimi saçımızı okşayıp güzel kızım veya güzel oğlum diye sevmez. Bu konu açıldığında babaannem hep "babanın huyu öyledir. Sevgisini pek belli etmez." Der. Buna inanıyor(dum). Öncelikle şunu söyleyeyim babam bir süredir yurt dışında çalışıyor. Yalnızca yılda bir kere geliyor ve bazen 1 ay bazen de 15 gün kalıp geri yurtdışına dönüyor. Annem ile ayrı falan değiller, sadece yurt dışında çalışıyor.

Bir gün ben daha 5. yada 6. sınıftayken babam yine izine gelmişti. Tabi bizde bir sevinç, bir heyecan var. Her neyse babamlar falan bahçeye çıktılar. Ben de babamın telefonunu alıp salonda oturdum. Kimse de yok yanımda. Sıkıldım, eğlence olsun diye uygulamalara girip çıkıyordum. Ardından google translate uygulamasına girdim. Bir şeyler yazıp farklı farklı dillere çevirmeye başladım. Bilmiyorum, o zamanlar bu eğlenceli geliyordu. Her neyse işte. Bir süre sonra fark ettim ki çevirdiğimiz cümleler altta geçmiş olarak kaydediliyormuş. Meraktan indim, başladım eskiden çevrilen cümleleri okumaya. Ama keşke okumaydım, keşke o gün o telefonu elime almasaydım. Ben o gün o küçücük halimde babamın annemi aldattığını öğrendim. Söylemeye cidden çok utanıyorum ama gördüğüm cümleler hayatımda bir babam olmadığını öğretti bana. O gün büyüdüm ben. O gün sırtladım hayatımın en ağır yükünü. Nasıl yapardı? Bana, anneme, kardeşlerime nasıl yapardı bunu?

2 tane yakın dostum hariç kimseye anlatamadım. Hiç kimseye... Anneme bile. O günden sonra babamdan nefret ettim. Hiç kimseye belli etmeden hem de. Annemin babamın izne geleceğini duyduğunda yüzünde oluşan o sevinç canımı o kadar yakıyor ki. Anlatamamak o kadar koyuyor ki...

Ayran gönüllü demişti bir arkadaşım bana. Söyleyemedim. Babam beni hiç sevmedi, diyemedim ona. Belki de bu yüzden öyleyimdir. Belki de bu yüzden babamdan göremediğim ilgiyi hep başkalarında arıyorumdur. 

Öyle işte. Her kızın ilk aşkı babası olurmuş. Sanırım benim ilk nefretim oldu babam. Her geceki gözyaşlarımın sebebi olan adam oldu. Böyle hani bağırmak istiyorum. Neden ya neden? Neden benim babam? Neden ben? Diye. Ama bağıramıyorum, anlatamıyorum. Yalnızca kendi köşeme çekilip ağlıyorum. Kimseye fark ettirmeden ağlıyorum. Birinin yaklaştığını duyunca hemen göz yaşlarımı falan siliyorum işte. Bu benim için cidden çok zor.      
                                                                                                                                                                                Düşünsenize o psikolojiyi. Babanız annenizi aldatıyor ama kimseye anlatamıyorsunuz. Bir de kimse fark etmesin diye mutlu davranmaya çalışıyorsunuz. Bu yüzden güven sorunu yaşıyorum hep. Ve bu artık çok zor. Artık cidden yoruldum. Anlayacağınız bir cümleyle büyüdüm ben. Hayatımı yıkıp geçen bir cümleyle...