(Unicode)
သရက်သီးကိတ်လေးကို Jungkookလက်လှမ်းလိုက်သည်။
ဒီနေ့က Ommaရဲ့မွေးနေ့ဖြစ်သလို သရက်သီးကိတ်က Omma အကြိုက်ဆုံးမို့ပင်။
ဖြစ်ချင်တော့ သူမယူသေးခင်မှာပင် လက်တစ်စုံက ထိုကိတ်ကိုယူသွားသည်။
"ဟေ့ ဒီမှာ ခဏလောက်ပါ"
တစ်လုံးထဲကျန်တော့သည်မို့ Jungkook အလောတကြီးတားမိသည်။
"ကျွန်တော့်ကို ခေါ်တာလား..."
ပြန်လှည့်ကြည့်လာတဲ့ကောင်လေးရဲ့ အသံကအနည်းငယ်ခပ်ရှရှခပ်ကြီးကြီး။Taehyung? တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ။
ထူးခြားစွာ ပြည့်စုံလွန်းတဲ့ မျက်နှာပေါက်မျိုးမို့ Jungkookအလွယ်တကူမှတ်မိနေပါသည်။
"Jungkook? ဟုတ်တယ်မလား..."
လေးထောင့်ဆန်ဆန်အပြုံးနှင့်အတူ ပြန်မေးလာတဲ့ Taehyungကလည်း သူ့ကိုမှတ်မိနေခဲ့သည်။
.
.
"ဒီကိတ်ကို ပြန်ရောင်းပါလို့ပြောတာလား.."
ဘေးခုံမှာချထားတဲ့ ကိတ်လေးကို လှည့်ကြည့်ရင်း Taehyungမေးလာသည်။
Jungkookခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။အကြောင်းအရင်းကိုတော့ ပြောမပြမိချေ။သူစိမ်းတစ်ယောက်မို့ မလိုအပ်ဘူးထင်မိ၍။
"ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကစားချင်တယ်ဆိုလို့ ဝယ်လာတာ ဒါနှင့် Jungkookက ဘာလို့လဲ..."
စားပွဲပေါ်က ကော်ဖီကိုတစ်ချက်ယူသောက်ရင်း မျက်နှာမဲ့သွားသည့် Taehyung။
"ကျွန်တော့် Omma အတွက်ပါ.."
"ဟုတ်လား ဒါဆိုယူသွားပါ ပြန်ပေးစရာမလိုပါဘူး ကျွန်တော့်ကိုကူညီလို့ ပြန်ကျေးဇူးဆပ်တယ်ပဲထားပါ ပြီးတော့ မနေ့က Jungkookကိုတင်နေတဲ့ အကြွေးကိုရော ကျွန်တော်ပြန်ပေး..."
Jungkookလက်ကာပြလိုက်သည်။
အများကြီးမှမဟုတ်တာ။ဒီလောက်ထိတွက်ကပ်နေစရာမလိုပါဘူးလေ။ကိတ်ဖိုးပေးရင်တောင် Taehyungပုံက ယူမည့်ဟန်မပြ။
"ရပါတယ် ကျွန်တော် ဝယ်ကျွေးခဲ့တယ်ပဲထားလိုက်ပါ အများကြီးမှ မဟုတ်တာပဲ"
Taehyungက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာပြောလာသည်။
"ဒါဖြင့်ရင်လည်း ကျွန်တော်အားမနာတော့ဘူး..."
