𝐌𝐚𝐟𝐢𝐚'𝐬 𝐃𝐚𝐮𝐠𝐡𝐭𝐞𝐫 𝟐

Part 1

Επιτέλους ξυπνάω από τον ύπνο μου. Πετάχτηκα μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι. Είναι μεγάλη μέρα σήμερα. Κυριακή θα έρθουν όλοι όπως κάθε βδομάδα να φάμε.
Αφού πλύνω τα δόντια μου και το πρόσωπο μου. Φοράω το τζινακι μου και μια κοντομάνικη μπλούζα και κατεβαίνω κάτω.
Μόλις κατέβω την σκάλα αντικρίζω τον Adrian,τον Kurt, τον Steve και τον  Lucas να βλέπουν τηλεόραση.
《Καλημέρα》 τους φωνάζω και  απαντάς μου  και αυτοί το ίδιο.
Προχωράω προς στην τραπεζαρία. Μόλις μπαίνω στο δωμάτιο, βλέπω τα κορίτσια να στρώνουν το τραπέζι.
"Καλημέρα" φωνάζω
"Καλημέρα" μου απαντάν όλες μαζί 
"Μα καλά Πόσο νωρίς έρχεστε? Τι ώρα πρέπει να βάλω ξυπνητήρι για να προλάβω να ξυπνήσω πριν έρθετε?" Απορώ ενώ τοποθετώ μερικά πιάτα στο τραπέζι
"Ε κατά τις 8 θα Ναι καλά" αστειεύεται η Sarah και βγάζω ένα πνιχτό γελακι.
Μετά από λίγη ώρα Επιτέλους χτυπάει το κουδούνι. Για το ποτέ έχω σηκώσει τα μάτια μου από το κινητό μου δεν λέγετε.
"Ήρθε ήρθε" φωνάζω
"Άντε τρέχα να ανοίξεις" μου απαντάει η Ky
Μέχρι να πάω στο σαλόνι έχει ήδη ανοίξει την πόρτα ο Steve βέβαια Αλλά τέλος πάντων. Και να τος. Ο Roberto φορώντας  τα στρατιωτικά του και τον σάκο του να ακουμπάει το πάτωμα.
Τις τελευταίες τρεις βδομάδες ήταν για άσκηση σε ένα μέρος πολύ μακριά και τα κινητά απαγορευονται. Του έχω μιλήσει μόνο δύο φορές εκείνες τις τρεις βδομάδες όταν πήρε το κινητό του στα κρυφά.
Τρέχω και πηδάω πάνω του, τυλιγοντας  τα πόδια μου γύρω από το κορμί του και τα χέρια μου στο λαιμό του. Πάλι καλά που μπορεί και με σηκώνει Γιατί αλλιώς θα είχαμε πέσει κάτω τώρα.
"Τι κάνει το μωράκι μου ;'' μου ψιθυρίζει γελώντας
"Μου έλειψες βλάκα "
"Εμένα να δεις"
Μετά από λίγο κατεβαίνω και τα πόδια μου πάλι ακουμπάνε το έδαφος.
Χαιρέτησε και τους υπόλοιπους.

"Το φαΐ είναι έτοιμο. Δεν τρώμε σιγά σιγά?"μας ανακοίνωσε η Ara 
"Έχουμε ήδη κάτσει στο τραπέζι Γιατί αλλιώς θα πεθάνω από την πείνα" λέει ο Steve και κυριολεκτικά τρέχει προς την τραπεζαρία.

Οι Κυριακές μας πια περνάνε Έτσι έρχονται όλοι για φαΐ στο σπίτι.
Πάνε οι Κυριακές που γυρνούσαμε από την δουλειά και έπρεπε πρώτα να καθαρίσουμε όπλα, να κάνουμε μπάνιο για να φύγουν τα αίματα και άλλα πολλά.

Καθόμαστε στο τραπέζι όλοι μαζί απολαμβάνοντας το φαγητό που έφτιαξε η Ara με τον Adrian.
"Και για πες ρε μικρέ πως πήγε η άσκηση?" Ρώτησε ο Kurt
"Μας ξεθεοσαν. Εσείς τι κάνετε τόσο καιρό?" Του απάντησε ο Roberto
"Λίγα πράγματα. Η ανακαίνιση στο μαγαζί τελείωσε λίγο μετά Αφού έφυγες. Οπότε απλά απόλαυσα το αφεντιλικι" Πήρε τον λόγο ο Lucas
"Την τελείωσες την ανακαίνιση Αλλά δεν μας πηγές να το δούμε" παραπονέθηκε η Ky
"Σιγά ρε ένα καζίνο είναι. Αν θέλετε ελάτε όλοι το άλλο Σάββατο"
"Γιατί όχι?" Φάνηκε να χάρηκε που το άκουσε ο Adrian
"Έχουμε Καιρό να κάνουμε κάτι τέτοιο" είπε ο Steve ενώ έτριψε τα χέρια του.
"Κατάλαβα ούτε φράγκο δεν θα μας μείνει" αστειευτηκε η Ara
'" Σιγά μωρέ !υπερβολική όπως πάντα" της είπε ο Adrian
"Μμμ." Του απάντησε
Πριν προλάβει να ξαναγυρίσει το κεφάλι της από το μέρος του, την έπιασε και την φίλησε
"Οοοοο" αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι
"Adrian ?" Είπε ο Roberto Μόλις ηρέμησαν τα πράγματα
"Ναι?"
"Να την πάρω σήμερα σπίτι? Τοσο Καιρό έχω να την δω." Τον ρώτησε ενώ πέρασε το χέρι του από πισω μου,παίρνοντας με αγκαλιά
"Όχι"
"Γιατί?" Παραπονέθηκα
"Γιατί αύριο ανοίγουν τα σχολεία και κάποια θα πρέπει να ξυπνήσει νωρίς"
"Αύριο είναι μόνο ο αγιασμός. Που ξεκινάει και στις 12. Έλα σε παρακαλώ?"τον παρακάλεσα 

Κοίταξε για λίγο την Ara και από το βλέμμα της κατάλαβε πως συμφωνεί μαζί μου.
Είναι πολύ οκ στο να κοιμάμαι στον Roberto. Επειδή έχει νιώσει πως είναι να της απαγορεύουν να δει το αγόρι της, εμένα με αφήνει να κάνω σχεδόν ότι θέλω . Οι γονείς της της απαγόρευσαν να βγαίνει με τον Adrian και γι'αυτό ξαναγύρισε σε εμάς

"Άντε καλά"
"Ευχαριστώ πολύ"
"Ότι θέλει σε κάνει μικρή" ξεφωνησε ο Lucas
Γύρισα να τον κοιτάξω όχι νευριασμένα Αλλά έντονα. Γιατί τωρα ειναι που ο Adrian θα μπορούσε να μου πει όχι, για αποδείξει ότι εκείνος έχει το πάνω χέρι
"Οπότε θέλω." Του απάντησε ήρεμα. Ανακουφιστηκα εκείνη την ώρα Γιατί πραγματικά ήθελα να πάω στον Roberto Σήμερα.

Το γεύμα μας τελείωσε και μετά από αυτό πήγαμε στο σαλόνι να φάμε το παγωτό μας και να πούμε καμιά βλακεία. Η ώρα ακόμα και χωρίς σκοτωμους περνά ευχάριστα, φυσιολογικά υποθέτω αν αυτό είναι το φυσιολογικό. Βέβαια δεν μπορώ να πω πως δεν μου λείπει έστω και λίγο η παλιά ζωή. Είναι δύσκολο ξαφνικά να πρέπει να ξεχάσεις το παρελθόν σου, τον τρόπο ζωής που ακολουθούσες. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που πρωτοπατησα εδώ μέσα και σχεδόν 3 μήνες που έπρεπε να ξανα αλλάξω τον τρόπο που ζω. Δύσκολο αυτό. Ακόμα προσέχω στον δρόμο και πολλές φορές κατεβαίνω κάτω στο υπόγειο να κάνω λίγο προπόνηση μόνη μου. 

"Φεύγουμε σιγά σιγά?" Με έβγαλε από όλες τις σκέψεις μου ο Roberto.
"Εεε ναι. Πάμε"
Σηκώθηκα έβαλε τη ζακέτα μου, πήρα κλειδιά.
"Εμείς φεύγουμε. Καληνύχτα σας" είπε
"Οκ καλά να περάσετε." Είπε ο Kurt
"Sia κουμπομενη η ζακέτα παρακαλώ" μου είπε ο Adrian όσο άνοιγα την πόρτα
"Ρε τον σάκο δεν πήρες "  φώναξε ο Steve
"Θενκς ρε θα το ξεχνούσα."
"Άπλυτα έχει?" Ρώτησε η Ara
"Τα περισσότερα άπλυτα είναι " απάντησε
"Άστον εδώ, να στα πλύνω"
"Σίγουρα?"
"Ναι μωρέ σιγά"
"Ευχαριστώ πολύ"
"Καληνύχτα " φώναξε
"Μπαι"ακούστηκε από το σπίτι.
Βγήκαμε έξω και Αφού έβαλε μπροστά την μηχανή, άρχισε να οδηγάει προς το σπίτι του.

Με τα λεφτά που έδωσε στον  καθένα μας ο Adrian, ο Roberto πήρε μηχανή και σπίτι. Την μηχανή την υπερλατρευω, πάντα τόσο καλογυαλισμενη που πεθαίνω. Το σπίτι είναι ένα μικρό διαμέρισμα μια γειτονιά παρακάτω από εμάς.

Μ'αρέσει να είμαι πάνω στην μηχανή και ας μην την οδηγώ εγω. Είναι ωραία η αίσθηση που σου δίνει. Ειδικά όταν οδηγάει ο Roberto Που είναι απιστευτα τότε. Κάνει σουζες οπότε να'ναι και κάπως έτσι με έχει τρομοκρατήσει και όσο αργά και αν τρέχει πάντα κρατιέμαι πιο σφικτά από ότι πρέπει, και νομίζω πως του αρέσει και εκείνου.