𝐌𝐚𝐟𝐢𝐚'𝐬 𝐃𝐚𝐮𝐠𝐡𝐭𝐞𝐫 𝟐

Part 6

Ξυπνάω και πονάει λίγο το κεφάλι μου. Και για κάποιο λόγο κοιμάται ο Roberto μαζί μου. Τι κάνει εδώ; κανονικά θα έπρεπε να είναι σπίτι του αν και χαίρομαι που είναι εδώ. Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Προσπαθώ να θυμηθώ τι έγινε χτες. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να έρχεται σε εμάς,αυτός ο Sam και να ενοχλεί τον Adrian. Βγαίνω έξω και κλείνω την πόρτα.
"Καλημέρα" ακούγεται από τον Roberto που ήταν χαμένος μες στα μαξιλάρια
"Καλημέρα.Σε ξύπνησα εγώ?"
"Όχι " Λέει ενώ ξαπλώνω κοντά του ξανά
"Τι έγινε χτες ?"
"Δεν θυμάσαι? Που να θυμάσαι τόσο που ήπιες" γελάει
"Ήπια Ε?"
"Πολυ" συνεχίζει να γέλα
"Θα τα ακούσω; " 
"Μάλλον "
"Θα μου πεις τι έγινε ?"
Αφού μου εξήγησε τι είχε γίνει κατεβήκαμε κάτω να πιούμε καφέ. Μου είπε πως οι άλλοι γύρισαν πολύ αργά οπότε μάλλον θα κοιμούνται για πολύ ακόμα.
Επίσης μου διηγήθηκε και όσα έγιναν χτες.

Όσο ήμασταν στην κουζίνα χτύπησε και το κινητό του, ήταν ο Steve. Θα πάνε για καφέ από ότι άκουσα. Χαιρέτησα τον Roberto και πήγα να διαβάσω γιατί αύριο έχω σχολείο,καταραμένο.
Μετά από λίγο μου ήρθε μήνυμα. Ήταν τα παιδιά. Θέλαν να βγούμε σήμερα. Όσο κοιτούσα τα μηνύματα στην ομαδική χτύπησε η πόρτα του δωματίου μου.
"Επ ξύπνια? Μπράβο μπράβο" μου λέει η Ara Και μπαίνει στο δωμάτιο.
"Ναι είδες γίνονται και θαύματα.Εσυ πως και ξύπνησες;"
"Θα πάμε για φαγητό με τα παιδιά και μετά μπορεί για ποτό και πάει λέγοντας. Θες να έρθεις ή θα κάτσεις σπίτι?"
"Θα κάτσω εδώ.  Πειράζει να φέρω κάτι φίλους μου ?"
"Όχι απλά να το βρούμε το σπίτι όταν γυρίσουμε"
"Ευχαριστώ"

Στέλνω μήνυμα στα παιδιά να έρθουν από δω.
Μέχρι να έρθει η ώρα τους φτιάχνω λίγο το δωμάτιο μου.

Κατεβαίνω κάτω και κάθομαι μαζί με την Ara και τον Adrian όταν χτυπάει το κουδούνι. Ήρθαν από ότι φαίνεται.
Ανοίγω την πόρτα και τους βλέπω μπροστά μου, Αφού γνωριστούν με τα παιδιά, πάνε να ετοιμαστούν Γιατί σιγά σιγά πρέπει να φύγουν.

"Ωραίο σπίτι ρε." Μου λέει ο Stratos
"Ευχαριστώ. Άντε καθίστε"
"Οι γονείς σου πολύ νέοι φαίνονται για να έχουν 18χρονο παιδί"μου λεει Pablo
"Ποιος σου είπε πως είναι οι κανονικοί μου γονείς?" Του απαντάω
"Έλα μου ?"
"Υιοθετιμενη είμαι"
"Και οι κανονικοί σου γονείς?"
"Νεκροί εδώ και χρόνια" γελάω
"Το ότι γελάς με σκοτώνει" απορεί με την στάση μου
"Σιγά μην κλάψω κιόλας" συνεχίζω να γελάω

Μετά από λίγα λεπτά κατέβηκαν και τα παιδιά. Ενώ παράλληλα χτύπησε και το κουδούνι.
Πήγα να ανοίξω και ήταν ο Roberto για κάποιον περίεργο λόγο.

"Μωρό μου τι έγινε?" Λέω και πάω να τον φιλήσω
"Εεε τίποτα. Adrian?" Με φιλάει σχεδόν στον αέρα ,προσπερνώντας με και προχωράει στον Adrian
"Έλα στο γραφείο " του λέει σοβαρα και κλείνει την πόρτα
"Τι έγινε? " ρωτάω την Ara
"Δεν έχω ιδέα. Τον πήρε ο Roberto τηλέφωνο πριν και φαίνεται να εκνευρίστηκε λίγο αλλά δεν μου λέει κάτι "  μου απαντάει περίεργα.
"Πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου δεν μου αρεσαν Έτσι" συνεχίζει και ανεβαίνει ξανά πάνω.
Γυρνάω στα παιδιά που έπαιζαν τόση ώρα Cod. Συνέχισα και γω μαζί τους αν και η περιέργεια μου για το τι γίνεται μέσα δεν φεύγει από το μυαλό μου.

"Όλα καλά με το αγόρι σου μέσα?" Με ρωτά η Isa
"Εεεε..Ναι"
Ακούω ένα κινητό να χτυπάει και τον Taso να το σηκώνει.
"Τι ? ...γιατι; ... μαμά δεν γίνεται χωρίς εμάς; ...πω καλά. "
"Τι έγινε?" Ρωτάει ο Marco
"Η μαμα λέει να πάμε σπίτι Γιατί πρέπει να πάμε στην γιαγιά."
"Χωρίς εμάς δεν μπορεί?" Παραπονιέται
"Έτσι λέει "
""Πωω"
..................

"Πάνε και αυτοί" λέει Nico μόλις φύγαν τα παιδιά
"Λοιπόν εμείς φεύγουμε, κοίτα να προσέχεις τα μικρά, παιδιά Γεια σας" μας φωνάζει ο Adrian την πρώτη πρόταση ενώ ψιθυρίζει στον Roberto όλα τα υπόλοιπα.
"Οκαυ αντίο" λέω
"Αντίο " λένε τα παιδιά
"Εσύ τι θα κάνεις? Θα μείνεις?" Ρωτάω τον Roberto παραπονιαρικα
"Έτσι λεω" μου απαντάει με χαμόγελο
"Ωραία"
.............
Η ώρα περνουσε όμορφα,αλλά έβλεπα τον Roberto κάπως ανήσυχο. Είχε όλη του την προσοχή στους ήχους που ακουγόταν απέξω και στα παράθυρα. Χτύπησε το κινητό του και τότε ειδικά ήταν εντελώς περίεργο που πήγε να μιλησει στην κουζίνα μόνος του. Μόνο αν ήταν θέμα για το μαγαζί θα το έκανε .Αλλά και πάλι είναι 4 το μεσημέρι το μαγαζί είναι ακόμα κλειστό.

Επειδή είμαι και γνωστή περίεργη σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Όταν μπήκα δεν άκουσα τίποτα παραπάνω από ένα οκαυ.
"Είσαι εντάξει?" Τον ρώτησα μόλις το έκλεισε ενώ τον πλησίασα
"Ναι μια χαρά" μου απαντά χαμογελαστα πιάνοντας με από την μέση, λες και όλο το άγχος του είχε φύγει, κάνοντας μάλιστα τον έκπληκτο που τον ρώτησα αν είχε κάτι
"Γιατι ήσουν λίγο αγχωμένος πριν" προσπαθώ να εξηγήσω 
"Όχι"
"Σίγουρα?"
"Ναιιιι" μου λέει και μου δίνει το φιλί που μου χρωστούσε από πριν.

Η ώρα πέρασε ωραία με τα παιδιά και ταιριαξαμε όλοι πολύ καλά. Αλλά ήρθε και η ώρα να πανε σπίτια τους. Πηγαίνοντας τους μέχρι την εξώπορτα, είδα για έναν περίεργο λόγο πως υπάρχουν φρουροί έξω. Αυτοί είχαν φυγει πριν κανα μήνα. Τώρα ο Roberto κάτι θα ξέρει και δεν μου το λέει.

"Roberto Γιατί έχει φρουρούς έξω?" Του φωνάζω για να με ακούσει
"Για να μας προσέχουν?" Εμφανίζεται μπροστά μου
"Το ξέρω πως αυτη είναι η δουλειά τους Αλλά τον λόγο δεν καταλαβαίνω."
"Και γιατί Ρωτάς εμένα? Εγώ δεν μένω εδώ. Ρωτα τον Adrian"
"Αφού σίγουρα σου είπε το Γιατί"
"Δεν μου είπε."
"Ναι καλά "
"Θα με κάνεις να φύγω ενώ σκεφτόμουν να μείνω εδώ σήμερα."
"Αλήθεια ?"
"Ναι"
"Καλά τότε σκάω "
..........
Όσο βλέπαμε ταινία χτύπησε παλι το κινητό του με απόρρητο και το έκλεισε και το έβαλε και στη σιγαση. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια.