narrations for my au (2)

jun's pov

junhui

habang nag da-drive ako, yung kaba ko halos 'di ko na matansya dahil nakita ni soonyoung yung ni-retweet ko, ang bobo ko putangina kasi hindi ko naman alam na magbubukas pala si soonyoung ng twitter nang ganitong oras. most of the time kasi, after ng practice, diretso uwi magpupunas at matutulog, pero nag-bukas siya ngayon.

malapit na ako kung saan ang gate 3 at kitang kita ko na siya mula dito. when i arrived in front of him, nakatulala lang siya na para bang may iniisip na malalim, binuksan ko ang binatana ko at sinitsitan siya, "soons! huy!" he shakes his head at tumingin sa akin, he hurriedly opened the door and wore the seat belt.

nakatingin lang ako sa kanya buong time at nararamdaman ko ang pawis ko, maya-maya ay nagkatinginan kami at halata sa mga mata niya na naiiyak na siya.

"jun, uwi na ako, pagod na ako, please." he says as he goes back and looks down again.

i hurriedly drove at medyo traffic, maya-maya ay naririnig ko na ang mga hikbi nito, iniabot ko ang kamay ko para hawakan niya, "pisil-pisilin mo soons and follow my breathing, okay? kalma lang tayo." i say to him habang tumango lang siya.

"breathe in..."

"breathe out..."

"breathe in..."

"breathe out..."

"soons? malapit na tayo, kapit ka lang." sabi ko sakanya habang papaliko na kung saan ang apartment namin. pagkadating namin ay agad kong pinatay yung sasakyan at dali-daling lumabas para pumunta sa side ni soonyoung.

inilalayan ko siya habang dala dala ko ang duffle bag niya, hindi pa rin siya natigil sa pagiiyak. habang naglalakad papunta sa pinto, tiningnan ko nang mabilisan ang pinto ng apartment namin ni jihoon at nakitang nandoon na siya.

pakshet, papagalitan nanaman ako neto.

pagkabukas ko ng pinto ni soonyoung ay nilagay ko siya sa sofa as i hurriedly ran sa kusina niya to get some ater, as i came back he was still crying hard at medyo nahihirapan nang huminga. binigay ko agad ang tubig at agad agad siyang uminom.

he stopped crying and zoned out as he gave the glass of water to me.

"medyo kalmado ka na ba?" i asked him as he slowly nodded. he was just looking straight as his face was puffy and red from all the crying. hinagod hagod ko pa ang likod niya ng mahina as a sign of comfort.

"i-ika-ikakasal na siya...." he said slowly as he started sobbing again.