Alleen Mysterie Laat Ons Leven | ✔️

een

Jip Van Gogh

Twee weken geleden sloeg ik mijn hamster dood. Ik wilde controle hebben. Mijn ouders hadden hem voor mij gekocht, zodat ik wat meer verantwoordelijkheid leerde te hebben. Tot hun verwondering, is daar niets van gekomen.

Drie jaar daarvoor, was ik mijn tanden aan het poetsen en besloot om de badkamerspiegel in te gooien. Mijn zus zegt dat ze nog steeds de glasschilfers voelt in haar arm. Ik denk dat dat grote onzin is.

Toen ik veertien was ramde ik mijn basgitaar de muur in. Er hangt nu een poster van een wolf over het gat heen en de gitaar is groot en deels okay. Groot en deels.

Mijn moeder houdt een lijst bij van alles dat heeft geleden onder mijn impulsiviteit in de afgelopen vier jaar. Vijf potloden, spiegel, gitaar, gitaar nummer twee, Lies haar neus, groene tuinstoel, twee Iron Man koffiemokken en onze hamster. De lijst 'Jip van Gogh's slachtoffers' hangt op de koelkast en elke morgen bij het ontbijt moet ik er tegenaan kijken. Net als het verband dat Lies op haar neus draagt, maar dat is eerder hilarisch dan confronterend.  Ik ben pas zestien, dus het is waarschijnlijk gewoon pubertijd. Tenminste, dat is wat oma zegt.

Derde uur, Lastman College, binnenkomst hal, blauwe bankje niet ver van de kantine vandaan.

"Hi.", zei een meisje.

Ik had haar niet zien aan komen. Denk dat ze ook al even naast me zat. Scheikunde boek in haar hand, witte koptelefoon in de andere.  Haar gezicht was jong, vrolijk, maar tegelijkertijd ook serieus en verdrietig. Alsof ze drie dagen gelden gestorven was, maar weer tot leven is gekomen.

"Hey.", zei ik.

Ze ging dichter naast me zitten en trok haar grijze rok recht.

"Ik ben Dakota."

Dakota Wolf

Lief dagboek, opgeven is voor losers. Sommige noemen het Dakota Wolf syndroom. Symptomen daarvan kunnen zijn: dwanggedachten, loslaat problemen, verminderde concentratie en obsessief eetgedrag. Als een roofdier die niet zijn klauwen opent voordat de daad gedaan is. Dit syndroom is niet aangeboren, nooit, nimmer, nooit. Een steen slaat je heen en weer en dan is het er gewoon ineens. Enkel een persoon op de wereld heeft het, Dakota Wolf. Het probleem is, ik ben Dakota Wolf.

In de bijna vijftien jaar van mijn leven heb ik hier gewoond, Zuiderberg. Het ironische is dat onze stad helemaal geen bergen heeft en noch ligt het zuidelijk. Vroeger was een vliegveld voor de geallieerde, maar nu is het een afval dump. Velen zeggen dat hier weinig te doen valt en ik neem ze het ook niet kwalijk. Er is weinig te doen. Geen moord, geen bekende personen of tyfus pandemieën. Alleen de opgezette raaf naast de te kleine zit bank bij ons thuis zorgt voor een beetje peper in het leven.  Ik kijk er altijd naar wanneer ik en mama films kijken. Raaf, Amanda Seyfried, raaf, Meryl Streep, raaf, Mamma Mia, raaf. Het was een cadeau van mijn vader toen ik werd geboren, maar hijzelf is weg gevlogen naar een mooi land langs de Indische Oceaan. Naar huis.

Normaal drink ik elke vrijdag ochtend met Lotte van het Lam, mijn vriendin, milkshakes in het winkelcentrum, maar vandaag is ze niet komen opdagen. Ze heeft een vriendje nu, Derick. Een maand geleden stak hij per ongeluk zijn broek in de fik. Draagt sindsdien hetzelfde joggingpak. Ik ben niet echt boos op haar, alleen maar teleurgesteld.
Legde een paar munten op tafel naast mijn glas neer. Lotte stuurde me pas na een half uur een berichtje dat ze Derick moest helpen met wiskunde. Het had geen nut meer om te blijven wachten op haar.

"Tot volgende week!", zei ik en liep de deur uit.

Ik liep vlug, alhoewel er geen haast was. Langs het hek, langs de fietsenstalling.

Toen ik in de school kwam, kon ik geen van mijn vriendinnen vinden en er was nog maar een bankje vrij. Op een van de bankjes zag een jongen, hij lijkt op zo'n beeld dat rijke mensen in hun tuin hebben staan (het engine verschil is dat hij kleren draagt). Hij had iets. Iets wat ik niet helemaal kan plaatsen. Ik liep met een flinke pas naar hem toe. Het is nu of nooit.

"Hi.", zei ik.

Hij keek op en zijn groene ogen weerkaatste het licht als spiegels.

"Hey.", zei hij terug.

Dit is het eerste dat we tegen elkaar hebben gezegd in de afgelopen twee minuten van stilte. 

"Ik ben Dakota."