Alleen Mysterie Laat Ons Leven | ✔️

drie

Dakota Wolf

Een van de dingen waar het Lastman college uniek in was, is het tekort aan prijzen in de prijzenkast. Er stonden twee bekers van tien jaar geleden, paar foto's en zoveel tekeningen. Drie prijzenkasten gevuld met tekeningen. En dat is niet omdat onze school zo creatief is. We kunnen gewoon niets winnen. Maar dit was niet het enige wat me opviel die woensdag ochtend. Vijf meter van me vandaan stond Jip van Gogh. Nog geen uur geleden stond ik voor de spiegel, lipgloss in mijn ene hand en ontbijt in mijn andere. De roze jurk die ik droeg, deed me denken aan Moonrise Kingdom. Lotte vond zowel de film als de jurk niets. Maar ik nam het niet al te persoonlijk op.

Het was rond acht uur 's ochtends toen ik een bericht kreeg van Jip dat hij niet kon komen. Hij moest naar de orthodontist zei hij. Een deel van mij wilde nu op hem aflopen. Hem alsnog vragen nog hij met mij uit wilde, maar ik deed dat niet. Ik was verbaasd hem op school te zien en liep direct door naar de kluisjes.

"Hij zegde af.", zei ik tegen Lotte en gooide de te dunne winterjas in mijn kluisje. Ik gaf haar mijn telefoon, zodat ze het precieze bericht kon lezen. Soms spreek je iets af en komt er wat tussen of je voelt je niet goed. Zo gaat dat nou eenmaal.
"Hij had een beugel in 2016.", zei Lotte.
"Wat?"
"Hij moest naar de ortho, maar hij heeft al lang geen beugel meer. Stond op zijn moeder's Facebook."
Ik was niet verrast door Lotte's goede oog en oor voor details. Ik denk dat dat ons speciale talent is, de kleine dingen en gaatjes opmerken.
"Je bent genadeloos Lotte van het Lam. Een prooidier.", zei ik lachend.

De volgende dag zag ik hem opnieuw. Maar ik kwam niet verder dan een hoe gaat het en heb je een tussenuur? Zelfs vrijdag toen Lotte me meerdere malen naar hem toestuurde, kwam er niet veel nuttigs uit mijn mond. Ik denk dat hij nu wel weet dat hij mijn hart een extra slag laat slaan. Ik denk ook dat hij weet dat wanneer hij zou vragen om hier weg te gaan. Ik zonder twijfel zou instemmen. Maar ik ga hem dat niet vertellen. Hij weet dat al.

Jip van Gogh

Eerlijk is eerlijk, ik heb geen idee. Soms weet ik het gewoon niet.
Ongeveer twee weken na het woensdag gebeuren vooral liep ik langs het park waar ik en Alex vogeltjes die uit het waren gevallen hadden begraven. Ik dacht toen aan die middag terug en bij dat terugdenken verkrampte iets in mijn maag. Niet omdat er overal insecten en spinnen om het beestje heen lagen. Maar, omdat dat die dag een van mijn minst favoriete dagen is. Een oneervolle tweede plaats. Nadat we het gat hadden dicht gegooid en aangestampt (Alex stampte het gat aan, ik niet. Ik was bang dat de vogel zou spletsjen), draaide ik me om en hoorde een harde klap. Niet meer zeker van of het ook echt te horen was of dat het alleen mijn gevoel was. Hij lag daar op het midden van de straat. Motorongeluk, meteen dood. Ik kende de jongen niet, maar de aanblik van zijn verminkte gezicht was blijvend. Hij week niet uit. Hij stopte niet. Weet niet eens of. Dat wel mogelijk was. Ik was veertien en dit was de eerste keer dat ik een mens heb zien sterven. Alex en ik hebben het er nooit meer over gehad.

De ochtend verstreek van als anders. Langzaam, twee keer naar de klok kijken. Drie keer. Drie keer werd zes keer. Maar nog geen vijf minuten waren verstreken.
"Pak je telefoon." commandeerde Newt mij. Newt de Jager, hij zit in mijn natuurkundeklas. Althans dat is wat ik dacht. Het was gym. Hij vertelde dat rond de tijd dat zijn ouders gingen scheidden, zijn hond ook stierf. Waarschijnlijk vanwege ouderdom, maar mogelijke moord.
Het was pauze, de eerste of de tweede, ik heb geen idee.
"Bel het meisje, Dakota."
Hij pakte een notitieblok en begon wat te scrabbelen.
"Wat moet ik dan zeggen?" vroeg ik onbegrijpend waar hij op hintte.
"Ik vertel wel wat je moet zeggen. De verborgen kunst van communicatie.", zei hij en hield de papieren omhoog. Ik moest een paar seconden wachten voordat ze opnam.
"Hey sorry van de vorige keren." las ik voor. Newt sloeg een bladzijden om.
"Ik had toen veel aan mijn stoof."
Newt gebaarde hevig naar het papier.
" ... veel aan mijn hoofd."
Ik hoorde Dakota lachen door de telefoon heen, maar ze zei niets.
"Gelukkig is dat allemaal opgelost."
Newt en Alex staken hun duim op. Ik voelde me een idioot.
"Heb je zin om bij ons in de pauze te komen staan?" vroeg ik.
"Okay, waar hou je pauze?" vroeg ze.
"Beneden op een bankje."
Dat laatste las ik niet voor. Newt kan niet zo verschrikkelijk vlug schrijven als de das dat hij was. Voordat ik kon knipperen zag ik Dakota al staan vlak bij de frisdrankautomaat, met haar telefoon in haar hand. Ze droeg dezelfde rok als die vrijdag, maar deze keer met een andere bovenkant. Op dit moment zou ik haar zowel twaalf als zesendertig jaar schatten. Als zoiets bestaan dan. Iemand sloeg een arm om mij heen. Wat niet echt de ondersteuning gaf, waar ik op hoopte. Meer als het plassen in een emmer en het dan in de auto gooien.

"Hi.", zei Dakota.
"Hey."
Het was een pijnlijke stilte tussen ons. Iedereen om ons heen was druk bezig. Zelfs Alex en Newt gaven geen aandacht meer aan wat er bij mij gebeurde.
"Hoe gaat het?" besloot ik te vragen.
"Goed, met jou?"
Ze keek naar haar schoenen en balanceerde om de seconden op haar hakken.
"Goed."
Dakota glimlachte en keek zoekend in het rond. Ik was moe, het was een zware dag geweest. Emotioneel gezien. Ik wreef met mijn vingers in de elle boog van mijn sweater.
Ze zag er verward uit. Niet vol zelfvertrouwen zoals de eerste keer. Geen woord kwam uit haar mond.
"Hoe gaat het?" vroeg ik om de stilte te verbreken.
"Goed."
Dakota probeerde iets van eten uit haar rugzak te halen, terwijl er een ander meisje naast haar ging staan.
"Maar dat heb je al gevraagd." vervolgde ze.