Alleen Mysterie Laat Ons Leven | ✔️

vijf

Dakota Wolf

Hoewel ik had beloofd om gister bij hun (Newt voornamelijk) in de pauze te gaan staan liet mijn lesrooster het niet toe. Net als mijn schaamte. Toevoegend daaraan had ik ook al afgesproken met Lotte.

De volgende dag, dinsdag, liep ik met speurende ogen door de schoolhal op zoek naar Jip. Hij zat op een bankje helemaal in het uiterste van de ruimte. Ik wilde hallo zeggen, maar hij zag eruit alsof hij een flashback aan het doorstaan was van een oorlog die hij niet heeft meegemaakt. Een jongen naast hem zwaaide naar me. Ik ging ervan uit dat dat Newt was en zwaaide ongemakkelijk terug. Newt had gezet dat hij veel op Jip leek. Deels had hij gelijk, blond, niet al te groot. Zien eruit alsof ze voor hun plezier glas eten, dan ook weer niet.

"Hey.", zei hij.
"Hi."

Jip heeft wat meer we van een egel en Newt wat meer van een Xolo hond. Ik heb daar over gelezen afgelopen weekeind.

"Jongens ik ben hier bijna aan het doodgaan.", zei Newt kijkend naar zijn horloge die zijn verhogende hartslag aangaf. We lachten.

De bel ging en Newt stelde voor om mij naar mijn les te brengen. Ik wilde nog wachten op Jip, maar hij was al verdwenen.
Pratend over films, boeken, muziek, liepen we door de gangen.

"Iedereen denkt altijd zo makkelijk over relaties.", zei hij. "Terwijl ik dat niet vind. Een relatie voor mij is het avontuur. De fantasiewereld samen in gaan en de mooiste dingen meemaken. Het onbekende opzoeken."

"Ik weet het niet, misschien moeten we juist makkelijk denken over relaties. Het is al lastig genoeg, maar jouw mening is jouw mening.", zei ik.
"Ik heb het verpest met je, of niet soms?", zei hij.
"Wat bedoel je?"
"Ik heb te veel druk op je gelegd."
Hij krabde nerveus zijn achterhoofd. Er was iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen
"Ik volg je niet helemaal, maar het is vast niet zo erg als dat je het in beeld."
"Ik denk dat ik het wel aan Jip moet vertellen." stamelde hij.

Toen begreep ik het. Alle berichten, alle gesprekken, zijn nu zoveel logischer. De uren die hij met me belt. Het was niet alleen in de naam van Jip. Het was ook voor hemzelf. Newt de Jager valt voor mij.

Jip van Gogh

Ik heb nooit begrepen waarom vrouwen zoveel van katten houden. Katten zijn egocentrisch, luisteren niet. Komen niet wanneer je het vraagt en lopen weg wanneer je ze het hardste nodig hebt. Ruimen niet eens hun eigen kots op. In andere woorden, elke eigenschap die een vrouw, in het algemeen, haar in een man, waarderen ze in een kat. Maar het is ook mogelijk dat mijn kat rot tegen me doet, omdat ze nog steeds boos is. Ik ben op haar gaan zitten. (Ze verdiende het.)

"Hey.", zei ze. Ik werd uit mijn gedachte getrokken. Dakota en ik in de hal, klaar om naar huis te gaan na een lange schooldag.
"Hey. Hoe gaat het?"
"Goed."
Ze droeg precies dezelfde roze bloemen trui als toen we ontmoet hadden. Aan het einde van haar linkermouw zaten blauwe inktvlekken. Het liet haar eigenzinnig lijken, ook al weet ik dat ze het niet met opzet heeft gedaan.
"Ik ga even cola halen als je dat niet erg vind?" zei ik.
Ook kreeg ik de ingeving om mijn hoofd tegen de frisdrankautomaat twee meter verder op te slaan en daarbij mijn leven vroegtijdig te eindigen.
"Doe maar."
Voor een seconde dacht ik dat ze het over mijn 'ik sla mezelf neer' plan had, maar zelfs Dakota Wolf kan geen gedachtes lezen. Gelukkig.

Toen ik klaar was liep ik naar waar ik net stond en Dakota stond er ook nog steeds.
"Heeft Newt het je al verteld?", zei ze fluisterend in de hoop dat Newt, die nog geen vijf meter verderop stond, het niet kon horen.
"Hij heeft nog niets verteld, denk ik."
Ik probeerde mijn blikje te openen op de 'alfamannetjes' manier, zoals Alex dat noemt. Maar mijn nagel bleef haken, ik sneed mezelf en begon te bloeden.

Dakota zei niets. Ze glimlachte alleen maar. Ik heb steeds meer het gevoel dat zij links gaat en ik rechts. In het begin konden we nog praten, maar nu is het als een bij die tegen het glas vliegt.

"Ik denk dat ik nu maar eventjes mijn spullen uit het kluisje moet halen." zei ze om de stilte te verbreken en daarmee was onze conversatie gesloten.

"Ik zie mezelf niet echt in een relatie met Dakota.", zei ik tegen Newt die naast me fietste. Nu voelde ik mijn eigen adem haperen van vermoeidheid. Het was allang niet meer koud, maar toch droeg ik nog een trui.
"Waarom?" vroeg hij.
Ik wist niet wat te zeggen. Praten met haar voelt alsof ik romantische scenes kijk van een film die ik niet ken. Maakt me blij, maar heeft geen verdere diepte. Het is zinloos zonder context.
"Ik weet het niet."
De zon scheen fel op mijn koude wangen. Newt knikte begrijpend, maar ik twijfelde of hij het wel echt begreep.
"Als het zo had moeten zijn, dan moet het zo zijn."