Duygusuz-Kim Taehyung

2.4

    'Şimdi. Yani benim ablam istediği kadar gülüp ağlayabilecek mi?' Beomgyu'nun aynı soruyu bilmem kaç kere sorması üzerine doktor dayanamayıp odadan cıktı.

     'Niye sinirlen di ki şimdi?' Yavaşça ayağa kalkıp, sedyede melek gibi uyuyan Dahyun'a yaklaştım. Ayak ucuna oturup onu izlerken, odadakilerin sessizce dışarıya çıktığını fark etmemiştim bile.

     Ona biraz daha yaklaşıp, ellerimi yüzünde gezdirmeye başladım. İçimden istemsizce saatlerce onu izlemek geliyordu.

     2 buçuk saat sonra Dahyun'dan

     Gözlerimi yavaşça açtım. Hastanenin kokusu ilk defa güzel geldi. Sanırım mutluyum. Anlamsızca kahkaha atmak ya da bağıra çağıra ağlamak istiyorum.

     Gözlerimi tavandan ayırıp odada gezdirdim. Neredeyse herkes burada.

     Beomgyu'nun bana dolu gözlerle bakması içimde hafif bir burukluk oluşmasını sağladı. Gözlerinin içine bakıp gülümsemeye çalıştım. Yaşlı gözlerinden, birer damla göz yası aktı ve o da bana bakıp gülümsedi. Kollarımı iki yana açıp, bana sarılmasını bekledim. Açtığım kollarıma kocaman bir gülümseme ile bakıp, koşarak yanıma geldi. Nedensizce güçsüzleşmiş olan kollarını sıkıca bedenime sardığında, kafamı boynuna yaslayıp, kokusunu içime çektim. Göz yaşları omuzlarımı ıslatmaya başladığında onu, kendimden uzaklaştırıp yüzünü inceledim. Yanağına küçük bir öpücük kondurmam ile Hyun Min (Yanlış olabilir) hyung, Beomgyu'nun omuzundan tutup onu geri çekti. Yüzüme kocaman bir gülümseme ile baktı. 'Gülümse bakayım' Onun için yüzüme büyük olduğunu düşündüğüm gülümsemeyi yerleştirdim.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Biliyorum ne zamandır yokum. Ama benim de kendime göre nedenlerim var. Bilenler bilir. Bir hastalık geçirdim ve şu sıralarda aynı şeyler tekrarlıyor. Doktorlar böyle bir şeyin olmaması gerektiğini söylüyorlar ve ilaçlarımı arttırıyorlar. İlaçlarım ise beni halsizleştiriyor.

Neyse. Şimdilik görüşmek üzere 👋

Hepinizi çoooooooooookkkk seviyorummm...