Peincess P. O. V
It's already a month passed away simula noong nasaktan ako sa mga pangyayareng hindi ko na gustong maulit pa. Masyado nang masakit yun, baka sa punto na maulit iyon ay hindi kona kayanin.
"Anak, kailan mo balak lumabas ng kwarto mo? Anak... Nag aalala na ako". Heto parin ako nakakulong sa loob ng kwarto ko, lahat ng bagay ay nawalan na ako ng gana.
Masyadong masakit ang naramdaman ko noon maski ngayon... Ayaw mawala-wala ng sakit, hindi ko rin maintindihan..
"Bakit kailangan kong maramdaman ito?". Bulong ko sa hangin... Ang bigat! Napakabigat... Hindi ko alam kung paano mawawala ang bigat na nararamdaman ko? Paano?
"Anak... Halika kana... Kumain kana". Nagmamakaawang sambit ni Mama... Gusto kong makalimot... Pero paano? Paano? Sa bawat babalikan ko ang conversation namin... Bumabalik lahat...
Kung paano ko siya balewalain...
Kung paano ko siya hayaan...
Kung paano niya ako kulitin....
Kung paano ko siya saktan sa simpleng pag ignore ko sakanya....
Lahat bumabalik...
"Pero pinasuko mona ako at iba na ang gusto mo... Bakit ang sakit?". Umupo ako mula sa pagkakahiga at niyakap ang mga tuhod ko.
"Bakit may mga taong dadating tapos aalis? Kapag napamahal kana tsaka ka iiwan...". Muling pumatak ang luha mula sa mata ko...
"Ang tagal na pero... Bakit masakit parin?...Shin is already marriage... Jaymin is already had a feelings to others... But me? Im still in pain... Why so unfair?". Pinunasan ko ang luha sa mata ko... Ano bang nagawa ko? Bakit kailangan ganito?
"Anak... Please". Muli kong narinig ang tinig ni Mama. Hindi ako kumibo at nanatiling nakaduko habang yakap ang mga tuhod ko.
"H-hayaan niyo na muna ako Mama". Tanging sambit ko...
"Anak! Huwag mong intindihin ang iba! Intindihin mo yung sarili mo! Anak... Please huwag mong hayaang talunin ka ng nararamdaman mong sakit... Labanan mo". Sambit ni Mama... Pero paano ko lalaban? Paano? Kung ngayon palang diko na kaya...
"Leave me Mama..."
"Anak..."
"Please! Leave me alone!!"
Patuloy ang pag agos ng luha sa pisngi ko... Sa ganoong paraan nababawasan kapag umiiyak ako... Pero panandalian lang dahil kapag natapos.... Babalik at babalik lahat...
"Kung sinong nanakit siya ang makakagamot sa sakit". Tumingala ako sa kisame...
"Please... Unblock me..."
|•|
Muli kong binuksan ang conversation namin pero gaya ng dati...
This conversation isn't available right now...
Ayun nanaman ang sakit....
"Unblock me... Para mabawasan yung sakit..."
BINABASA MO ANG
The Pain |EPISTOLARY|
Romance•Not edited so expect Typo and Grammatical errors ahead• Ang bawat tao ay mga kaniya-kaniyang kwento. Malungkot. Masaya. At masasabi kong minsan ang isang istorya ay nagtatapos sa masalimuot na wakas. Masakit at mahirap... Pero ano ba ang istorya ni...
