Gasphing of air, chasing my breath while holding my chest.
Abot langit ang aking takot ng mapanaginipan ko ulit ang isang bangungot na palagi akong dinadalaw tuwing gabi.
At katulad kagabi ay nag black out na naman ang lahat.
"Remedios!" Binalot ng sinag ng araw ang aking mukha nang lumingon ako sa kaliwa, kung saan nanggaling ang boses na tumawag sa akin.
Ngumiti ako nang makita si Ginaang Lorya na may ngiting tumatakbo papunta sa akin.
"Ginaang Lorya, bakit ka pala nag tungo sa aming casa?" Tanong ko sa kanya. Minsan lang pumunta ang matanda dito sa amin bahay, palagi ay importante lang ang kanyang dahilan kung bakit.
"Andito na si Heneral?" Buong galak na saad niya.
Kumunot ang nuo ko." Heneral?"
"Heneral del Pilar."
Bumilis ang takbo ng aking puso. Mabilis ngunit maingat na kinuha ko ang aking pamaypay ta nag tungo sa baba.
Pag bukas palang ng pinto ay agad sumalubong sa akin ang dagat ng kawal.
Inikot ko ang aking mata para makita si Goyo, pero pag lingon ko sa likod ng hukbo ay nakita ko siya. Hawak hawak ang lubid na nakakonekta sa kanyang kabayo.
Ngumiti ako kahit hindi niya pansin. Tumakbo ako sa gitna ng katao. Kahit nakakahiya ay hindi ko pinansin. Makita ko lang ang aking irog.
"Goyo!" Tawag ko sa lalaking seryosong nakatingin sa hukbo.
Dahan dahan siyang lumingon sa akin."Remedios."
Lalong lumaki ang aking ngiti nang bangitin niya ang aking ngalan.
"Kumusta?" Huminto siya sa pag lalakbay, naiwan sa hukbo.
Sumilay ang ngiti sa kanyang labi, na aking kinasaya lalo, sobra sobra.
"Maayos, ngunit ako ay nababahala para sa digmaan na darating sa ating bansa."
Kahit kinirot ang aking puso dahil sa sinabi niya ay pinilit ko parin ngumit.
"May tiwala ako sa iyo na kakayanin mo iyon, aking irog." Pinilit kong patapangin ang aking boses, kahit ang tunay ay kabang kaba na ako sa kanyang kalagay.
"Huwag ka mag aalala Remedios. Kapag natapos na ang sigalot na ito ay ihaharap na kita sa altar."
Tumingin siya sa mga mata ko, may ngiti siya sa labi ngunit ang mata niya ay punong puno ng takot.
"Hanggan sa muli." Hinawakan ko ang kanyang pisngi.
"Hanggan sa huli." Hinawakan naman niya ang aking kamay.
Hindi ko napigilan ang pag tulo ng aking luha. Na agad naman niya pinunasan.
"Heneral! Tayo ay mahuhuli na." Sabay kaming napalingon sa harapan. Malayo na ang distansya ng kanyang hukbo sa amin.
Dahan dahan ko siyang pinakawalan. Kahit labag sa aking puso ay kailan ko siyang palayain.
Kailangan niya muna unahin ang Pilipinas bago kami.
Aabante na sana siya nang mahawakan ko ang aking saya. Agad agad ko siyang tinawag at hinabol.
"Sandali!"
Lumingon siya sa akin na may pag tataka sa mata. Tinaas ko ang aking kamay at winagayway sa alaapap.
Walang sinayang na oras na tumakbo ako papunta sa gawi niya.
"Bakit?"
"Nakalinutan ko itong ibigay." Nilahad ko ang aking kamay sa kanya. Bago niya kunin iyon ay pinagmasdan niya muna.
"Ano iyan?"
"Buksan mo para iyong makita."
Pinanood ko kung paano niya buksan ang tela.
"Lady's handkerchief with your name on, diamond rings, gold watch, gold locket containing your hair?" Tanong niya sa wikang ingles.
"Te amo."
"Volim te."
Malakas ang hangin sa asotea, hinawakan ko ang takure na may lamang tsaa at nag lagay sa akin tasa.
Taimtim kong pinapanood ang pag bagkas ng ulan. Ang kanta ng hangin. Nang balutin ng isang matinis na tinig ang buong casa.
Lumakas ang pag tibok ng aking puso, kinain ako ng kaba. Walang alinglangan na tumayo ako sa pag kakaupo at lumabas sa asotea para sundan ang tinig.
Ramdam ko ang dahan dahan pag tulo ng aking luha habang hawak hawak ang saya na aking suot. At saktong pag baba ko sa ikalawang palapag ay nakita ko si Ginaang Lorya.
Dahan dahan huminto ang aking mundo, nang hihina ang tuhod. Ayokong tanggapin, ayaw ng aking puso at isip.
"Wala na ang batang heneral! Wala na si Goyo!"
Kasabay nang pagkabasag ng plorera ay ang pag kabasag ang aking pag katao.
Hindi ko alam kung paano ako nakapunta sa gawi ng matanda. Pero andito na ako sa gitna. Nakaluhod, hindi kaya alalayan ang sarili.
"Goyo..." mahinang bulong ko sa hangin.
"GOYO!" I shouted, my room filled of my voice, a tone full of horror.
Dahan dahan ko pinunsan ang luha sa akin mata. My heart beats so fast, rapidly. I open my lamp beside me to bring light in my room.
Nightmare...
I whisper between my sob. Everynight I always dreamt that, about the life of Remedios Nable José.
Iling iling ko na nilabas ang aking luha at tumingin sa labas. My curtain brings translucent to opaque light. But I already know that it is already morning.
Nang mapakalma ang sarilo ay agad akong nag handa para pumasok.
I study in U.P Diliman, political science student. Habang nag lalakad sa gitna ng predestrial line ay nabangga ako ng isang lalaki.
"Ano ba?!" Inis na tanong ko, malalate na ako sa unang class ko at napakaterror pa naman nuon.
"Pasensya aking irog." Nag tataka akong tumingin sa kanya.
Nakahinto ang mga sasakyan, naiiwan na ako ng mga estudanteng pumapasok.
Nabagsak ang aking puso nang makita ang suot niyang diamond ring at gold watch. Nag tataka akong binuksan niya ang kanyang bag at nilabas ang puting panyo.
"Ito, ipunas mo sa iyong damit na aking nadumihan." Naiilang na tinanggap ko ang panyo, puti pa naman ang damit ko at namantsahan pa niya ng coffee or what sa ever.
"Eto oh." Pabalang kong bingay ang panyo sa lalaki. Hahakbang na sana ako papalayo nang hawakan na naman niya ako.
"Why-"
Napahinto ako sa pag sasalita nang makita ang panyo niyo na mah nakaburdang pangalan.
Remedios Nable José
"Akala ko ba hanggan sa muli, na hanggan sa huli?" Tanong niya na nag palakas ng pag tibok ng aking puso.
"Bakit-"
"AHHH!" Daing ko ng mahulog ako sa lapag. Hinaplos ko ang aking pwetan at tumingin sa paligid.
Wait what? Bakit parang nasa nakaraan ako.
Tanong ko sa sarili.
"Remedios, andiyan na si Goyo ikaw ay hinintay."
