Fragmental Fondness

Chapter Seven

Therese

Mataas na ang sikat nang araw ng magising ako sa sumunod na araw. Kinailangan ko pang lingunin ang buong silid para bumalik sa isip ko ang mga nangyari kagabi.

I couldn't open my eyes properly. They were both aching. At sa pakiramdam pa lang na 'yon alam ko na kaagad na namamaga ang mga ito dahil sa walang sawang pag iyak ko kagabi. Ni hindi ko na alam paano ako nakatulog.

I sat and had to stare the emptiness of the wind for a minute. If I don't do this, sure as hell that I'll be gone irritated for the rest of the day. I need some time to freshen up my mind before I stand up and start my day right.

Ilang minutong paglinga linga pa sa buong kwarto ni Tita Ligaya ang ginawa ko bago nahagip ng aking mga mata ang isang purple sticky note na nakadikit sa maliit na alarm clock.

Hey hi, good morning. I have errands to do. It won't take long tho. May mga pagkain sa ref. Eat alone for now. I'm sorry.
  
- Ichigo

I let the note stayed there. Since Ichigo and his parents aren't here anymore I'm sure. Hindi na 'ko nag abalang maligo pa. Tamang toothbrush lang at hilamos pagkatapos ay bumaba na 'ko.

Sobrang tahimik ng bahay. I felt like I was in a haunted house and If I make any noise I'll be dead. Tanging mga hakbang ko lang ang naririnig. Well, that's what I've thought but when I was on my way to the kitchen. I heard three continous barks.

Ichigo's dog? Anong ginagawa n'on dito? Geez. I hate dogs! I tend to shoo them or worst kick them out of my way.

Tahimik at dahan dahan akong sumilip. There I saw Ichigo and his white nike cap on the top of his head. On his side was a very cute little dog. I'm not fond of dogs kaya hindi ko alam kung anong lahi ng asong 'yon.

Kapwa sila nakaupo sa hapag kainan. The dog was busy eating habang si Ichigo naman ay nakatitig lamang sa aso. Kinakausap niya 'yon minsan at marahang tinatapik sa ulo o di kaya naman ay hinihimas himas ang balahibo nang alaga.

Ang sarap lang nilang pagmasdan. They looked just so good together.

I was smiling. But suddenly, the dog's eyes rested on me. I frozed.

Para akong hihimatayin sa kaba nang lumukso pababa sa upuan ang aso at tumakbo palapit sa 'kin. I was real nervous!

I was planning to run away from the kitchen. I'd like to go upstairs but before I could even stepped my foot. Nakalapit na ang aso and what I did next shocked me.

"Teresa, stay!" Ichigo yelled.

Mabilis ang bawat hakbang ni Ichigo. Nagmamadali ang mga paa niya pero bago pa niya mailayo sa'kin ang alaga ay nasipa ko na ito sa tiyan dahilan nang pagkatilapon no'n sa kung saan.

The dog grunted. My conscience hits me.

"No!" gulantang na sigaw ni Ichigo.

Kaagad na nagbago ang direksyong tinatahak ni Ichigo. He now run flash. Lumuhod siya sa harapan ng alaga at maingat iyong ikinarga. His eyes were full of horror and...pain?

I felt so sorry.

Lumapit ako sa kanila. Nang makita ako ng aso ay nagsimula itong maglikot at halos magpumiglas siya sa mga kamay ni Ichigo kaya kahit ayaw man niya ay binitawan niya parin ang aso. Tumakbo ito palabas nang kusina. Hirap siyang igalaw ang mga paa niya, dinaramdam niya ang kanyang tiyan na sinipa ko.

"Hope you're fine..." bakas ang pag-aalala sa mukha ni Ichigo.

Wala akong makitang galit sa mga mata niya para sa'kin. His eyes were casual as well as his posture on my front.