Killer /taekook ✔✔

belki yardımcı olur ♡

Herkese tekrardan merhaba !

Biliyorum fic bittiği halde çok sık olmamakla beraber burayı çok rahatsız ediyorum fakat buraya yazmak istediğim bir kaç şey var .

Bu konu aslında pek sık açmayı sevdiğim bir şey olmasada ben kendi hayat hikayemin bana göre bir başarı öyküsü olduğunu düşünerek sizlere bazı şeyleri kazandırmak umudu ile çok derine inmemekle beraber biraz bahs edeceğim. Umarım okurken, sıkılmaz ve bazı şeylerin aslında ne kadar değerli ve önemli olduğunu anlarsınız .

Öyleyse başlıyorum.

Ilk olarak şunu söylemek isterim ben çok küçük bir yasta babasının yaptığı bir hatanını ve o hatanın tekrar edilmesinin bedelerini ödemeye başladım ve bu durum bundan 1,5 sene önce yani ben 15 yaşına kadar devam etti . Bu konuyu açmayacağım fakat benim yerlere göğlere sığdıramadigim, hayatımın aşkı;babam yaptığı bir hata ile çocukluğumu benden çaldı. Malesef ki hayata herkes pek şanslı olmuyor ve ben ne yazık ki annemin saflığı ve kafa karışıklığı sonucu aldığı bir karar ile 11 yaşımda kendidmen 10 yaş büyük bir uzaktan akrabam ile nişanlandım. Hayır doğulu falan değilim, bildiğiniz izmirliyim fakat fazla gero kafalı insanların bulunduğu bir cevrede yaşıyorum.

Yanlış, duymadınız benden 10 yaş buyk biriydi ve ben bildiğiniz o sahitsan bir insanın bir insandan nefret edemeyeceği kadar nefret etmeye başladım Çünkü allah aşkına kim 11 yaşında ki bir kız ile nisanlanmayi kabul ederki , hiç akıl kârı bir karar bile değildi bu ve o şahıs bunu kabul ettiği için ondan , beni bu duruma soktuğu için kendi ailemden nefret ediyordum.

Pekala işin asıl yerlerine gelelim. Bu durum ben 14 yaşına kadar normal bir şekilde sürse de ben o şahısın bana karşı bir takım duygusal hisler beslediğini öğrendim. Ve en kötüsü ise onunla evlenmeye mecbur olduğum için benden aşıkmış gibi davrandım. Bu çok zor bir şeydi. Ben okul hayati oldukça basarilo bir öğrenciydim ve hersene takdir getirerek belki ailem görürde vaz geçer diye düşündüm . Fakat ailem hiç bir zaman başarımı görmedi sırf yaşım büyük dursun diye 14 yaşımda bir kere bile bigamadigil saçlar omre yaptırıldı kadınsı şeyler giydirildim lakin bu duruma mecbur olduğum için sesimi dahi çıkaramadım . Sırf nişanlı kızım yanlış anlarlar diye arkadaşlarım hoşlandığı kişileri anlatırken ben başımı kaldırıpta karşı cins bir arkadaşımın gözlerine bakamazdım . Yemin ederim.her şey çok zordu. Liseye gönderilmeyi düşünülmüyordum ama bu yaşıtlarımı okula giderken gördükçe, yemekten kesilmiş , sürekli olarak ağlayarak kendime zarar vermeye başladığım için ailem bir kere olsun beni görerek bir hafta geç olsada okula gönderdiler. Ve ben okula gider gitmez ailemi öğretmenlere şikayet ettim çünkü benim bir hakkım vardı . Ben kız çocuğu olabilirdim lakin kimse beni küçük yaşta evlendirerek , eğitim hayatımı elimden alamazdı , ailemde olsa buna izin veremezdim ki vermedim.

Lisenin ilk döneminin ortalarında tam sınav haftamda biraz öğretmen baskısı , fazlaca o şahısın saygısızlaşmaya ve en çokta benim ondan ve kardeşinden edilmeye çalıştığım tacizi daha fazla dayanamayarak aileme anlatmam sonucu nisan atıldı .

Evet işte sadete geleceğim. Okuduğunuz üzere çok bir hayat geçirdim, nişan attığım için arkadaşlarım benden uzaklaştı, çeşit türlü lafa maruz kaldım , pisikolojim bozuldu ve hala daha da öyle , çocukluğum benden çalındı lakin ben hiç sesiz kalmadım. Sürekli olarak çabaladım. Ayakta durdum elbete yıkıldığım zamanlar oldu ancak ben toparlanmasinida bildim . Çünkü; hiç birşey, hiç bir kimse benden önemli değildi . Çok çabaladım bu günlere gelebilmek için , çokça intiharın kesesinden döndüm fakat yılmadım . Hayalletim vardı ve onlar için çabaladım .

Sizden ricam şu lütfen her küçük şeyde pes etmeyin çünkü ben hep bu günlerimi yasamak istesemde yaşamayacağımı düşünürdüm ama başardım ben güldüğüm zaman gözlerimde güler benim öyle bir güç yani .sizde kimsenin hayatınızı çalmasını izin vermeyin. Dünya ya bir daha gelemeyeceksiniz, hayellerinjz yaşanmak için var sadece ayakta durmasını bilin. Lütfen asla yılmayın.

Mesala çok zor şeyler yaşasamda şu babam ve ailem kle aram çok düzgün beni terk eden arkadaşlarım gitti yerlerine daha gerçekçi dostlar geldi, okula devam ediyorum ve bunların hepsi susmadigim için oldu .

Lütfen sizde,pes edip susmayın. Kendinize her daim ikinci bir aile olacak dostlar edinin ve bu günün kıymetini bilin . Ben bilemedim ve hayatımın 4 yılı, çocukluğum ailem tarafından çalındı lütfen buna izin vermeyin . Her biriniz çok güçlü insanlarınız ve üstesinden gelemeyeceginiz hiç bir zorluk yok.

Ne içinizdeki çocuk ölsün, nede gülüşleriniz solsun cunki unutmayın; hiç kimse hiç bir şey sizden önemli değil .

Vee şey, hem benim sizi çok sevdiğimide unutmayın olur mu?♤