FAMILIA (LIB Sequel)

Chapter 3

A/n: Sa mga unang nakapagbasa nitong Familia, malamang ay mashu-shookt kayo dahil medyo maiiba ang ilang parte at ilang takbo ng istorya. Pangungunahan ko na po, MALAKI ang maaaring mabago sa istorya na ito at sana ay hindi na maikumpara pa sa unang plot.

PS: Sa new potatoes, hello sa inyo. Hindi ko kayo malilito😄

**

HINDI na binigyan pa ng pansin ni Clark ang mga estudyanteng kanina pa tingin ng tingin sa kanila ni Snow.

Simula ng sabay silang mag-lunch ng araw na ding iyon hanggang sa uwian ay walang sawa ang mga estudyante sa paglingon sa gawi nila.

Specifically, sa babaeng mahigpit ang kapit sa braso niya habang naglalakad sila sa field ng university.

Sumasakit na talaga ang ulo niya sa babaeng kasama pero pinipigilan niya lang dahil ayaw naman niyang mapahiya ito.

"Can't you remove your arms on me? Mamaya makita pa tayo ng Student Government at mapatawag pa tayo sa principal's office." Reklamo niya kay Snow.

They stopped walking and Snow glanced at him. "Pakialam ba ng mga iyan? Uwian naman na eh, atsaka ayun lang yung gate oh." Turo nito sa napakalaking gate ng university.

"But--hey!" He was about to argue with her but the woman held his hand and run towards the university gate.

Nang tuluyan silang makalabas, doon na siya binitawan ni Snow at patawa-tawa pa.

"Ano bang tinatawa-tawa mo diyan ha? Nakakatawa bang bigla mo na lang akong basta-basta na hinatak?" Tanong niya dito.

Snow patted his arm, "Chill, Clarky. Nakita ko kasi yung student government president kaya hinatak na kita palabas. Mamaya ay sisihin mo pa ako kapag napagalitan ka." Sabi nito at sinundan siya sa paglalakad patungo sa bisikleta niyang nakaparada sa gilid.

Nilingon niya si Snow at pinagmamasdan nito ang bisikleta niya.

"Babae, uuwi na ako. Marunong ka naman sigurong mag-commute?" Untag niya dito.

Snow smiled at him, "Siyempre naman! Sige na, mauna ka na!"

He tsked at her behavior and ride his bicycle slowly. Hindi niya napansin na binagalan niya talagang magpedal ng bisikleta para lingunin si Snow na nag-iintay ng jeep.

Nakatalikod ito sa gawi niya kaya hindi niya nakikita ang ekspresyon ng babae.

Nang makasakay ito, tsaka lang siya nagpedal muli at tuluyan ng umalis.

He cannot understand himself for worrying to that very weird and very crazy woman. Ngayon nga lang sila nagkakilala at panay pa ang landi nito sa kanya kaya naguguluhan ang isip niya.

Another thing he keeps on thinking is her ability. Same like him. She can do telepathy too.

He cleared his head and stopped thinking about it. May trabaho pa siya mamayang gabi kaya kailangan niyang makauwi at makapagpahinga.

DUMAAN ang isang buwan at tanging si Snow ang kasama niya sa university.

Hindi talaga siya nakikipagkaibigan masyado dahil nga sa kaibahan niya. He's weird because of his abilities he cannot explain, at ayaw naman niyang may makaalam sa kakayahan niya.

Kaya nga at ang laki ng nagbago nang makilala niya si Snow. He somehow became open about his abilities. Sinasabi niya dito ang kakayahan at mga natutuklasan niya dahil alam niyang ito lang din ang makakaintindi sa kanya.

Nasa rooftop silang dalawa ng babae at kapwa ineenjoy ang lunch na binili niya sa cafeteria.

"May mga abilities ka rin maliban diyan sa telepathy, Snow? Bakit parang hindi mo naman ata ginagamit?" Tanong niya dito.

She shrugged and sipped her mango juice, "My abilities were for battling. Most of it are for physical attacks. Namana ko kasi sa Papa ko. He's obviously an agent from an ability organization and he's skilled in combat and guns. Matalas din ang sense of sight niya, like me." Kwento nito.

He suddenly became serious, "Are you perhaps an agent like your father? Bakit pala nandito ka at palaging nakabuntot sa akin? For a month, I assumed you need something from me." Sabi niya.

Snow looked at him and then on the bright sky above them.

"I don't need anything from you, Clark. I am ordered to find you and bring you back." Sabi nito.

"Bring me back? What the hell are you talking about, Snow?" Tanong niya at hindi mapigilang kunutan ito ng kanyang noo. Nalilito siya at kinakabahan din sa maaaring malaman.

Seryoso na ang ekspresyon ng mukha ng babae nang tumingin ito sa direksyon niya.

"You lost your memories right? The Mirai's can help you remember and they asked me to bring you back to where you really are."

"Mirai?"

Snow smiled, but it is far from her smiles before.

"They were your forgotten family Clarkson. Your a Mirai and I think it is the time for you to come back."