... Ve büyüdüm işte , hiç istemesem bile. Kurduğum o düşler , gözyaşlarımın sadece kanayan dizlerime aktığı zamanlar kalmadı artık. Koşulsuz sevenler , tertemiz bakan gözler yok , hiç bakmayacak olanlarsa gitti. Ama düşününce , yüzüme rüzgar her değişinde , güneşin her yakışında , ve onun gözlerine her bakışımda benim için bile küçücük şans kırıntıları var. Aklımın ve kalbimin her metre karesinde ona hissettiğim , küçük ya da büyük her duygunun tarifsiz izleri var. Kafamı koyduğum otobüs camında , kendi yüzüme baktığım her aynada bakmaya doyamadığım yüzünün her ayrıntısı var. Birini bu kadar sevebilmek için ne kadar sebep gerekliyse , o kadar sebebim var. Sebeplerim var olmasına var , ama bir o kadar da sebepsizliğim var. Gereksiz yere seni düşündükçe hiç durmaksızın ağlamalarım , boşluğa baktığım zaman yüzünü hatırlamayacak oluşumdan korkmalarım ve aramıza kilometreler girince ellerimi tutmak isteyeceğine dair gereksiz düşüncelerim var. İçimde tüm bunların yarattığı derin bir boşluk var ve ben yavaş yavaş bu boşluğa düşüyorum. Tüm bunların dışında , hayatımın her karesinde seni seviyor oluşumun güzellikleri var. Düşündükçe , bağlandıkça artan güzellikler.
Uyumadan önce duyduğum nefesin gibi , her yalnız kalışımda birkaç santim ötemde hissettiğim yüzün gibi , özlediğim her dakika burnuma dolan kokun ve bir türlü uzaklaşamadığım ellerin gibi. Bitirdiğin kabuslarım , sonunu getirdiğin her kötü duygularım ve ellerinle teker teker yapıştırdığım tüm kırık parçalarım gibi. Ortamın sessizliğinde birden bire konuşmaya başlayışım ve konunun seni ne kadar sevdiğim oluşu gibi. Senin gibi , benden çok öte , benden çok daha iyi gibi. Sen her zaman en derinimde varmışsın gibi.
Öyle bir varolmuşsun ki , varoluşumun sebebi sen olsan
Anca bu kadar olurmuş gibi..
