BATTLE CRY

Chapter 2: Meet up

Britanny's POV

Im on my way on Cafe that im talking about last night. Excitement is engulfing my system,my heart is pumping so fucking fast akala mo haharap ako sa isang mataas na pinuno ng isang bansa.

Taon na din ang nakalipas simula nung umalis kami,and I admit na ako ang may malaking kasalanan, sadyang sobrang mapride lang ako at hinayaan na magtagal ang away namin.

Suddenly our memories are consecutive coming in my minds, mga alaala namin noon when we're still kids.

[Flashbacks]

"Where are you?" bungad sakin ni Sofia, kanina pa sya tawag ng tawag sa akin at ngayon ko lang nasagot

"On our way to our house" pag sisinungaling ko, ang totoo nyan papunta na kami Airport, lalabas kami ng bansa at doon na titira.

"I heard that your mom and dad have plans na umalis sa bansa at doon na kayo titira, sana di yon mangyari" napabuntong hininga sya sa kabilang linya

" Hindi ko na tinanong kay Mama kung totoo ba yon, narinig ko kasi kagabi habang nag uusap sila sa veranda. Ayoko naman mapagalitan dahik nakikinig ako sa ibang usapan" pagpapatuloy nya

Nakokonsensya ako dahil di ko sinabi ang totoo pero this is the right way para di sya gaanong masaktan sa pag alis namin.

" I'll end the call sofia, im sleepy." pag rarason ko, hindi ko na hinintay ang sagot nya agad ko ng pinatay ang tawag

This year, Grade 9 na kami ni Sofia. Our parents are friends since they're kids kaya naman ganon nalang din kami kaclose ni Sofia.

Even in our school, lagi kami magkasama kaya paniguradong maninibago sya sa biglaang pag alis ko. Sinabi ko sa magulang ko na wag nalang sabihin ang pag alis namin kasi for sure mahihirapan ako lumayo, we need to move because of my dad's work. He's an Army kaya napaka laking responsibilidad non.

Pinili ng parents ko na doon kami tumira para di masyado malayo kay Dad, wala naman akong magagawa kasi ayon ang makakabuti.

Hindi ko to sinabi kay Sofia , Kasi gusto ko tsaka lang nya malalaman pag nandito na kami sa ibang bansa. Alam ko namang may pag ka selfish iyon pero siguro ayon ang tamang gawin pero sobrang mali.

Mahihirapan kami maghiwalay ng landas kasi simula pag kabata mag kasama kami she's my sister at the same time my best friend.

We're already here, ilang message na ang nareceive ko from Sofia she said im so selfish and immature dahil di man lang ako nagsabi, nainis ako doon kaya di ko sya nireplyan at inignore message ko sya. Parang biglang umiba ang ihip ng hangin at nakalimutan kong kaibigan ko sya. This is too much but I dont care.

Believe what she wants to believe, mag eexplain nalang ako kapag malamig na ang sitwasyon.

Pero umabot ang tampuhan namin ng ilang taon at ang sinasabi kong papalamig ng sitwasyon, pinabayaan ko lang na isipin nyang iniwan ko sya for no valid reason.
Alam ko na malaki ang pagkakamali ko pero nadala na ako ng pride ko at immaturities when it comes to friendship.

And now this is the right time to apologize to her, I'll explain my sides and reasons.
Sana pakinggan nya at mag kaayos na kami. We're on college now, kaya katangahan at kabobohan ko nalang kung sasayangin ko pa ang pagkakataon na to.

Natigil ako sa pag re-reminiscing ng matanaw ko na ang Cafe de Marisigan,kumalabog ang puso ko at nanlalamig ako.

Agad kong kinuha ang cellphone ko para itext si Sofia na nandito na ako, agad din syang nagreply na otw na sya.Pumasok na ako sa loob at nag order para sa aming dalawa, tinatapik tapik ko ang daliri ko sa mesa ng matanaw ko sya sa malayo na ipinark ang sasakyang dala sa gilid ng kalsada.