Bu şiirimi dünyadaki ve ülkemizdeki susturulan,hakkı yenen,hor görülen,insan yerine konmayan,eğitim hakkı elinden alınan tüm akıllı kadınlara ithaf ediyorum.
-KADIN-
Ben erkeğim
Dünyaya güçlü olarak geldim
Dünyada sözü geçen hep ben oldum
Çok kullanmadım aklımı
Canım sıkılınca,kırdım yumruğumla masayı
Bir tokat attım
Oldu kadın,benim hizmetkârım
Kadın akıllıydı
Belki yapabilirdi dünyayı güzel ve bakımlı
Bir tokat daha attım
Susturdum kadını
Susturdum fikirlerini
Ama yetmedi bunlar bana
İstedim ki olmasın hiçbir fikir kadınca
Aldım okuldan kızları
Böylece bitirdim fikirlerin başlangıç safhasını
Yüzyıllarca yönettim dünyayı
Hiç düşünmedim arkama dönüp bakmayı
Arkamda,dünyadan kalma enkaz yığını
Anlamalıydım bitmişti dünya
Umut yok muydu artık burda
Biter miydi umut,anne ninnileri susmadıkça?
Kadın;
Her dönem hor görülmüş olan
Bir dönem nüfus sayımlarına alınmayan
Yok görülen
Kadın;
Evin gerçek mihenk taşı
Unutmamalı geçmişteki hataları
Öğretmeli çocuklarına insanlığı
Böylece olur,çağdaş bir akıl çağı
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiir Yağmurları
PoesíaDökülüyor yine bulutlardan şiir yağmurları Yağdıkça ilham kokuyor şehrin sokakları Çayımı dolduruyorum kırmızı kupama Aklım ise hala yağmurda Bir elimde kağıt,kalem ; bir elimde çay Karşımda yağmur ve mahrur dolunay Seyre dalınca yağmuru Dökülüyor...
