Ik sta weer op het droge, de zee van tranen heb ik achter me gelaten, ik wil niet meer achterom kijken, even gluren naar de tijd van tranen, neen dat is voorbij, in zoek het voetpad op, het pad waar alle mensen elkaar leren kennen, maar uiteindelijk wel alleen zullen doorlopen, mensen komen en gaan... ze kruisen je pad maar stappen er later weer vanaf, wat heeft het voor zin om te geloven dat iemand voor altijd naast je blijft lopen, je komt alleen en gaat toch alleen, toch is het fijn dat iemand je steunt, dat iemand je opvangt als je struikelt over een bobbel in je weg van het leven, als je het even moeilijk hebt om alleen te gaan, dat je hand vast word gepakt en je toe word fluistert dat het allemaal wel goed komt, ookal gaan de mensen later hun eigen weg weer, er blijven voetsporen staan, voetsporen in je hart, die mensen zijn het dierbaarste in je leven!
————————————————————————
