"I don't want you to talk nor smile to someone. Call me possessive, but I only want you for me. And what's mine is MINE and that includes you baby."
-Vladimir Elliot Koch
Pakiramdam ko may humahalik sa aking noo. May sinasabi pero, hindi ko masyadong maintindihan. Gusto kong gumising para makita ang taong yon, pero ayaw makisama nang aking katawan. I wanted to cry. Pero, kahit yun parang di ko magawa hanggang sa hinila ako ng antok.
The boss called me. I already have the hint kung bakit. I entered his office. "Sir..", I addressed.
"You know the rule. Are you trying to defy me, Van?"
How possessive!, he thought. "I have to do it sir. It's a matter of life and death. I have to save her before it's too late. Forgive me sir.", I said.
He sigh. "Where are the fuckers?", he's referring to the men who molested to the woman.
"They're in the underground sir."
"Make sure they won't escape. Make them feel how it is to be tortured."
I nodded to the boss. When I went back to the underground, I can hear cries. Our men are beating them to a pulp. If I were them, I'll just wish these people would kill me than to be tortured. I went out and rode my car.
Nagising ako na mabigat ang pakiramdam. "Gising kana pala hija." Sabi nang babaeng may inaayos na pagkain. "Siguro ay nagugutom ka. Heto muna ang kainin mo nang hindi sumakit ang tiyan mo." Binigyan niya ako ng sopas at mabilis na hinigop.
"Ahh!"
"Naku! Dahan dahan lang hija. May sugat ka sa labi." Natatandaan ko na sinampal ako nang lalaking muntik gumahasa sa akin.
"Nasaan po ako manang?", Tanong ko sa may kaedarang babae na ngayo'y tinutulungan ako sa pagkain.
"Nasa bahay ka nang amo ko. Nakita ka nang mga kasama niya na walang malay hija.", Sagot nito na may munting ngiti.
"Nasaan po siya? Gusto ko pong magpasalamat sa ginawa niyang pagtulong saakin. Utang ko po ang buhay ko.", maluha luhang saad ko. Naalala ko ang mga lalaking nanakit sa akin. Paano na lamang kung pinatay nila ako? Papano ang anak ko?
"Busy pa siguro yun. Marami rin kase siyang negosyo kaya ako na muna ang pinapaalaga niya sayo. Wag kang mag alala hija. Bibisita din naman yun, panigurado.
"Salamat po sa inyo."
"Tawagin mo na lamang akong nanay Celia."
"Opo nanay Celia.", saad ko sa kanya.
Mabait si nanay Celia. Maasikaso at palaging tinatanong kung may kailangan ako. Unti unti na rin naman na umaayos ang pakiramdam ko. Kaya naisip ko na magpaalam nalang sa kanya. Hindi pa rin bumabalik ang lalaking tumulong sa akin. Sumilip ako sa labas ng bintana. Hindi ko na siguro mahintay ang estranghero na tumulong sa akin. Siguro babalik na lamang ako dito para magpasalamat.
Gusto ko na rin na makita ang anak ko. Tumawag na ako kay Vie at siya ngayon ang nag aalaga kay Eli. Alalang alala si Vie ng malaman ang nangyare sa akin. Mabuti na lamang at may mga taong mabubuti ang loob na tumutulong sa kapwa. Lumabas ako nang kwarto at halos malula sa nakita ko. Hindi bago saakin makakita nang magandang bahay. I used to have one before, pero sobrang nagandahan ako sa interior nang bahay. Very modern. A house that every woman would wish for.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Nay Celia?",tawag ko habang papalapit sa kusina. " Kailangan ko na pong umalis nay. May naghihintay po kase sa akin."
"Naku! Ganun ba hija?", gulat na lingon nito saakin habang may hinihiwang manok. " Hindi mo ba hihintayin si..."
Sabay kaming napalingon nang makarinig nang pagbukas nang pintuan.
"Mukhang dumating na siya.", saad ni manang. "Sandali at ipapatawag ko si Van. "
"Van?" Baka siya ang tinutukoy ni manang na tumulong saakin.
