HATIRLATMA:
Hemşire Melehat'i dışarıya çıkarttı ve sakinleştirici vurmak için acile götürdü. İşler o kadar sarpa sarmıştı ki. Ayşe bir yandan yaşam mücadelesi veriyordu Kerem ise onun acısıyla yatıyordu.
KEREM'DEN:
Kafam çok yoğundu. Sanki gece çok sarhoş yatmışım da sabah acısını çekiyormuşum gibi. Yavaş yavaş gözlerimi araladım. Göz kapaklarımı bir tutuyordu adeta. İlk gördüğüm yanımda bir şeylerle uğraşan hemşire oldu. Kalkmaya çalıştığımda kolumdaki serum buna engel oldu.
H: Kerem Bey lütfen geri yatın serumunuzun bitmesine az kaldı.
K: Ne kadardır burada yatıyorum.
H: Yaklaşık...
Saatine baktı ve konuşmaya devam etti.
H: 4,5 saattir.
Şaşkınlıkla gözlerimi açtım. Yerimde doğruldum. Tam ağzımı açıp konuşacaktım ki başka biri içeriye girdi.
D.H: Kerem Bey bunlar hastaneye geldiğinizde yanınızda olan eşyalarınız.
Elindeki paketi bana doğru uzattı.
K: Teşekkür ederim.
Diyip paketi aldım ve onlardan beni biraz yalnız bırakmalarını istedim. Çıktıları zaman tamamen dik pozisyona geldim. Ve kum rengi kilitli poşetin ağzını yavaşça açtım.
Gördüğüm şeyle hızlıca serumu söküp koridora çıktım. Ve hemşirenin yanına doğru hızlı adımlarla yürüdüm.
Sesimi kontrol edemez bir şekilde bağırmaya başladım.
K: Ayşe nerde? Benimle birlikte gelen kişi. Nerde o iyi mi?
H: Kerem Bey sakin olun daha yeni uyandınız.
K: Onunla ilgili bir şey söyleyin. O iyi biliyorum. Dimi çok güçlü çünkü.
Hemşire bağırmama daha fazla dayanamamış olacak ki parmağıyla yukarı katı gösterdi.
Biliyordum yukarısı yoğun bakımdı.
Ama nasıl olur, oda normal odaya çıkmalıydı. Neden oradaydı?
Aklıma gelen kötü şeyleri düşünmeyi bırakıp onun iyi olduğuna dair inancım doğmaya başladığında asansör çoktan kata gelmişti. Koridorda kimse yoktu acaba ailesi ve arkadaşı neredeydi.
Hızla koridorun sonuna gidip yoğun bakımın önünde durdum.
Kendimi cesaretlendirmeye çalıştım çünkü o iyi olmalıydı.
VOLKAN'DAN:
Kerem'i normal odaya almışlardı. Gonca ve ailesi olduğunu tahmin ettiğim bayan ve adam yoğun bakım katında Ayşe'nin yanındaydılar. Samet Abi yanımda ki tekli koltukta benimle Kerem'in uyanmasını bekliyordu.
V: Abi bak ben burdayım, sende yoruldun. Hem Hülya Abla seni çok merak eder. Evdekiler de endişelenmesinler. Merak etme ona gözüm gibi bakacağım.
Hafifçe gülümsedim.
S: Biliyorum Volkan ama Kerem'i canım kardeşimi bırakıp gitmek hiç içime sinmiyor. Hem Kerem'le birlikte hastaneye gelen bayanın da durumu kritik onların iyi olduğunu görmeden gitmek istemiyorum.
V: Anlıyorum seni abi ama ben sana söz haber vericem, onun yanındayım ben. Ayşe iyi olunca onu da söylerim. Yani şey Kerem'le gelen kişi.
Haklı olduğumu o da biliyordu. Kafasını salladı.
S: Teşekkür ederim.
V: Ayıpsın abi, bunun lafı mı olur.
Tam çıkıyorduki aklına gelen şeyle onu durdurdum.
V: Ha birde Yelda Teyze ve Muhsin Amca'ya şimdilik söylemeyelim. Uyansınlar Kerem isterse öyle söyleyelim. Muhsin Amca'ya ağır gelebilir.
Başıyla onayladı ve odadan ayrıldı.
O çıktıktan bir kaç dakika sonra hemşire girdi. Tansiyonunu ölçtü.
V: Tahmini ne zaman uyanır acaba.
H: Yarım saat, kırkbeş dakikada uyanır. Hava almak isterseniz ben uyanınca size haber verebilirim.
V: İyi olur biraz daralmıştım, teşekkürler.
Hemşireyle beraber odadan çıktım ve yukarı kata yoğun bakıma çıktım. Annesi koltukta dua ediyor, genç adam ise ileri geri gidip bir şeyler söylüyordu. Gonca sulu gözleriyle camdan Ayşe'ye izliyordu. Onun bu görüntüsü içimi sızlattı. Eğer orada yatan Ayşe değil de Kerem olsaydı ben ne durumda olurdum bilemiyorum. Onu o kadar iyi anlıyordum ki.
Yanına gidip omzuna dokunmamla ürktü.
V: Gel hava almaya çıkalım. Ailesi de gelsin onlar içinde iyi olur.
İlk gelmek istemesede ailesi için kabul etti. Sonuç olarak hep birlikte bahçeye çıkıp banklara oturduk.
Uzun zaman oldu bir şeyler paylaşmayalı... Elimde apayrı hikaylerden taslaklar var. Bazıları kendim için yazdığım. Ama bugün bu taslağı paylaşmadığımı farkettim. Yarım bırakılmış bir bölüm. Kim bilir neden yarım bıraktım. Devamı gelir mi hiç bilmiyorum. Sadece bunu eklemek istedim. Nergis kokulu günlere.🌸🌸🌸
