Hani bazen şey olur ya, tam mutlu olacakken iyi ki böyle güzel bir aileye sahibim derken kötü bir şey olması ve yıkılıp mahvolmanız.
İşte ben tam olarak bunu yaşıyorum. Benim babam öldü babam!
Yıllardır beni okula bırakan, dondurma yemeye gittiğimizde dondurmanın topunun düşmesine ve benim ağlamama kahkahalarla gülen, bana ufakta bişey alsa sevinçten kollarına neden, bana bişey olduğunuz için kızıpta mahvolan adam gitti.
İşte, hayat böyle. Çok âdi. Elimizden sevdiklerimizi alıyor. Ne kadar acımasız, kötü.
Babam Öleli iki ay oldu. İki aydır odamdan çıkmıyorum, okula gitmiyorum, annemi nadiren görüyorum. Kapım kapalı, odamda bir ben, birde MacBook'um. Biliyorum, dışarıda hayat devam ediyor, ama ben dışarı çıkmaya dayanamıyorum. Dışarıda öpüp koklaşan baba ve çocuklarını gördüğümde içimde büyük bir boşluk kaplıyor. Ağlayıp eve geri dönüyorum. Annemde bunu üsteleyemiyor.
Sadece MacBook'umla film izliyorum. İşte benim için hayat bu kadar ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ AŞIK
Teen FictionBabam öldüğünde henüz 14 yaşındaydım. Babamın ölümünün etkisiyle çok büyük bir depresyondaydım. Annem, babamın anıları olduğu evden uzaklaşıp, ferah bir kasabaya taşınmamızı söyledi. Kabul ettim çünkü, bu bana da iyi gelecekti. İyi ki kabul etmişim...
