BAKICI

AKLIMDAN ÇIKMIYOR...

#TURNA'DAN...

Yaman gözlerimin içine hiç bakmadığı derecede garip ve bir o kadarda güzel bakarken ben sadece kilitlenmiş gibi duruyordum.
İç sesim suratıma hayali tokadını indirdiğinde gözlerimi kaçırıp hızla ayağa kalktım.
Yaman'da ayağa kalktı.
Ben oradan uzaklaşmak için arkamı döndüğüm sırada Yaman bileğimi tuttu.
Gözlerim gözleriyle buluştuğunda bugün apayrı bakan bir çift göz vardı bana bakan.
Yutkundum.
Ne oluyordu?
Günün sorusu bu olmalıydı.
Saçma şekilde bastıran panik duygum beni çepeçevre sarmıştı.

"Benden kaçma Turna.."

Dediğinde bir kaç saniye dalgalı denize baktım.

"Senden kaçmıyorum." dedim ve yutkunup devam ettim.

"olacaklardan kaçıyorum.."
Kaşları hafif çatılmıştı.

"Olacaklar ?"
Dediğinde burnumu çekip kalktığım yere geri oturdum.

"Gün geliyor... Kaybetmekten korktuğun kişiyi, kendi ellerinle hayatından çıkarmak zorunda kalıyorsun Yaman.. Bu yüzden hayatına alacağın insanları seçerken çok dikkatli olmalısın,aksi takdirde bir kibrit bile koca ormanı yok edebiliyorken sadece hayatına aldığın o bir kişi seni sana unutturur.. "

Deyip ayağa kalktım.

Son kez toprak rengi gözlere baktım.

" Yarın görüşürüz. "
Hızla Sahilden çıkıp koşa koşa bir ara sokağa girdim ve yere oturdum.
Elimi kalbime koyduğumda deli gibi çarpıyordu.
Midem bulanıyordu.
Ne olmuştu bana böyle?
O kadar değişik hisler içerisindeydim ki bunun iyi bir hismi yoksa kötü bir hismi olduğunu bile çözememiştim.
Bir kaç dakika sonra sakinledim.
Eve gitmek için ayaklandığımda cebimden düşen notla küçük kağıt parçasına baktım.
Ürkekçe eğilip kağıdı alıp açtım.

"Bu kadar güzel olma..

Sakar kız.."

Gözlerim kocaman olurken yazıyı en az 10 kere okumuştum.
Elimi boğazıma koyup yutkundum.

Şimdi bunu Yaman'mı yazmıştı?!

Bu bir itirafmıydı yoksa sadece arkadaşça yazılmış bir notmuydu...

Notu cebime atıp düşünceli bir şekilde evin yolunu tuttum..

#YAMAN'DAN...

Turna yanımdan ayrıldığından beri sadece yere uzanmış yıldızları sayıyor ve Aklımdakilerden kurtulmaya çalışıyordum.
Ama ilk defa yöntemim işe yaramıyordu.
Oğuz Atay'ın bir sözü gelmişti aklıma.

"Aklımdan çıkmıyor...
Aklım çıkıyor..
O çıkmıyor..."

Diye fısıldadığım sırada yanımdan gelen sesle başımı o tarafa çevirdim.

"Aşk bu..."

Yanımda arkadaşım Bulut 'u görmemle oturur pozisyona geçtim.

"Senin bu satte burada ne işin var kardeşim?"

Dedim.

"Sen onu bunu geçte, yine sayıyorsun yıldızları... Hayırdır bu seferki derdin ne?"

Burnumu çektim.

"Bir kız var.."

Gözlerimi denizden uzağa çevirdim.

"O kızlar hiç bitmiyor ki zaten kanka."
Tebessüm ettim.

"Bulut, bu çok farklı.."

Kaşlarını çattı.

"Oğlum.. Senin gözlerini hiç bu kadar parlarken görmemiştim lan."