2 aydır tanıyorum onu.Ama ben onun umrunda değilim.O daha çok havalı tiplerden hoşlanır.Onu karşıma alıp"Artık benimsin."diyebilmeyi ne kadar çok isterdim.Ama böyle bir riski alamazdım.Benden nefret ederdi.Derken,sevgilisinden ayrıldığı haberi geldi kulağıma.Bir köşede hüngür hüngür ağlıyordu.Yanına yaklaştım.Usulca
-Oturabilirmiyim
-Hı hı
Yavaş yavaş uzaklaştı.Kolundan tutup kendime döndürdüm ve bir anda sarıldı.Omzuma akıttı göz yaşlarını.Sımsıkı sardım onu.Hüngür hüngür ağlıyordu omuzlarımda.Daha sonra oturttum.Ve konuşmaya başladım
-Seni bu kadar üzen hayvan kim ?
Usulca tebessüm etti.
-Sen hep gül.
-Tamam.
Biraz daha yakınlaşmıştık.Bir gece bana mesaj attı.Şöyle diyordu
-Geçen gün bana yaptıkların çok hoştu.Teşekkürler.
Dünyalar benim olmuştu.Hayat yaşanabilir hale geliyordu...
