"We don't get wounded alone and we don't heal alone" a short quote that Carl Jung said.
People have wounds from the past that they can't just heal themselves. They need someone to apply some ointment for them.
Aria is one of them, wounded by the f...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
ARIA'S POV
I sat down as I got frustrated. How come he did that? Arggg! Hindi manlang ako kinamusta ng personal, text ng text tapos ngayong kakausapin ko na sana biglang umalis. Huwag na huwag siyang magpapakita sa akin kundi, naku!
I can hear Venize dying out of laughter beside me. Ano bang nakaktawa ha?
"Bakit ganyan mukha mo? First time mo ba takbuhan? Teh baka nakarma ka na. Sa dami ba naman ng mga binusted at iniwan mo sa ere HAHAHAHA," sabi niya at nagpatuloy sa tawa.
Tintigan ko siya ng masama dahilan para mapatigil siya sa tawa. Kaibigan ko ba 'to o ano?
"I hate you," sabi ko sa kanya at nagpout. All she did was to laugh again. "Ikaw huwag kang iiyak iyak sa akin kapag may problema ka sa lovelife ah, tatawanan talaga kita," sabi ko sa kanya at inirapan siya na lalong nakapagpatawa sa kanya, nakakinis talaga!
Ang kaninang kwartong puno ng ingay ay biglang tumahimik. Biglang pumasok ang prof namin, he's 2 minutes early but we didn't mind.
Pagkapasok na pagkapasok ay nagsalita agad siya. As usual, lutang nanaman ako. I just can't focus. Lahat ng sinasabi niya ay pumapsok sa kaliwang tainga ko at lumalabas sa kabila. This prof of mine is extremely boring. Grabe mas gugustuhin ko pang mag self study kaisa makinig sa boses niyang parang palaka na naipit sa gitna ng dalwang malalaking bato.
"Sorry ma'am, I'm late," isang pamilyar na boses ang nakapagpaagaw ng atensyon ko. Tumingin ako sa entrance, I knew it. I know that voice. That damned voice.
"Go find your seat, nakakaabala ka," sabi ng prof ko at nagpatuloy sa pagtuturo. Napakasungit, akala mo anamn ang ganda niya, hindi lang boses niya ang parang palaka pati feslak niya. Alam niya bang walang nakikinig sa kanya? Me and my classmates have our own topics. Hmm, medyo kawawa.
Tumingin siya sa direksyon ko. "Don't you dare sit here," bulong ko na sa tingin ko ay napansin niya. Ngumiti siya na para bang nang-aasar at lumakad paparating sa akin.
"Ano sabi mo-- OMG girl! That's the guy!" bulong sa akin ni Venize na napatakip sa sa kanyang bibig. I didn't bother to look at her. I am directly looking at the guys who's now a meter away from me.
"Yes, that damned guy," sagot ko sa kanya na diretso parin ang tingin sa lalaki.
Pinagmulatan ko siya ng mata, telling him to fuck off pero wala siyang pake. Umupo siya sa tabi ko. Bakit ba kasi walang may ibang gustong tumabi sa akin noon? Now I have to deal with this asshole.
"What are you doing here?!" iritadong bulong ko habang pinangdidilatan siya ng mata nang makaupo siya. Nang-aasar parin siyang nakangiti sa akin. He's so annoying! "Dylan! Answer me!" I said as I clench my fist. Matapos akong inisin kanina bigla biglang magpapakita.
Pabalik balik ang tingin ko sa prof namin para makita kung nahahalata na ba kami. "What? This is my class. Am I not allowed to attend my class?" tanong niya emphasizing the word 'my' habang nilalabas ang mga libro niya.
