Happiness overdose

1

London

Het voelt nog steeds bizar. Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn broer Fabio overleed in onze geboortestad Puebla in Mexico. Een overdosis cocaïne op zijn zestienjarige leeftijd werd hem de dupe. Ons leven in Mexico was niet altijd rozegeur en maneschijn.  Mijn broer kwam al op jonge leeftijd in aanraking met drugs voor een 'extra zakcentje', zoals hij altijd zei. De familie had de situatie niet door, totdat mijn tweelingzus Juliette hem een keer betrapte op dealen tijdens Dìa de la muortos* in de stad. De situatie vergergde toen Fabio ook zelf drugs begon te gebruiken met zijn vrienden. Het lukte niemand van ons om hem om te praten. Hij was altijd al eigenwijs. We leefden constant met angst dat hem iets zou overkomen. Dat hij een dag ineens niet thuis zou komen na school, een avondje uit, of voetbaltraining. Ik herinner mij tot de dag van vandaag alle details van de nacht dat onze angst werkelijkheid werd. 

Mijn ouders besloten na de dood van Fabio te verhuizen naar de geboorteplaats van mijn vader: London. Zij gunde Juliette en ik een nieuwe start. Echter bleef de dood van onze broer ons toch achtervolgen. Juliette en ik hebben namelijk angst en verafschuwing opgebouwd voor drugs. Alles wat met drugs of medicatie te maken heeft maakt mij bang, of herinnerd mij aan Fabio. Lange tijd hadden Juliette en ik ons schuldig gevoeld voor zijn dood. De hoeveelheid tranen die ik gehuild had waren ontelbaar. Wat nou als we eerder achter de situatie waren gekomen? Of beter ons best hadden gedaan om hem uit de drugshandel te halen? We hadden hem misschien naar een verslavingskliniek moeten brengen, of aan moeten geven. Dan was hij er nu misschien nog geweest. Deze fase waarin ik mij schuldig voelde heb ik tegenwoordig allang achter mij gelaten, maar Juliette nog niet. Het is frustrerend. Ik ben namelijk allang op een punt aangekomen waarbij ik Fabio als de schuldige zie. Ik voel vooral woede als ik aan hem denk. Waarom kon hij niet stoppen en hulp zoeken? Of stoppen met zo koppig zijn? Hoe had hij ons zoveel pijn kunnen doen? 

Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik geklop op de deur hoor. "Justice? Het is bijna tijd voor de herdenking," roept Juliette. Ik kijk mezelf aan in de spiegel en zag de verwarring in mijn ogen. Zelfs nog op mijn tweeëntwintigjarige leeftijd weet ik niet hoe ik zo een groot verlies moet verwerken.  "Ik kom eraan, hermana**!"

* Vertaling: dag van de doden. Een bekend Mexicaans feest- en herdenkingsdag, gevierd op 1 en 2 november. 

** Vertaling: zus.