Happiness overdose

2

London

Met moeite open ik mijn ogen en kijk naar het klokje aan de muur. Het is 11 uur 's ochtends. Ik kruip uit bed en open de gordijnen. Het felle zonlicht valt de kamer binnen en verwarmt mijn lichaam. Ik staarde naar de straten gevuld met auto's. Een gewoonlijke drukke zaterdag in London. De herdenking van gisteren raakte mij harder dan ooit tevoren. Normaal gesproken vliegen wij ieder jaar naar Puebla om Fabio zijn graf te bezoeken samen met onze Mexicaanse familie. Echter werd mijn oma recentelijk ernstig ziek, en kon mijn vader haar niet alleen achterlaten in London. Ook mama, Juliette, en ik besloten daarom dit jaar in Engeland te blijven om hen te kunnen steunen. 

Zou Juliette al wakker zijn? Ik loop de gang op en klop op de deur tegenover mijn slaapkamer. Het voelt fijn en vertrouwd om mijn zus dichtbij mij te hebben. We hebben sinds kort een appartement om ons tussenjaar samen door te brengen. Juliette heeft afgelopen jaar haar bachelor bedrijfskunde binnengehaald, en ik mijn bachelor biomedische wetenschappen. Een tussenjaar voordat we met onze master begonnen was altijd al het plan. Deze zomervakantie gaan wij gebruiken om het aankomende jaar helemaal vol te plannen met vakanties, stages, en feestjes. Onze ouders vonden het moeilijk om ons los te laten. Echter beloofden wij natuurlijk typisch om hen vaak op te zoeken en af en toe te blijven slapen. 

"Ai no, simplemente... ¡ jódete!* Ik ben zo moe Justice," kreunt Juliette.

Het is ieder jaar weer hetzelfde liedje. Juliette heeft even een schop onder haar kont nodig wanneer zij verdriet heeft of ongemotiveerd is. Daar ben ik perfect voor. Lachend trap ik haar slaapkamerdeur open. 

"Hup, hup, hup! Je gaat onmiddelijk uit je bed zussie." 

Juliette gaat geïrriteerd rechtop zitten. Haar ogen zijn dik en vochtig. Zij heeft waarschijnlijk de hele nacht liggen huilen. Mijn zus is emotioneler gesteld dan ik. Wij lijken misschien sprekend op op elkaar, maar onze persoonlijkheden zijn net ying en yang. 

"Justice, ik heb amper geslapen vannacht. Hoe kun jij zo energiek zijn na gisteren?" vroeg ze slaperig. 

Ik plof naast haar neer op bed en pak haar handen vast. 

"We moeten door Juliette. Daar hoeven we ons niet schuldig over te voelen. Achter ons laten betekent niet vergeten. Wij moeten zijn dood accepteren en onze toekomst opbouwen. Fabio waakt over ons, remember?" 

Glimlachend legt ze haar hoofd op mijn schouder. "Oeh Just, hoelaat is je date met Blade vandaag?"

Ik kijk haar verwart aan. Ineens herinner ik mij dat ik vanavond naar Blade zijn appartement zou gaan voor een date. 

*Vertaling: Ah nee, gewoon ... oprotten!