Can't you see

One Direction: Take Three

One Direction: Take Three

Nakatayo ako sa gilid ng kalsada sa labas ng bahay namin sa isang subdibisyon. I was waiting for my dad, he promise me to take me to the mall to buy my favorite book. I’m so excited, hindi ako mapakali sa loob ng bahay so I decided na abangan na lang siya sa labas.

“It’s really you.” narinig kong sambit ng kung sino sa likuran ko. I ignore the voice dahil wala naman akong kilala sa lugar na iyon since kalilipat lang namin pero parang pamilyar ang boses nito.

“Cecey.” And that’s the moment I turn my back. Napanganga ako ng makita ko kung sino ang taong tumawag sa akin. The chances are so slim, I haven’t thought of thinking na magiging magkapitbahay kami ng bisugong alien na ito.

“Oh no.” the last thing I want is to have friends especially with this boy. Hindi ako mapakali just by staring at him and I really don’t know why.

“Oh, yes.” Sambit nito. “Hi, we’ve met again and guess what we are neighbors.” Ang saya-saya nito na para bang nakaapak siya sa buwan.

Not if I can help it. “Pansin ko nga.” At itinutok ko na ulit ang pansin ko sa daan.

“Why are you here.”

 “Because I’m not there.” Turo ko sa kabilang kalsada.

He chuckled. “No, I mean waiting here at the outside.”

“Because I don’t want to wait inside.” Makaramdam sana na wala ako sa mood na makipag-usap sa taong hindi marunong magtagalog.

“M-masungit ka.” Pa-slang na sagot nito. “Is it correct, the one with a grumpy attitude”?

Grumpy? Siya? Bugbugin kaya kita. Bumaling ako sa kanya pero nagulat ako dahil katabi ko na pala siya. And his towering over me. Ang tangkad niya ata for thirteen years old?

“Foreigner ka ba?” Which is so obvious. Nabatukan ko tuloy ang sarili ko. Tumingin ako sa katabi ko and his staring at me with fascination. I-karate chop kita, eh.

“I m-mean, h-how old are you?” Why in the world I’m stammering. And why in the world I know this?

He chuckled again. “Eleven.”

And with that, I laughed so hard I can’t breathe. His eleven years old.

Unti-unti kong iminulat ang aking mata and close it again ng makita kong nakatitig sa akin si Harry. Now, wearing a bathrobe. Inihiga niya ako sa sofa pagkatapos niya akong buhatin. Okay, here’s the fact hindi naman talaga ako hinimatay kanina. Hindi ko lang talaga alam kung ano ang gagawin ko. Nanghina ka dahil nakita mo ang katawan niya. Aminin mo na. Aniya ng malanding bahagi ng utak ko.  Kaysa naman mapahiya pa, pinanindigan ko nalang ang kunwaring pagkakahimatay ko. “Lord, hindi sana niya ako makilala. Please, magpapakabait na po ako, hindi na ako magtatago ng pagkain sa ilalim ng unan ko, hindi na ako papatay ng lamok at ipis. Lord, just please spare me this one.”

Tinapik-tapik niya ang pisngi ko. “Miss, are you alright?”.Hindi pa rin ako tuminag. Ilang sandali lang naman magsisimula na ang concert. Aalis din ito at siya kakaripas ng takbo paalis sa lugar na iyon.  Konting tiis na lang.

“Neill, get me an ambulance.” Narinig ko na lang na sabi niya. “No, its not me. Maayos ang pakiramdam ko.” Tumahimik ito. “Yes, I’m sure, there’s someone here, an organizer I guess, nahimatay siya kanina.” Tumahimik ulit ito. “Babae.” Tumawa ito. “Definitely not, I’m in my boxers. And please get me an ambulance.” Sigaw na nito.