Can't you see

One Direction: Take Five

One Direction: Take Five  

“Psst!!! Saan ka pupunta?”

Tumingin ako sa kabilang bahay, rather, sa bakuran ng kapitbahay namin. Inilagay ko ang hintuturo ko sa aking bibig to silence him. Hindi pwedeng mahuli ako ng mga magulang ko. Malilintikan tiyak ako nito kay daddy once malaman niyang I haven’t sleep yet and it’s close to twelve in the evening. 

Nang hindi ako sumagot, sumigaw ito. “Tito, si Cecey po, tuma---.”

Dali-dali kong tinakpan ang bibig nito. Kahit kalian pahamak talaga ang batang ito. “Lower your voice, just please lower it.” Sabi ko sa kanya at tinitigan ito sa mata. This is the first time I get this close to a boy “Are you wearing contacts?” Oh my, he has blue eyes. Amazing! Umiling ito. “Pakakawalan lang kita if you promise me hindi ka na mag-iingay? Understand?” Tumango ito.

Iiwanan ko na sana siya ng bigla niyang hinablot ang kamay ko. Sa sobrang gulat ko, itinulak ko siya at dahil hawak pa niya ang kamay ko, kasama niya akong natumba sa damuhan and I ended up on top of him. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin, pero bigla na lang akong kinabahan. I have this feeling that I would throw up, there’s a movement in my stomach which I really have no idea what it is. Gusto kong tumayo at lumayo na sa kanya dahil habang tumatagal kami sa ganoong posisyon nararamdaman kong lalong bumibilis ang tibok ng puso ko. Bakit? Anong nangyayari sa akin?

“Eherm..” Napatingin tuloy ako sa kanya which is a mistake dahil napatitig ako sa mukha niya. Alright, his handsome the first time I saw her in the park and I know that pero bakit iba ata ang epekto ng batang ito sa akin ngayon..

“Bitiwan mo nga ako.” I hissed. Pero hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko bagkus itinulak niya ako sa gilid and I ended up beneath him. “Ano ba!”

Ngumiti ito. “Saan ka pupunta? Hating-gabi na.”

“Wala kang pakialam. Bitiwan mo sabi ako eh.”

“Mas matangkad ako sa iyo.”

Huh, anong pinagsasabi ng batang ito. “At mas malakas.”

“And so? I’m older.” Nakataas kilay kong sagot.

Lumatay ang pagkagulat sa mukha nito. Oh ,huh? Ano ngayon? Eh di gulat na gulat ka.

“Nang dalawang taon.” Dagdag ko. Kaya bitiwan mo na ako. You’re being disrespectful to you’re A-T-E” pinakadiin-diinan ko talaga ang salitang ate.

“I don’t believe you.” sabi nito ng sa wakas nagawa na nitong makapagsalita. Poor boy. Isa ka lang sa mga nabibiktima ng kagandahan ko kaya naiintindihan kita.

“You’re eleven right?” Tumango ito. “News flash I’m 1992.” Nakangisi kong sagot.

“What month?”

“October”

Tumahimik ito kapagkuwan ngumiti ito na para bang nanalo siya sa lotto. “I’m February. It’s one year and a half.”

“So, I rounded up. Nevertheless mas matanda pa rin ako sa iyo at kailangan mo akong sundin kaya bitiwan mo na ako, please.” Pakiusap ko sa kanya. Kung hindi pa niya ako bibitawan baka sumabog na ang puso ko sa sobrang kaba which I do not really understand, honestly. Kani-kanilang naiintindihan ko pa ang nangyayari sa katawan ko pero ngayon, para na akong naeengkanto. Napatingin ako sa kalangitan. Hindi kaya dahil bilog ang buwan ngayon? Tama,epekto lang ito ng buwan.

“Not unless, sagutin mo ang tanong ko. Saan ka pupunta?”

Dahil sa sinabi nito napatingin tuloy ako sa oras. Oh my! Late na ako. Itinulak ko siya. Hindi siguro niya inaasahan ang gagawin ko kaya hindi siya nakapalag. Dali-dali akong tumayo at pinagpag ang sarili pagkatapos yumuko ako at tinitigan siya ng mataman. “Huwag na huwag  kang magkakamaling sabihin ito sa mga magulang ko. Babalik din naman ako at pagbalik ko tawagin mo na akong ate. Ciao!” Sinaluduhan ko pa siya at tumakbo na paalis.

“Mag-iingat ka.” Narinig kong sigaw nito. “ATE.” Napangiti na lang ako habang tumatakbo.

Ng mawala sa akin ang atensiyon ni Harry, nagpaalam ako kay Ruselene na uuwi na at masakit na ang ulo ko. Hindi pa naman ito nakakasagot, tumakbo na ako palabas. Luckily, hindi ko naligaw. Saka lang gumagana ang sense of direction ko kapag disoriented ang pagkatao ko. Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawain. Unconsciously, hinawakan ko ang kilay ko. Wala na nga ang mga prosthethics kong kilay. Kailan pa? Kaya ba tinititigan ako ni Harry kanina dahil doon? Kaya ba hindi ako namukhaan agad ng baklang organizer? Kaya ba hindi nagreklamo si Ruselene ng makita ako?  Oh no, what have I done. I shouldn’t go to their concert. Hindi sana ako napilit ni Ruselene. It’s a good thing I have the glasses. Kahit papaano, it concealed one fourth of my face. Sana nga.

Pumara ako ng taxi. Sasakay na sana ako ng may magsalita sa likuran ko.

“It’s really you.” De ja vu. Parang nangyari na ito sa kanya noon. Hindi ako lumingon dahil magunaw na ang mundo, hinding-hindi ko makakalimutan ang boses na iyon. Anong ginagawa nito sa labas? He is in the middle of a concert for pete sake. Instead I went inside and Harry is so fast, his beside me hindi ko pa man naisasara ang pinto.

“Let me.” Sabi nito. Bakit ba nangyayari sa kanya ito? Lumabas ako sa kabilang pinto, hindi pa man naisasara ni Harry ang pintong pinasukan namin kanina. Lumabas din ito sa pintong malapit sa kanya. Nakita kong nagkamot ng ulo ang driver. Dahil lumabas ito, pumasok ulit ako on the left side of the taxi, pumasok din siya on the right side. Nagpatuloy ang ganoong sequence hanggang nabwisit na ata ang taxi driver at pinaharurot na nito palayo ang sasakyan.

Naiwan kaming nagkatitig sa isa’t-isa, walang nakapagitan.

“Let’s talk.”

Inilabas ko ang cellphone ko and compose a message pagkatapos ibinigay sa kanya. “Hu u? Text back?

Mabuti na lang may padaang taxi, pinara ko ito at dali-daling pumasok. Iniwan ko siyang tinititigan ang cellphone ko. Nakangiti pa ang hunghang. Baliw talaga.

“Saan tayo Miss?” Tanong ng taxi driver.

“Sa buwan po kuya.” Wala sa loob na sambit ko habang sapu-sapo ang dibdib kong walang tigil sa pagtibok ng malakas.  After how many years. Arrrgh, nasaan ba ang buwan kung kaylan ko kailangan?

“Kuya, narinig mo po ba ako? Sa buwan po tayo.” Nagkamot na lang ng ulo ang pobreng driver.

(Harry POV)

Hindi ka pa rin nagbabago Cecey. Tsk, tsk. Too bad.

Napangiti ako ng maalala ko ang mga pangyayari kanina. It takes only one concert to finally found you. I’ve wasted many years and I will not waste a day again. He juggled the phone. His good at juggling. Ito ang gagamitin ko sa iyo. Too bad you left it in my possession.

Now, let’s see kung anong pwedeng mahalungkat dito sa phone mo. Kumunot ang noo niya ng mapansin ni isang number walang nakalagay sa contacts nito. Next, he check her messages, again ni isang hi or anomimous message ay wala ito. Her call log also was cleaned. Next to see is her files baka may isang picture man lang na natira. But to bad, nothing was to see. Pero ng tignan niya ang music files nito, he was shocked to see in her playlist the word one direction. Actually, mga kanta lang nila ang nakalagay sa cellphone nito.

You’re our fan. My fan. I smiled  and with that thought I headed back to the concert hall. “Kailangan ko munang harapin ang galit ng mga kasama ko pagkatapos ko dito, tayo naman ang magtutuos”,kausap ko sa cellphone nito.