Can't you see

One Direction: Take Four

One Direction: Take Four

“Where are your parents?” tanong ko kay Harry habang kumakain ng ice cream. Yes, the boy from the park with the weird hairstyle and the boy I’m with now is the same. We’re friends, sort of. Besides we are neighbors, sort of.

Nagkibit balikat ito. “Here, I guess.” Sagot nito while licking his ice cream.

“H-huh? I guess what?”

Tumawa ito. “Silly. How would I end up here kung hindi ko kasama ang mga magulang ko.”

“Saan ka nga ba nanggaling?”

“London.”

“Wow!”

“You want to go there?”

“Someday for vacation purposes. Mas gusto ko pa rin ang Pilipinas sa kahit anong lugar dito sa mundo.”

“Ako rin.”

“H-huh? Gusto mo ring magbakasyon sa London?”

Tumawa na naman ito.“Mas gusto ko ang Pilipinas kasi nandito ka.”  And he smiled. Napatunganga na lang ako sa kanya hindi dahil sa sinabi niya o sa ngiti niya kundi sa sunod na ginawa nito. Hinalikan siya nito sa gilid ng kanyang mga labi. It stunned her.

“May ice cream sa gilid ng labi mo pero ngayon wala na. Sayang naman”

You are nine years old. For Pete sake. Gusto ko sanang isigaw but I was lost in my own world and I loss my ability to speak. My heart keeps on beating, so fast, it’s the only part of my body that works normally under abnormal situation.  

(Harry POV)

“Guys magready na kayo, in two minutes we’re ready to hit the dome.” Marami pang sinabi ang stage director namin pero hindi ko na pinagtuunan ng pansin. What happened a while ago keeps nagging in my head. She really did remind me of someone. CECEY.  Hinigpitan ko ang hawak kong cat design pendant. It serves as my lucky charm for the years and it will always be.

“Harry, let’s go.”

“Yeah. Coming.”

(Cecey POV)

Mabuti na lang hindi ako nabuko. The last time I saw my self in the mirror, I didin’t see myself kaya hindi naman siguro ako nakilala ni Harry. Wala bang gamot na pwedeng inumin para sa ligawing tulad ko. Honestly, nagsasawa na ako sa buhay ko. Kahit saan na lang naliligaw ako. Nahirapan akong makabalik sa kung saan ako nanggaling. Maraming pinto pa ang aking binuksan para lang makalabas sa hallway and a big problem came. Ang daming tao, nakakahilong tignan. Ang ingay ng dome. Nagsisimula na ba ang concert? Hindi ko pa makita kung nasaan si Ruselene. Papagalitan ako nun tiyak dahil hinid ko tinanggal ang balat-kayo ko. Bitbit pa rin ang supot, naglakad ako ng naglakad hanggang may humila sa akin sa kung saan.

“Akala ko hindi ikaw iyan. Saan ka ba pupunta? Nagsimula na ang concert. Tara na.” Ang baklang organizer lang pala. Kala ko kung sino. Aminin mo, kala mo si Harry no? aniya ng malanding siya.  Hindi ah! Tanggi ng hindi malanding siya. Asa ka pa. Sabi ng malanding siya. Kung bibigay ako, liligaya ka rin naman. Cheers!!!

I've tried playing it cool but when I'm looking at you.

I can’t ever be brave 'cause you make my heart race.

Shot me out of the sky. You're my kryptonite

You keep making me weak. Yeah, frozen and can't breathe