Hayatımı verdiğim bu koridorlarda ,yine acıyla sürükleniyorum.Yaklaşık 4 yıldır hergün aynı sahne yaşamıma yerleşti.O sandalye benim en büyük dostum oldu,güldüğüm zaman,ağladığım zaman hep yanımdaydı hep.4 senedir.Hep nefret ettim hayattan ,inithar girişimlerimde hep başarısız oldum.Yaşamak istemiyordum.Ailem yok,sevgilim yok,arkadaşım yok,beni seven hiç kimse yokk..Herkez beni bırakıp gitti.Her gidenin arkasından her defasında yıkıldım,her defasında ölüp ölüp dirildim.Belkide insan gerçeklerle böyle yüzleşiyordur? Ne diyorsun ?
Bugün herşeyim dediğin insan yarın hiçbir şeyin oluveriyor.Kimseye güvenemez oldum bu son yıllarda ,kimsseyle konuşmaz oldum..
Sadece o beyaz önlüklü adam kadınların sorduğu garip sorular barınıyor yaşamımda .Herkes bana acıyarak bakıyor , tiksinerek bakıyor.Ama bende bir gün iyileşip hayatın tadını çıkaracaktım , eğer iyileşirsem ki umutlarım hergün köreliyor.Her insanda aynı şeydir :insanlar zor zamanlardan geçerken yanında güvenebileceği insanlar görmek ister.Ne yazık !! Benim kimsem yok.Yalnız ,çaresiz,aptal bir tenekeden farkım yok.
Ama hala hareketsiz vücuduma bakıp 'Belki bir gün..'diyorm ama umutlarda aşk gibi her geçen gün köreliyor. 11 yaşımdaydım bu hisle ilk tanıştığım zaman hayatımın mükemmel geçtiği zamanlardı.O zaman annemin elinden tutup 'küçük çocuk mutlu' sahnesini oynuyorduk.Birden kendimi koyu ve derin bir karanlıkta buldum.Küçük yaşta işkence görmeye başladım,beni kaçıran adamlar tarafından ,Zamanla o lanet yerde kansere yakalandım,hastalğım ağırlaştı,saçlarım döküldü.Mafya tipli adamlar beni 'işe yaramaz bu küçük artık ' diyerek sokağa fırlattılar.
Polisler beni sokaktan aldı,ailemi bulmaya çalıştı.Ama ne çare ortalıkta ne annem ne babam vardı.Aradan üç yıl geçmişti.14 yaşında bir ergendim yasin hayatımın hatalarını yapmam için var olmuş bir yaş grubuydu.Ben bu küçük yaşımla karakolda anne babasını arayan küçük bir kız olmuştum.Ailem bulunamayıca bir devlet yurduna yerleştirildim.Derslerim berbattı,herkesin gözünde lanetlenmiş gibiydim , herkes benden uzak duruyordu.Ama içimi bilmiuorlardı ki nasıl yanıyordu.Burdaki tüm çocuklar benim gibydi annesiz ,babasız,yetimm.
BÜYÜYORDUK HERGEÇEN GÜN ,BÜYÜDÜK VE:
-MASRAFLARIMIZ ARTTI
-DUYGULARIMIZ DEĞİŞTİ
-EĞLENCE YOKK
-MUTLU DEĞİLİZ
-İNSANLAR TUHAF GELİYOR
KISACA HAYATIMIZ BOK OLDU..
Kanseri 15 yaşımda atlattığımda zaman zaman zorda olsa gülümseyebiliyordum.Size bir şey söyleyeyim mi ? Arkadaşınızı çok iyi seçin sonra benim gibi kötü olaylar içinde bulunmayın.15 yaşımdaki en yakın arkadaşım Dilara beni tehlikeli bi kuyuya sürükledi hayatımı ikinci kez o mahvetti.Uyuşturucu denen şeye buşatırmıştı benni bu küçük yaşımda şimdi onu nefretle anıyorum.16 yaşıma geldiğimde ise bir trafik kazasında bacaklarımı kaybettim.Şuan 20 yaşındayım ve 4 yıldır hergün hastane koridorlarında geçmişti.18 yaşımda ise kanser tekrar gelmişti.
Hayatım böyle işte kötü başladı kötü bitecek..
Bana mutluluk haram kılınmıştı..
Sevilmeyen biriydim artıkda sevilmeyecektim..
Keşke hep çocuk kalsaydım.Çocukluk ne demek bilirmisin ? Gecenin bir yarısı tualetten odana koşarken kimse beni yemedi diye sevinebilmektir.Çocukluğuma dönmek istiyorum -,-,-
Yaa bilmiyorm cidden bilmiyorm çaresizim..
Kimsem yok ,her gece yatağıma sinip ağlıyorum yaklaşık 10 yıldır her gece her gece ağlıyorum..
Yastığımı annem yerine koyup sımsıkı sarılıyorum anca böyle uyuyabiliyorum.Küçük çocuk gibiyim hala annesine hasret çeken küçük bir çocuk..
Gittiğim okulda sevilmezdim,annesi babası genelde çoğunun vardı ve hepsinden nefret ediyordum..SADECE NEFRET.Çoğu veli bana pislik gözüyle bakıyordu.Çocuklarına kötü örnek olduğumu düşünüyorlardır ; bahse girerim.Çoğu kez sırf bu yüzeden okuldan atıldım,beni sevmeyen zengin veliler yüznden ..
BELKİDE GERÇEKTEN LANETLENMİŞİMDİR ?
Kendimden hep nefret etmişimdir ,her zaman sürekli kendi kendime "Allah belanı versin Hazal,keşke ölsen Hazal,senden nefret ediyorum Hazal ! " diyorum..
Ama atlattım o okul yıllarımı ,şimdi ise hastanede çileli bir yaşam sürüyorum.
Hastanede kalmak zorundaydım ilaçlarım ve bakımım fazla zordu ,kendi kendime yapamıyordum bunları.Odamda kocaman bir ayna ,küçük bir komidin ve komidin üzerinde yaklaşık 40 tane roman be diğer masanın üzerinde 'engellilere destek' adlı derneğin armağanı bir mp3 ..Ve bir dolap içinde ise yardınlar sonucu bana ulaşan kıyafetler..Tüm bunlardan nefret ediyorm ..İnsanların bana farklı gözle bakmasından nefret ediyorm .Bende diğer insanlar gibi olmak istiyorum.Başkalarına:anne ,baba,kardeşim,aşkım,öğretmenim.. dememek için kendimi zor tutuyorum .TÜM BU YAŞADIKLARIMA KARŞI MUTLU OLMAK BENİMDE HAKKIM DEĞİL Mİ ? SÖYLESENE ?
