YAMUK | Texting

Yamuk -13-

Fotoğrafta Demir var. 

Adele - Set Fire To The Rain

Caner'in adımları gittikçe oturduğumuz yere yaklaşırken elimi masaya koyup ayağa kalkmış, gözlerimi masadakilerde gezdirmiştim. "Kusura bakmayın, hemen geliyorum." 

Koray, kolumdan tutup ayaklandı ve sadece benim duyabileceğim bir sesle konuştu. "Yalnız gitmeni istemiyorum."

"Bir şey olmaz, gözünün önünden ayrılmam."

Koray, her ne kadar içine sinmese de bunun kişisel bir şey olduğunu bildiği için kafasını onaylarcasına sallayıp yerine oturmuştu. Caner'le dışarıya çıkıp müsait bir yere geçtik. Koray'a söz verdiğim gibi onun beni görebileceği bir yerdeydik.

"Caner, şu an sana söylemek istediğim çok şey var. İlkiyle başlayacağım."

Boğazımı temizleyip sinirlerime hakim olmaya çalıştım. Gerçekten sinirden elim ayağım titriyordu. Böyle şeylerden hiç hoşlanmazdım. O da eskiden yapmazdı, eğer bunları başından beri yapsaydı ilişkimiz çoktan bitmiş olurdu. 

"Buraya kadar. Başka söyleyecek şeyim yokmuş." Yanından geçmeye çalıştığımda Caner, kolumdan tutup beni tekrar önüne çekmişti. Yüzüne baktığımda ifadesinin biraz daha yumuşadığını görmüştüm. Göt korkusu sarmıştı herhalde.

"Sedef, konuşmama izin verecek misin?"

"Neden? Sen beni dinliyor musun ki ben seni dinleyeyim?"

"Çünkü seni çok seviyorum, tamam mı?" Kolumu Caner'den çekip yüzüne bakmaya devam ettim. Dolu gözlerini kırpıştırıp yaşlarını geri iteledi ve çatlayan sesiyle konuştu. "Ne yaptığımı bilmiyorum, Sedef. Seninle hiçbir alakası yok aslında. Tamamen kendi bok yemem. Bunların acısını senden çıkardığım için üzgünüm. İstiyorsan benden ayrıl ama ben sensiz yaşayamam."

"Sensiz yaşayamam diyen herkes yalan söylüyor. Yaşarsın. Unutursun, yoluna devam edersin. Sonra bir gün hatırlarsın ve o an üzülürsün. Ama yine unutursun. Sen de unutacaksın beni. Hem... Ben senin beni sevdiğine de inanmıyorum."

"Sedef..." diye mırıldandı Caner hayal kırıklığıyla. "Bunu nasıl söylersin? Seni sevmedim mi?"

"Caner, beni eğer dediğin kadar çok sevseydin bana güvenirdin. Ama sen bana hiç güvenmiyorsun ki. Yanımda nefes alan bir erkekten bile şüphelenir oldun."

"Sadece Demir için böyle bir şey hissettim ve hislerimde haklıyım. O çocuğun sana ne gözle baktığını sen görmüyor olabilirsin, ama ben görüyorum."

"Saçmalamaya başladın yine. Geçenlerde de aynısını Koray için demiştin. Benden bu kadar, Caner. Artık bu ilişki için çabalayan taraf olmaktan yoruldum. Bitirelim gitsin işte."

"Bitirelim gitsin? 10 ayı böylece çöpe mi atacaksın?"

"Bunu bize sen yaptın, ben değil. Şimdi her şey benim suçummuş gibi davranma."

Yeniden Caner'in yanından geçtiğimde üstümden bir ağırlığın kalktığını hissetmiştim. Adımlarımı durdurup kaşlarımı çattım. Rahatladığım için kendimi suçlu hissediyordum. Az önce sevgilimden ayrılmıştım, neden birkaç gün için dünyam başıma yıkılır gibi hissetmiyordum? Sadece birkaç saat için de olsa olurdu. Normali bu değil miydi?