In His World

2: Now I Know

Someone's POV

Rinig na rinig ko ang tunog ng sirena ng pulis at wala akong magawa kundi magpanggap na ordinaryong tao na walang ginawang krimen upang hindi mapaghinalaang kriminal.

"Magkita tayo sa dating tagpuan," sabi niya.

Naglalakad ako nang normal kahit kinakabahan ako. Nakita ko ang sapatos ko na may dugo, naalala kong hinawakan pala niya ito bago ko siya patayin. Inaangat ko ang paa ko at pasimple akong tumalikod para mapunasan ito.

I carried on walking and was about to arrive at our spot but before I could even get to the meeting place, someone drew me to a dark place.

"Oh, ikaw pala," ngiti ko ngunit naglaho 'yon nang sumigaw siya.

"Tumakas na tayo! Malapit na nilang matuklasan na ikaw ang pumatay sa kaniya! Tara na! Bilisan mo!" nagmamadaling sigaw niya sa'kin.

"Paano yung kapatid ko?! Isasama ko siya!"

Pupunta sana ako sa bahay ng kaibigan ko para kuhain ang kapatid ko nang nakita kong sinusundan na pala kami ng mga pulis.

"Wala na tayong oras! Tsaka anong kapatid? Don't you remember giving her up for adoption? Baliw ka na ba talaga?"

"Hindi! Kasama ko siya! Alam ko at hindi ako baliw kaya bitawan mo ako!" matigas na sambit ko.

Lahat ng pagwawala ay nagawa ko na pero kahit anong gawin ko'y naisakay niya pa rin ako sa motor niya. Sa pagandar ng kaniyang motor ay kasabay ng pagpatak ng luha ko.

━━━━━━

Verxia's POV

"Anong kailangan mo?" I asked but she didn't answer. Instead, she cried.

"Hey, if you don't need anything from me, you can just leave-"

I was taken aback when she raised her head from bowing.

What the heck is she doing here?

"Deve?!" I shouted in shock.

Nagulat ako nang niyakap niya ako nang mahigpit at biglang umiyak ng umiyak. I pushed her but she stayed still.

"Let go! My clothes are full of your tears. Disgusting!" I screamed in disgust and in annoyance.

Bakit ba kasi siya umiiyak? Concern na sana ako kaso nilagyan niya ng sipon ang damit ko.

"Ano ba kasing nangyari? Ano bang meron?" I asked once again.

"I have something to tell you," she said which sounded both intriguing and terrifying.

"What is it? Tell me. Faster! I need to change my clothes. Tanginang sipon kasi 'yan," sabi ko habang padabog na pinupunasan ang damit ko gamit ang napkin na hawak ko ngayon.

I stopped wiping my shirt and looked at her directly in the eyes because of what she said.

"This isn't our world, Verxia..." pabitin na sabi nito.