Vampirella

2.BÖLÜM: GÖZLERİME BAK

İyi okumalar...

Sabaha gözlerimi yüzüme vuran güneş ışıklarıyla açtım. Gerçekten sabahları uyanmaktan nefret ediyorum. Yatağımdan kalkıp lavaboya gittim. Günlük rutinlerimide halledip okul için hazırlanmaya başladım.

Ha bu arada okul demişken dün çatıdaki olaydan sonra Ateş beyimiz gün boyu hiçbir derse girmedi. Bir ara sevgilisi olan çakma sarışın yanıma gelip benden hesap sormaya kalktı.
Ama tabiki ağzının payını alınca susup kaplumbağa misali kabuklarına çekildi.
Ve en iğrenç kısmı ise gün boyu bütün okulun gözü üzerimdeydi ve herkez benim hakkımda konuşuyordu. Dikkatleri üzerime toplamaktan pek hoşlanmazdım. Tabi bağzı durumlar istisnai bir şekilde.

Benim ve benim gibiler için insanlarla dolu bir okulda okumak çok zor. Heryerde insan ve buda heryerde kan demek. Cidden kendimi birisine saldırmamak için zor tutuyorum. Aslında önceden bu hiç zor değildi. İsnanlara yakın birisiydim. Herkezle çok çabuk kaynaşırdım. Ama Ateş Balamir benden bunuda çalmıştı. Ondan nefret ediyordum. Ve gün geldiğinde bu nefretimle birlikte kâbus olup üzerine çökeceğim.

Okul için hazırlanıp evden çıktım. Ama okula gitmeden önce ormana gitmem gerekiyordu. Kan ihtiyacımı karşılayıp okula öyle gitmeliydim aksi taktirde okulda her hangi birisine saldırma olasılığım artıyordu. Ben genelde hayvan kanıyla besleniyordum. İnsanlara zarar vermek istemiyordum. Bana yapılan caniliği yapmak istemiyordum. Bu yüzden hayvanlar tercihimdi.

Okula girdiğim andan itibaren yine benim hakkımda konuşulmaya başlandı. Hiç birisini umursamıyordum.

Gözlerim bahçedeki banklardan birsinde oturan çifte kaydı. Evet şimdi bir adım daha atmalıydım. Şimdiki hamlem için adımlarımı o tarafa yönlendirdim. Yanlarına vardığımda sahte olduğu yüz metre öteden anlaşılacak bir gülümsemeyle

"günaydın çifte kumrular" dedim.

Ateş sadece yüzüme bakarken çakma sarışın cevap verdi.

"Günaydın" diyip göz devirdi. Bu yaptığıyla yüzümdeki gülüş dahada genişledi. Ona bakarak

"Ya sana ayıp olmazsa sevgilini birazcık kaçırıyorum."

Cevap vermesini bile beklemeden Ateşin kolundan tutup çekiştirmeye başladım zaten oda zorluk çıkartmıyordu.

Okulun arka bahçesine geldiğimizde  kolunu bırakıp karşısına dikildim.

"Onu gerçekten seviyormusun?"

Aniden sorduğum bu soruyla afallasada hemen toparlandı.

"Nereden çıktı şimdi bu soru?"

"Soruma soruyla cevap verme Ateş. Sana bir soru sordum. Onu gerçekten seviyormusun?"

Gözlerime odaklanmış ne yapmaya çalıştığımı çözmeye çalışıyordu. Sonra ciddi olduğumu anladığında gözlerini kaçırarak cavap verdi.

"Sevmesem sevgili olmazdım zaten."

"Gözlerime bak!" Dahada yaklaşarak dibine girdim. Ellerimi yüzünde gezdirdim öylece. Ellerimi ellerine indirip tuttum ve tekrar sakince sordum.

"Onu gerçekten seviyormusun?"

"Benim kimi sevdiğimi sen gayet iyi biliyorsun. Benim tek sevdiğim kişi sensin. Sen benim ilk sevdiğim kişiydin. Ve son sevdiğim kişi olacaksın."

"Ama onunla sevgilisin."

"O umurumdamı sence?"

Ben daha cevap veremeden sarı şeker arkadan cırlayarak geldi.